Miejsce, w którym znaleźli się poszukiwacze przygód było na tyle niebezpieczne, że nawet brawura, którą często wywoływała w przybyszach Kraina Wróżek, nie popchnęła ich do lekkomyślnych działań. Podstawą następnych kroków miał być zwiad i uważne planowanie. Niestety, żaden z kompanów na zwiadzie się zbyt dobrze nie znał, a już na prowadzeniu zwiadu w podziemnych tunelach to kompletnie. Byli na to wszyscy zbyt wysocy i za mało brodaci. Dlatego też rozpoznanie pobliskich jaskiń zajęło mnóstwo czasu. Ile dokładnie? Trudno było określić bez cykli dni i nocy. Głód nie był problemem dzięki magicznym racjom (a w przypadku Odłamka nie był problemem tak po prostu), toteż nie trzeba było polować - przy okazji pozwalało to uniknąć bycia upolowanym przez miejscową faunę, która miała trochę więcej doświadczenia w tej materii. Adrenalina wywołana niebezpieczeństwem utrzymywała wszystkich na nogach, no i w efekcie gdy już awanturnicy mniej więcej wiedzieli na czym stoją, mogło minąć kilkanaście godzin, a może dzień czy dwa.
Musieli być blisko cywilizacji (choć po prawdzie, raczej mało cywilizowanej), bo od czasu do czasu przez tunele rozchodziło się odległe echo czyjejś obecności. Zwierzyna feymroku nie zapuszczała się do małych tuneli, w których kryła się czwórka pozwalając Ender wysyłać swą psychiczną manifestację, co było pewnie spowodowane obecnością dużej liczby fomorian. Gdy udało się to naocznie potwierdzić, nie było już żadnych wątpliwości.

1

Skrzyżowanie fey wyrzuciło poszukiwaczy przygód opodal podziemnego jeziora, w którego największym stalagnacie zbudowano warownię. Nie było niestety pewności, czy zbiornik wodny był zasilany wodą z powierzchni, a tym samym można by było liczyć na odnalezienie dopływu i wydostanie się w ten sposób na słońce. Mógł to przecież być zamknięty obieg. Nierówne nabrzeże dawało za to sporo kryjówek, z których dało się obserwować siedlisko pokracznych tytanów. Wykorzystywali niewolników do wypływania na jezioro w prostych, ale bardzo dużych tratwach, gdzie zapewne łowili ryby. Niewolników (jakichś humanoidów, ale w ciemnościach trudno było rozróżnić szczegóły) pilnowały cyklopy, z tego co wiedziała Estel - również poddani fomorian. W teorii dałoby się pewnie dostać na taką tratwę, zabić lub obezwładnić cyklopy (które były groźnym przeciwnikiem, lecz nie aż tak groźnym jak ich władcy) i zasięgnąć wiedzy od uwolnionych.
Były jednak alternatywy. Po pierwsze tubylcy wiedzieli o skrzyżowaniu fey, dlatego trzymali przy nim gwardzistów. Gdyby dało się ich zaskoczyć, albo zaciągnąć w pułapkę, to mogli oni być świetnym źródłem informacji. Wszyscy fomorianie byli obrzydliwi, więc Brent nie była zupełnie pewna swych obserwacji, ale chyba wystawiane straże były co jakiś czas zmieniane. Po paru godzinach nudnej służby zapewne byłyby łatwiejszym celem.
Kolejną okazją, na którą Brent natknęła się przypadkiem i nieomal zdradziła swoją obecność, były patrole wysyłane z twierdzy do pobliskich tuneli. Pojedynczy fomorianin, odstrojony jak wielmoża, popychał przed sobą cyklopa, który zdaje się robił za wielką, brzydką i groźną przynętę na wszelkie istoty, który miałyby ochotę zagrozić społeczności fomorian.

Estel rozważała wszystkie możliwości dokładnie choć serce jej rwało się do jak najbardziej szalonych pomysłów byle tylko wyrwać się na słońce. Zajęcie się patrolem strażników wydawało się jednak najlepszym wyjściem.
- Mogę poprosić Angharradh o wsparcie i nie powinniście mieć problemów z udźwignięciem tych kolosów. - Odezwała się po chwili. - Mogę też oczywiście spróbować opleść ich świetlistą siecią by powstrzymać. Tylko wtedy byłoby dobrze, gdybym jedynie na niej się skupiała, by była skuteczna. - Dodała kapłanka.

Eladrinka zapewne zawstydziłaby się słysząc protest archiwistki wobec pomysłu torturowania ale tu chodziło wszak o fomorian.

- Obawiam się pani Brent, że z fomorianiami nie prowadzi się negocjacji. - Tłumaczyła cierpliwie. - Gdybyśmy zaproponowali im jakiś posiłek w zamian za informacje, to najpierw zżarliby to cośmy przynieśli, a potem próbowali nas. Co do diety to są w stanie zjeść wszystko ale tak jak zauważył Garion, gustują w mięsie. Wszelakim, zapewne nie gardzą również swoimi niewolnikami jak i przypadkowymi gośćmi. - Skwitowała Estel mając nadzieję, że Ender zrozumie, iż nie ma sposobu by próbować rozmów z jednookimi.

Kompanom nie było łatwo dogadać się co do szczegółów planu, ale co do podstawy byli zgodni - zaatakowanie patrolu wydawało się najmniej niebezpieczną opcją. W pierwszej kolejności trzeba było znaleźć dobre miejsce. Takie, w którym można się było ukryć i manewrować, a jednocześnie wielkie potwory miałyby problem z poruszaniem się. Brent kojarzyła taką lokację ze swojego zwiadu. Jaskinia ze stalagmitami i stalagnatami, które dawałyby osłonę humanoidom.


Wielcy fomorianie i cyklopy musiałyby przeciskać się między naturalnymi przeszkodami, co Dotian uważał za dużą taktyczna przewagę.
Następnym etapem było czekanie. I etap ten był po prostu straszny. Ostępy Fey nie nagradzały cierpliwości, w tym miejscu wszyscy rwali się do działania. To niemal przeciwieństwo Mechanusa, gdzie wszystko płynęło swoim nurtem, w swoim tempie. Bezczynność działała na nerwy, z czego cała grupa doskonale zdawała sobie sprawę - nie zmieniało to jednak faktów. Może nawet sprawiało, że cała sytuacja jeszcze bardziej denerwowała, bo usilne próby uspokojenia się przynosiły odwrotne rezultaty. Kiedy z pobliskiego tunelu zaczęły dochodzić odgłosy ciężkich kroków, czwórka poszukiwaczy przygód gotowa się już była zacząć głośno ze sobą sprzeczać, co pogrążyłoby cały plan zasadzki. Zamiast tego przywarli do gładkich kamieni i zacisnęli dłonie na broni i magicznych komponentach,z wyjątkiem Brent która nie kwapiła się do przemocy, nawet w stosunku do stworzeń o tak złej reputacji.
Pierwszy w jaskini pojawił się cyklop. Olbrzym miał co najmniej jedenaście stóp wzrostu, ktoś musiałby stanąć Twinklestarowi na ramionach by spojrzeć mu w… cóż, oko. Ubrany był w skórzaną zbroję, na pierwszy rzut oka marnej jakości, zszytej niedbale z wielu zwierząt. W dłoni trzymał już wyciągnięty miecz, którym posługiwał się niemal jak laską, trącając co chwilę porastający ziemię mech, albo ścinając co wyższy grzybek.


W pewnej odległości za nim kroczył fomorianin, przy którym cyklop był jak krasnolud. Pokraczny tytan sięgał piętnastu stóp wzrostu i musiał się lekko schylać by nie wadzić głową o strop. Mimo paskudnej aparycji, odziany był bogato, jak arystokrata, albo kapłan. Ogromne, złote bransolety jakie nosił na rękach wystarczyłyby pewnie by wykarmić całą wioskę przez lata. Podpierał się lagą, która chyba była całym wyrwanym z korzeniami drzewem.