Otto przez chwilę zastanowił się nad pytaniem Rolfa.
- Nie, nie sądzę, bym miał jakichś wrogów. Wszyscy w Beelen dobrze znają moją rodzinę, pomagają, gdy trzeba, ogólnie żyjemy tutaj w bardzo przyjacielskich stosunkach. Nie ma osoby, którą mógłbym podejrzewać.

Wyszliście w końcu z gospody, wprost na zimny poranek. Główna droga podczas nocnej ulewy zamieniła się w brązową breję, która mlaskała błotem pod butami, wprowadzając u co bardziej wrażliwych uczucie dyskomfortu. Kruft niewiele więcej powiedział, bo i nie miał pojęcia, kto mógł ukraść jego najlepszego psa. Wiedział za to, dlaczego. Dla pieniędzy. Rodzina hodowców posiadała dość spory jak na wioskę majątek, ale chłopak nigdy przesadnie się tym nie chwalił.

W sumie nie musiał, gdyż robił to za niego dom Kruftów. Znajdujący się na obrzeżach wioski drewniany budynek był jednym z większych, jeśli nie największym, jaki widzieliście w Beelen. Hodowla i sprzedaż psów jak widać popłacała nawet w tych ciężkich czasach. Otto poprowadził was przez furtkę z prawej strony domu i weszliście na dość spore podwórko, które w głównej mierze zajmowały boksy z psami. Krzątała się przy nich pulchna kobieta o wydatnym biuście, która pomachała Ottonowi i rozpromieniła się, gdy tylko go zobaczyła.
- To moja żona, Hilde. Hodujemy psy bojowe, takie najlepiej się sprzedają obecnie. Kupcy i szlachta z różnych części Imperium często od nas biorą. Interes się kręci. - Wyjaśnił Otto, przechodząc wraz z wami w głąb podwórka.

Mijaliście mniejsze i większe okazy, które przyglądały wam się z ciekawością. Szczeniaki piszczały i próbowały wyjść z boksów, by choć na chwilę obok was pobiegać. W końcu Otto wprowadził was do małej, drewnianej budki i od razu po wejściu w oczy rzucił wam się pusty boks ze zniszczoną furtą. Widać było, że najpierw ktoś chciał dostać się do niej od strony zawiasów, gdyż wyższy z nich został uszkodzony, a następnie zajęto się kłódką, która teraz leżała na podłodze. Otwarta. Zatem ktokolwiek to zrobił, musiał się znać na otwieraniu zamków.
- To było leże Hanziego, z dala od suk i młodych, żeby mógł chłopina trochę odpocząć wieczorem i nocą. Obchód z rana zawsze zaczynałem od niego, dzisiaj wchodzę i widzę to, co i wy teraz... furtka otwarta, Hanziego nie ma. To ukochany pies, musicie go znaleźć. - Głos Krufta zaczął się łamać. - Łatwo go poznacie. Jest cały brązowy, a przez kufę biegnie mu pasek białej sierści. To bardzo przyjacielski psiak.
Otto przez chwilę zastanawiał się nad czymś, po czym rzucił.
- No tak, zaliczka. Zapomniałbym... Poczekajcie tutaj, zaraz wrócę z pieniędzmi - powiedział, po czym wyminął was i wyszedł z budki.

Nie było go kilka chwil. Wrócił z pękatą sakiewką, którą wręczył Emmerichowi i w towarzystwie masywnego, czarnego, rasowego psa.

- To jest Zabójca. Pomoże wam odszukać Hanziego, nos ma jak mało który z moich psów. - Otto spuścił zwierzaka ze sznurka, a ten najpierw obwąchał was dokładnie, nawet nie warcząc na Yelenę, co zaskoczyło czarodziejkę, wylizał twarz Niklausa, przewracając go przy okazji, a potem wskoczył do boksu Hanziego, obwąchując jego derkę, miskę i otoczenie.
Po dłuższej chwili wyskoczył ze środka i dopadł do drzwi, szczekając głośno. Otto otworzył mu, a Zabójca wypadł na zewnątrz, jakby się paliło, przeciął podwórko i dopadł do tylnej bramy domu Ottona.
- Chyba złapał trop! - Kruft wyszczerzył się, wyraźnie ożywiony.

Uderzona przyjemnie zimnym powietrzem, zaciągnęła się i uśmiechnęła do siebie. Zima zbliżała się wielkimi krokami, a Yelena cieszyła się, niczym dziecko. Zupełnie tak, jak za pierwszym razem, gdy mając trzynaście lat udało jej się spleść pierwsze zaklęcie, a jej nauczycielka była z niej bardzo zadowolona. To były odległe czasy, ale momentami wspominała je z rozrzewieniem. Olga, jej mentorka, dzięki której stała się tym, kim jest obecnie, dała jej wszystko, czego młoda uczennica czarodziejki potrzebowała - surowe wychowanie, ale i cierpliwość, może nawet odrobinę czułości. To był jej wzór do naśladowania. Pierwszy i jedyny. Czasami nawet cieszyła się, że była sierotą i trafiła do Lodowego Pałacu w odpowiednim momencie, wyłowiona spośród setek dziewcząt, które nie otrzymały takiej szansy, a czuły się od zawsze inne. Lepsze.

Wyrwała się z rozmyślań, gdy znaleźli się przed domem hodowcy. Yelena była pod wrażeniem. Pięć lat po Burzy Chaosu, a rodzina Kruftów była chyba jedną z bogatszych w tej dziurze zabitej dechami. Czarodziejka lubiła ładne rzeczy, a że dom był ładny, to i mu się przyglądała, nawet się z tym nie kryjąc. Prowadzona na podwórze zerkała po zamkniętych w boksach pieskach i miała nawet ochotę podejść do kilku szczeniaków, wziąć na ręce i poprzytulać, ale wiedziała, że to był zły pomysł. W najlepszym wypadku wyrywałyby się z jej zimnych jak lód objęć, a nie chciała szczeniakom przysparzać jakiejkolwiek traumy.

Gdy znaleźli się w miejscu, gdzie nocował zaginiony psiak, nie zwracała większej uwagi na to, w jaki sposób został stąd zabrany, bo wiedziała, że jej mężczyźni na pewno pierwsi będą się palić do tego, by rozwikłać zagadkę. Chwila, moment. Jej mężczyźni? Naprawdę tak pomyślała? To chyba ta wspaniała pogoda tak na nią działała i pełna była optymizmu. Nie zmieniało to faktu, że Rudger i spółka na pewno wezmą sobie za priorytet znalezienie Hanziego. Ją w sumie też interesował los tego porwanego biedaka, ale nie zamierzała się z tym aż nadto obnosić. Przecież była Lodową Dziewicą, a tytuł zobowiązywał, czyż nie?

Uniosła brwi, gdy Otto przyprowadził ze sobą czarnego, umięśnionego psa, który bez większych sprzeciwów powąchał sobie Yelenę, merdając ogonem. Kobieta pogłaskała psinę i zdziwiła się mocno, gdy zwierzak nie wykazał żadnych agresywnych zachowań. Może był po prostu tak głupi, że nie wyczuwał krążącej wokół Zaitsevy magii tła? Nie zamierzała się nad tym zastanawiać, a gdy wyrwał z przybudówki na zewnątrz, wskazując drogę, gdzie Hanzi mógł zostać zabrany, Yelena westchnęła tylko na słowa Otto.
- Nie przekonamy się, jeśli za nim nie pójdziemy. Więc ruszcie się, panowie.

Po tych słowach, wyprostowana i dumna ruszyła przez podwórko za Zabójcą, który czekał na nich przy tylnych wrotach z wywalonym jęzorem. Dobrze, że nie było tu Olgi, z pewnością nie patrzyłaby na to, co wyprawiała Yelena z pobłażliwością. Zadanie wobec carycy zawsze było najważniejsze, rozumiała to. Ale zwierzak sam się nie obroni i nie znajdzie, a przecież Lodowi Czarodzieje byli po to, żeby pomagać.

Łowca nagród popatrzył zimno na chłopa, zważył sakiewkę w dłoni i wsunął ją pod płaszcz. Otto popatrzył na to zdziwiony brakiem przeliczenia monet.
- Wiem gdzie mieszkasz - wzruszył ramionami łowca. Już od dawna wyznawał zasadę, że jemu mniej zależy na nieoberżniętych monetach niż zleceniodawcom na zdrowiu i życiu, więc niech to oni się martwią czy się nie "pomylili". Gdy wracał wyrównywano owe "pomyłki" z nawiązką.

Wysokość nagrody wzbudziła pewne podejrzenia. Historyjka jaką uraczył ich Otto je wzmogła. A teraz jeszcze ten pies tropiący, Zabójca...

Emmerich już dawno temu nauczył się mówić mniej niż się domyśla, a za 20 koron można kupić sobie sporo milczenia, ale to już była przesada. 120 koron za psa (toż złodziej by mu go chętnie za setkę odsprzedał), szkolone psy bojowe nie reagujące na owego "złodzieja", a teraz jeszcze dodatkowy pies tropiący, byle tylko grupa nie zgubiła śladu... Albo zadanie ma "haka" (jak myślał już wcześniej) albo zostaną poprowadzeni wprost w pułapkę. A znał tylko jeden stuprocentowo skuteczny sposób na pułapki - nie wchodzić w nie. Niemniej, skoro ktoś na nich poluje, lepiej wejść przygotowanym w zauważoną pułapkę od razu niż tydzień później zostać zaskoczonym. Zastanawiał się tylko, czy warto byłoby przydusić chłopa by powiedział co wie, ale zrezygnował - to pewnie i tak tylko płotka, wynajęta albo zastraszona, która nic nie wie. W ten sposób tylko by ostrzegł wrogów, że wie o ich planach.

Postanowił podzielić się swoimi podejrzeniami z innymi bez wzbudzania podejrzeń. Po niby żartobliwej uwadze kozaka wiedział, że Dymitri domyśla się tego samego co on. Rozkaz Rudgera ("Dzieli drużynę na wypadek pułapki, dobry pomysł. Chyba też rozumie.") dał dał mu pretekst by porozmawiać z tropicielem. Gdy Otta nie było w pobliżu, podszedł do Rolfa, pochylił się nad tropami i zapytał:
- Coś śmierdzi w tej historyjce. Pułapka?

Czarodziejki i niziołka postanowił na razie nie niepokoić. Yelena słysząc o zagrożeniu mogłaby zrezygnować z wyprawy, by nie narażać swojej misji, a samotna byłaby łatwym celem. Niklaus za to zapewne wypaplałby to każdemu w promieniu pięciu mil...
Aczkolwiek co do czarodziejki:
- Yelena, mogłabyś jakoś wyostrzyć nasze zmysły, dać magiczną ochronę przed pociskami albo stworzyć nasze iluzje idące dwadzieścia metrów przed nami? - zapytał pokazując na siebie, Rolfa i psa.

Kruft przejechał dłonią po włosach i spojrzał na kozaka.
- Z domowników tylko ja i żona, dzieci nie mamy, bo i nie byłoby czasu odchować przy takiej gromadzie psów. Dodatkowych obowiązków nam nie potrzeba. Pracował u mnie jeden chłopak ze wsi, żeby doglądać psów, ale ze dwa tygodnie temu rzucił robotę i poszedł szczęścia w świat szukać. Ponoć machanie mieczem mu się marzyło i życie z tego. - Otto wzruszył ramionami.

Rolf natomiast szybko zorientował się po śladach (czy raczej ich braku, oprócz wyłamanej kłódki) zostawionych w leżu zaginionego psa, że Hanzi musiał zostać stąd zabrany dobrowolnie, ewentualnie wyniesiony. Słowa Krufta tylko to potwierdziły.
- To dobry pies, ufny, bo i od człowieka niczego złego nie zaznał. Mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku i szybko go odnajdziecie. - Przyłożył dłoń do policzka, jakby nagle rozbolał go ząb. - A przy furtce to my i psy się kręcimy, ale mógł ktoś w nocy przyjść. Żałuję, że oboje z Hilde mamy taki kamienny sen. Nic my nie słyszeli. - Pokręcił głową.

Nie tracąc więcej czasu, wyruszyliście za wyraźnie pobudzonym Zabójcą, zgodnie z wytycznymi Rudgera. Pies, Rolf i Emmerich szli przodem, a kilka metrów za nimi rycerz, Yelena, Niklaus i Dimitri. Minąwszy furtę na tyłach domu, skierowaliście się wąską ścieżynką przez porośnięty kawałek nieużytku wprost w leśną gęstwinę. Zerwał się mocniejszy wiatr i zaczęło kropić.

Im głębiej w las się zapuszczaliście, tym drzewa coraz bardziej straszyły swoim wyglądem. Powyginane, bezlistne gałęzie wyglądały, jakby za chwilę miały was pochwycić w swoje objęcia. Na domiar złego podniosła się mgła, choć w Lesie Cieni nie było to nic nadzwyczajnego, w końcu niejedna legenda krążyła wśród miejscowych na temat tego paskudnego miejsca. I choć nie było jeszcze południa, pogodzie bliżej było do wczesnego wieczoru. Teren był trudny do przedzierania i chyba tylko Rolfowi, Dimitriemu i Rolfowi nie nastręczał większych problemów. Yelena krzywiła się za każdym razem, gdy jej płaszcz zaczepił o jakąś gałąź, Niklaus musiał uważać pod nogi, a Rudger... cóż, Rudger robił najwięcej hałasu wśród leśnej ciszy.

Zabójca obwąchiwał poszycie i drzewa, co jakiś czas zatrzymując się i odwracając za siebie, jakby chciał się upewnić, że na pewno za nim podążacie. Po niemal godzinie marszu zniknął wam nagle z oczu za jednym z drzew, a gdy wyszliście mu na spotkanie, okazało się, że pies nie był sam. Klęczał przy nim mężczyzna w błękitnym płaszczu z kapturem, który głaskał go energicznie, a na wasz widok podniósł się do pionu, zwieszając dłoń na rękojeści miecza przy pasie. Pomimo faktu, iż jego twarz skrywał kaptur, dostrzegliście paskudne oblicze o kartoflowatym nosie i trzydniowym zaroście.
- Kruft wysłał ludzi po swojego pieska? I to całkiem do rzeczy, z tego, co widzę. Spodziewaliśmy się raczej tych żałosnych wieśniaków z widłami - powiedział wesoło i uniósł dłoń.
Na drzewach nieopodal dostrzegliście poruszenie, a po chwili ujrzeliście dwóch zakapturzonych łuczników, celujących prosto w was.

Jakby tego było mało, zza krzaków, ze trzy metry za plecami Niebieskiego Płaszcza wyszło kolejnych trzech mężczyzn, z mieczami w dłoniach. Czekali tam, przyglądając się wam ponuro.
- Powiedzcie Kruftowi, że odzyska swojego kundla za trzysta koron. Pieniądze mają być dziś wieczorem, w tym miejscu - powiedział pewny siebie Płaszcz. - Inaczej zabawimy się z nim odpowiednio i już nigdy nie wygra żadnych zawodów. Możecie już wracać do Beelen. - Machnął ręką od niechcenia, szczerząc się w szerokim uśmiechu pożółkłych, połamanych zębów.
Zabójca, jakby rozumiał, co wisi w powietrzu, zaskomlał nagle i podbiegł do Niklausa, chowając się za niziołkiem.