Na słowa Emmericha uniosła tylko prawą brew i wpatrywała się w niego przez moment, jakby właśnie zobaczyła przed sobą osobę chorą psychicznie, która odezwała się i rozwiała wszelkie wątpliwości.

- A czy ja wyglądam na jakąś cudotwórczynię, która może rzucać piętnaście czarów na raz? - Zapytała zimno, choć nie oczekiwała odpowiedzi. - Nie rzucam iluzji, ani zaklęć wyostrzających zmysły. Mogę na jednego z was narzucić magiczną barierę, która będzie chronić któregoś z was przed zranieniem, ale taka ochrona nie trwa długo, dlatego lepiej ją stosować wtedy, gdy jest naprawdę potrzebna. Magia to nie zabawka dla znudzonych życiem chłopców...

Ruszając za towarzyszami, starała się być gdzieś w środku, najlepiej między lepiej opancerzonymi kompanami, gdyż sama nie nosiła żadnej, nawet lekkiej ochrony pod tuniką i płaszczem. Rozglądała się przy okazji czujnie po otoczeniu.