Musieli sobie powiedzieć szczerze, że raczej bogini, czy czymkolwiek była istota z posągu, nie wymagała od nich pochowania wszystkich tych szczątków. Wojna pozostawiła ich mnóstwo, wystarczyło sobie przypomnieć podziemia zamku z pułapkami. Szkielet dziecka wydawał się bardzo mały i kruchy, a żadne z nich nie znało zaklęć "przechowujących". Przy poświęcaniu szczątek niektórym wystarczał nawet pył, więc kto wie? Innego sposobu od owinięcia materiałem i tak nie mieli, jeśli chcieli je zabrać. Za to Luna uplotła zgrabną małą sieć, zerkając przy tym na kulę dzierżoną ciągle przez Yetara.
Nikt się nie kwapił do wspinaczki i kopania w śniegu, pozostało im więc wrócić do głównego korytarza i sprawdzonej już drogi na górę. Nie musieli się nawet szczególnie męczyć, zwłaszcza z liną przywiązaną do drzewa przez Lunę. Wkrótce znaleźli się na powierzchni. Najbliższa okolica była dokładnie taka, jaką widziała ją niziołka w nocy. Znajdowali się na stromym zboczu, porośniętym iglastą roślinnością i przykrytym ciągle dość grubą warstwą śniegu. Wiatr wył, przeciskając się pomiędzy górskimi szczytami.
A te wyrastały ze wszystkich stron.
Podziemne przejście musiało pozwolić im ominąć fragment niedostępnych, skalistych gór, za który nikt albo niemal nikt normalnie się nie zapuszczał. Kiedy przeszli kawałek od wejścia do podziemi i minęli zagajnik, docierając do bardziej otwartej przestrzeni, w kierunku w którym prowadził tunel, ujrzeli niespodziewany widok.
Zamek majaczył w dużej odległości i wysokości, oddzielony od nich bardzo trudnym trudnym terenem, zasnuty mgłą i chmurami. Ale był tam, w stanie trudnym do określenia - lecz podobnie jak wieża najwyraźniej jego mury wytrzymały próbę czasu. Girlaen oceniała, że dotarcie do niego może zająć więcej niż dzień, szczególnie bez sprzętu do wspinaczki i grupy do takich wyzwań przyzwyczajonej.