Po wrzaskach, jakie usłyszała, można było łatwo wywnioskować, że nie należało się odwracać, tylko sprężyć i jak najszybciej wspiąć na szczyt. Dla niziołki była to prawie dwukrotnie większa odległość, co jednak - uczciwie można rzec - balansowało się z jej większą gibkością i mniejszą wagą, dzięki której kamienie nie zsuwały się spod jej stóp.

Na szczycie będzie dużo czasu na oglądanie się za siebie. Szkoda tylko, że nie bardzo mogła komukolwiek pomóc, bo nie tylko rozmiarami zawodziła, ale również nie była nadmiernie krzepką. Zresztą, słuchała porad Berwina, które do tej pory ich nie zawiodły. Mógłby tylko wytłumaczyć, co to jest ten kromlech, bo dla Jagody brzmiało to jak krochmal, a tego nigdzie jeszcze w lesie nie widziała.