Zemsta splunęła. W takich miejscach ludzie zaczynają modlić się do Boga. Daremnie, gdyż Boga nie ma. Gdyby był, Zemsta zabiłaby go za zbrodnie jego dzieci.
Tych skurwysynów.
Boga nie było, Diabła też. Zemsta pamiętała jak Diabeł umierał. Nigdy go nie pochowała, ziemia nie przyjęłaby do swego ciała Diabła, to byłoby jak gwałt, Zemsta nie mogła na to pozwolić. Nie mogła też pozwolić, by kruki i wrony zaniosły w swoich żołądkach jej ojca, Diabła ku błękitom.
Zabiła więc ptaki, a potem zabiła psy, które chciały pożreć ciała ptaków.
Zabiła każdy element łańcuszka pokarmowego, który kręcił się wokół martwego Diabła. Oddała w ten sposób jego ciało piekielnemu żarowi słońca, wszak słońce jest oknem piekieł. W czasie dnia piekło świeciło ludziom, podnosząc głowę patrzyłeś na nie przez słoneczną dziurkę od klucza, ale i ono patrzyło na ciebie, zawsze, czułeś promienie jego spojrzenia na swoim karku cały dzień. Zaś nocą spałeś.
Zemsta nigdy nie spała, jak by mogła? Czasem zdawało jej się że usypia, ale wtedy kuzynostwo - Demony, pokazywały ciała tych wszystkich, którzy wymagali Zemsty - wymagali jej i od niej wymagali. Krwiste, przekrwione oczy Zemsty pozostawały więc niemal nieustannie otwarte.

Przejeżdżając przez kościsty portyk Zemsta przytuliła swoje siostry: Prawą i Lewą rękę Szatana. Bliźniacze walkery nie mówiły teraz za dużo, to oznaczało, że w pobliżu nie ma kochanka Zemsty - Szaleństwa.
Nie ma go jeszcze.
Siedzący na koniu awatar uchylił spierzchnięte usta i zanucił:
- Kiedy kopnę twoje drzwi
jak uciekniesz stąd?
czy podniesiesz w górę ręce?
czy wyciągniesz swoją broń?