lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Demogorgon · 25-12-2016, 16:46

Duncan O’Malley

-”Kryształkiem”? Co mnie obchodzą twoje wizyty po dzielnicach cze….Czekaj. Czy ty mówisz o tym, o czym ja myślę? – Zapytała Kate. –[i] Opowiedz mi więcej. –[i] Zażądała stanowczo. Kiedy Duncan już powiedział jej tyle, ile uznał za stosowne, namyśliła się. –To nam daje dobrą szansę. Podam Lucienowi informację o tym, że nocami po mieście grasuje więcej Kryształów niż tylko mój brat. Powiem gdzie go widzieliście. Będzie mniej ludzi w laboratorium. Obiecaj mi tylko, że zdołasz zrealizować nasz plan dzisiaj. – Wyłożyła swój nowy pomysł. –Swoją drogą, podaj mi gdzie jesteś, podeślę wam kogoś do pomocy.
-Sugara zostaw mnie. Pamiętaj jak się umawialiśmy. Ty zdejmiesz tłuściocha pana J z mojego brata a potem będziesz wiedział o Sugarze więcej, niż byś chciał. – Odpowiedziała twardo, gdy Duncan zaczął się o niego dopytywać. –A tak apropo, jak tam Remi?
Jakiś czas później w umówionym miejscu po Duncana przyjechał samochód. Wysiadł z niego punkowiec z blizną, ten sam, który nie tak dawno temu mu przywalił i powiedział, gdzie szukać Sugara.
-Alasdair. Mam ci pomóc z robotą. – Wyciągnął rękę do chłopaka. –Żadnego mieszania w głowach tym razem?

Phoebe Duncan

Chłopak nie opierał się długo. Może sprawiła to nieproporcjonalna do wieku siła ciosów Phoebe. Może zawziętość z jaką je zadawała. A może zwyczajnie jej sadyzm. W każdym razie, niedoszły zamachowiec się rozpłakał. Nie wymagało wiele aby zmusić go do mówienia.
-A-Alan! – Załkał. –C-Clare powiedziała, że jeśli to zrobię, to namówi rodziców aby opłacili operację mojej siostry! – Te słowa zaskoczyły Phoebe na tyle, by lekko rozluźniła uścisk, jednak gdy Alan próbował się wyrwać, przycisnęła go z powrotem bez większego trudu. Kolejny cios przypomniał mu gdzie jego miejsce. Pod takimi naciskami nie pozostało nic innego, tylko kontynuować wyjaśnienia. –Nie może chodzić…moja siostra, znaczy się. Kręgosłup. Uszkodziłą w wypadku. Tylko jeden chirurg na świecie potrafiłby jej pomóc. Ale nigdy by nas nie było na niego stać! Clare powiedziała, że jeśli wezmę kwas z pracowni chemicznej i cię nim obleję, to pokryje jego honorarium! Kiedy tu szedłem myślałem tylko o tym, że Steph będzie znowu biegać!
Nim Phoebe miała czas powiedzieć coś więcej, drzwi do kabiny otworzyły się.
-Co tu się wyprawia?! – Zawołał zdezorientowany doktor Amir, nauczyciel nauk ścisłych. –Młoda damo, w tej chwili puść tego chłopca!
-Proszę ją zabrać! To jakaś wariatka! – Zaczął krzyczeć Alan. Nie musiał się specjalnie wysilać, aby brzmieć na przerażonego.

Jimmy Deep

-Nie, spokojnie. Nie będziesz musiał opuszczać nawet miasta. – Powiedziała Michele. –Ta bliska mi osoba jest tutaj, Mordred owinął ją…jego sobie wokół palca. Kupił te wszystkie bajeczki tego drania i podąża za nim jak piesek. Kiedy naszły mnie wątpliwości, próbowałam go przekonać, ale nadaremno. Nie wierzy, by „pan Mordred” mógł być draniem. – Jej spojrzenie stwardniało. Zacisnęła dłoń w pieść i trzymała tak przez chwilę. Gdy w końcu rozluźniła palce, Jimmy zauważył, że zacisnęła je aż do krwi. Wytarła szybko dłoń w serwetkę i kontynuowała.
- Potrzebuję, by ktoś pomógł mi znaleźć jakieś brudy na Mordreda. Coś co obnaży go jako kłamcę i bandziora, którym jest. Do tego jesteś mi potrzebny. – Jej głos stwardniał, był teraz ostry i zimny jak stalowy nóż. –A co do teczki, to są tam haki na wszystkich szefów mafii. Morderstwa, narkotyki, handel bronią. Wszystkie ciemne sprawy w jakich maczają palce. Nazwiska przekupionych polityków i gliniarzy. Każdy większy gangster ma taką, wszystko co można wykorzystać przeciwko rywalom, gdyby zaczęli sprawiać za wiele kłopotów. Nawet ich nie używają, bo ten drugi koleś pewnie ma z kolei haka na ciebie. Chodzi o to by ją mieć i by tamten koleś wiedział, że ją masz. Takie zabezpieczenie. Gdyby zawartość tej naszej wypłynęła, posypałyby się głowy na wszystkich szczeblach. Zapanowałby chaos. A wtedy Mordred mógłby zacząć tę swoją rewolucję.
Milczała przez chwilę, pozwalając Jimmy’emu przetrawić te informacje.
-Nie wiem jak mogę ci udowodnić, że to nie sztuczka albo jakiś plan Mordreda. – Powiedziała w końcu. –Widać będziesz mi musiał za. – Przerwała. Spojrzała nerwowo w stronę drzwi. –Jest tu jakieś tylne wyjście? – Przeniosła wzrok z powrotem na Jimmy’ego. W jej oczach gościł strach.

25-12-2016, 16:46	#117
Demogorgon Reputacja: 1	Duncan O’Malley -”Kryształkiem”? Co mnie obchodzą twoje wizyty po dzielnicach cze….Czekaj. Czy ty mówisz o tym, o czym ja myślę? – Zapytała Kate. –[i] Opowiedz mi więcej. –[i] Zażądała stanowczo. Kiedy Duncan już powiedział jej tyle, ile uznał za stosowne, namyśliła się. –To nam daje dobrą szansę. Podam Lucienowi informację o tym, że nocami po mieście grasuje więcej Kryształów niż tylko mój brat. Powiem gdzie go widzieliście. Będzie mniej ludzi w laboratorium. Obiecaj mi tylko, że zdołasz zrealizować nasz plan dzisiaj. – Wyłożyła swój nowy pomysł. –Swoją drogą, podaj mi gdzie jesteś, podeślę wam kogoś do pomocy. -Sugara zostaw mnie. Pamiętaj jak się umawialiśmy. Ty zdejmiesz tłuściocha pana J z mojego brata a potem będziesz wiedział o Sugarze więcej, niż byś chciał. – Odpowiedziała twardo, gdy Duncan zaczął się o niego dopytywać. –A tak apropo, jak tam Remi? Jakiś czas później w umówionym miejscu po Duncana przyjechał samochód. Wysiadł z niego punkowiec z blizną, ten sam, który nie tak dawno temu mu przywalił i powiedział, gdzie szukać Sugara. -Alasdair. Mam ci pomóc z robotą. – Wyciągnął rękę do chłopaka. –Żadnego mieszania w głowach tym razem? Phoebe Duncan Chłopak nie opierał się długo. Może sprawiła to nieproporcjonalna do wieku siła ciosów Phoebe. Może zawziętość z jaką je zadawała. A może zwyczajnie jej sadyzm. W każdym razie, niedoszły zamachowiec się rozpłakał. Nie wymagało wiele aby zmusić go do mówienia. -A-Alan! – Załkał. –C-Clare powiedziała, że jeśli to zrobię, to namówi rodziców aby opłacili operację mojej siostry! – Te słowa zaskoczyły Phoebe na tyle, by lekko rozluźniła uścisk, jednak gdy Alan próbował się wyrwać, przycisnęła go z powrotem bez większego trudu. Kolejny cios przypomniał mu gdzie jego miejsce. Pod takimi naciskami nie pozostało nic innego, tylko kontynuować wyjaśnienia. –Nie może chodzić…moja siostra, znaczy się. Kręgosłup. Uszkodziłą w wypadku. Tylko jeden chirurg na świecie potrafiłby jej pomóc. Ale nigdy by nas nie było na niego stać! Clare powiedziała, że jeśli wezmę kwas z pracowni chemicznej i cię nim obleję, to pokryje jego honorarium! Kiedy tu szedłem myślałem tylko o tym, że Steph będzie znowu biegać! Nim Phoebe miała czas powiedzieć coś więcej, drzwi do kabiny otworzyły się. -Co tu się wyprawia?! – Zawołał zdezorientowany doktor Amir, nauczyciel nauk ścisłych. –Młoda damo, w tej chwili puść tego chłopca! -Proszę ją zabrać! To jakaś wariatka! – Zaczął krzyczeć Alan. Nie musiał się specjalnie wysilać, aby brzmieć na przerażonego. Jimmy Deep -Nie, spokojnie. Nie będziesz musiał opuszczać nawet miasta. – Powiedziała Michele. –Ta bliska mi osoba jest tutaj, Mordred owinął ją…jego sobie wokół palca. Kupił te wszystkie bajeczki tego drania i podąża za nim jak piesek. Kiedy naszły mnie wątpliwości, próbowałam go przekonać, ale nadaremno. Nie wierzy, by „pan Mordred” mógł być draniem. – Jej spojrzenie stwardniało. Zacisnęła dłoń w pieść i trzymała tak przez chwilę. Gdy w końcu rozluźniła palce, Jimmy zauważył, że zacisnęła je aż do krwi. Wytarła szybko dłoń w serwetkę i kontynuowała. - Potrzebuję, by ktoś pomógł mi znaleźć jakieś brudy na Mordreda. Coś co obnaży go jako kłamcę i bandziora, którym jest. Do tego jesteś mi potrzebny. – Jej głos stwardniał, był teraz ostry i zimny jak stalowy nóż. –A co do teczki, to są tam haki na wszystkich szefów mafii. Morderstwa, narkotyki, handel bronią. Wszystkie ciemne sprawy w jakich maczają palce. Nazwiska przekupionych polityków i gliniarzy. Każdy większy gangster ma taką, wszystko co można wykorzystać przeciwko rywalom, gdyby zaczęli sprawiać za wiele kłopotów. Nawet ich nie używają, bo ten drugi koleś pewnie ma z kolei haka na ciebie. Chodzi o to by ją mieć i by tamten koleś wiedział, że ją masz. Takie zabezpieczenie. Gdyby zawartość tej naszej wypłynęła, posypałyby się głowy na wszystkich szczeblach. Zapanowałby chaos. A wtedy Mordred mógłby zacząć tę swoją rewolucję. Milczała przez chwilę, pozwalając Jimmy’emu przetrawić te informacje. -Nie wiem jak mogę ci udowodnić, że to nie sztuczka albo jakiś plan Mordreda. – Powiedziała w końcu. –Widać będziesz mi musiał za. – Przerwała. Spojrzała nerwowo w stronę drzwi. –Jest tu jakieś tylne wyjście? – Przeniosła wzrok z powrotem na Jimmy’ego. W jej oczach gościł strach.