| Theo siedział rozwalony na krześle, z jedną nogą przerzuconą przez oparcie a drugą wyciągniętą przed siebie i pociągał z kielicha, prezentując tym nonszalancję właściwą jedynie szlachetnie urodzonym, którzy zawsze i wszędzie byli u siebie, a dogadzania i usługiwania oczekiwali jako naturalnej rzeczy, a nie żądali go niczym nuworysze.
Wino sprzyjało trawieniu, nie tylko jadła, ale i wątpliwości.
Tych nie miał co prawda za wiele, w końcu dla czynów takich jak ten dyskutowany żył i z nich uczynił sobie profesję. Lokacja skarbca w mieście i to tak dużym i bogatym jak Numalia, co prawie wynagradzało fakt, iż było nemedyjskie, też była przyjemną odmianą. Nie wspominając już o nagrodzie, połowie zawartości skarbca, w tym rzekomo magicznymi przedmiotami, które to absolutnie fascynowały Theo, tym bardziej, że żaden jeszcze nigdy nie wpadł mu w ręce.
Co więc było nie tak? No, na razie nic.
- Piękna pani, zdobyłaś moją ciekawość już opowieścią o skarbie, ale teraz masz moją pełną uwagę. - rzucił swobodnie, uśmiechając się do Zamoryjki. - Zatem uczyńmy zadość światłej propozycji naszego wielkiego kompana - klepnął dzikusa z Północy w ramię - i przystąpmy do omawiania szczegółów.
A gdy dowiem się, skąd wiesz tyle o tym kupcu, pomyślał Theo, nie przestając uśmiechać się głupawo, gdy dowiem się, dlaczego oferujesz tak wielką nagrodę grupce przypadkowych włóczęgów, obcokrajowców co do jednego, kim naprawdę jesteś ty sama, porozmawiamy inaczej. Może nawet dokonamy rewizji podziału łupów.
__________________
Now I'm hiding in Honduras
I'm a desperate man
Send lawyers, guns and money
The shit has hit the fan - Warren Zevon, "Lawyers, Guns and Money" |