Piesze podróże i brak odpowiednich odpoczynków nie służyło archiwistce w ogóle. Długo siedziała cicho, poirytowana chaosem, nagłością i brakiem zorganizowania, na wyczarowanym przez siebie krzesełku, które to rekompensowało jej niewygody. Paliła wciąż swoje ziele, co roztaczało swoim dymem słodki zapach. Od czasu do czasu tylko opowiadała towarzyszom swoje spostrzeżenia.

Przy podsumowaniu zreflektowała się.

- Proszę państwa, nie mogę przyzwolić na tortury nawet najbardziej paskudnego ze wszystkich formian. Proszę pamiętać, że moja obecność jest służbowa. Nawet, gdyby była prywatna, posiadamy godność, której nie mają barbarzyńcy. Nie jesteśmy barbarzyńcami.

- Pani Aedd’aine, proszę mi opowiedzieć o diecie formian. W jaskiniach nie widzę za wiele zróżnicowanego źródła pożywienia. Grzyby, porosty, może coś, co pływa w jeziorze. Takie wielkie stworzenia zapewne muszą pochłaniać znaczne ilości, które zapewne są mocno ograniczone. Może zamiast inwazyjnego wyciągania informacji, dałoby przekupić się ich pełnym brzuchem?