Lorn

Alan Moss
- Nie ma sprawy, w końcu po to tu przyszedłem. – odparł Alan. – ale pamiętaj, że to nie jest żadne twierdzenie z mojej strony, to tylko luźne założenie pod wpływem dziwnego zbiegu okoliczności.
Jak uważasz Bob, powinienem im powiedzieć o tych swoich przypuszczeniach wobec Lorda? Oni ostatnio tyle przeszli, że mam wątpliwości, czy ich nerwy są jeszcze w stanie to zaakceptować. Nie często słyszy się, że jest się prześladowanym przez istotę z piekła rodem. Oczywiście mogą mnie wyśmiać, ale tego także wolałbym uniknąć. – był ciekaw, co Bob o tym sądzi, nie zależnie jednak od tego co powie Bob, czuł co musi zrobić. Świadomie lub nieświadomie, wracając z Bobem na wcześniej zajmowane miejsce przy jego łóżku, mówił przyciszonym głosem, ale na tyle głośnym, że jego słowa z łatwością mogły dotrzeć do uszu wszystkich osób znajdujących się w pokoju.
- Nie dziw im się Bob, oni naprawdę wiele przeszli, wystarczy na nich spojrzeć, aż serce się kraje. To strasznie przykre, że miałbym się jeszcze teraz nad nimi znęcać i mówić im takie okropności. Chyba poczekam z tym na lepsza okazję.
My z Jeremy’m widzieliśmy go w antykwariacie, tak jak już słyszałeś chciał kupić od niego tą książkę. Nie wiem jak Sara, nie pamiętam żeby o nim wspominała.
- Tak – kiwnął głową na młodego człowieka w bandażach łkającego cicho w swoim łóżku – on także potwierdził, że widział Lorda. Zdaje się ten potwór skrzywdził jakieś dwie bliskie mu osoby. Zapamiętałem z tego co mówił, że rzucił człowiekiem z łatwością, jakby miał nadludzką siłę i chodził pośród ognia jak gdyby nigdy nic. To tylko potwierdza moje przypuszczenia. Cholerny pomiot Astarota lub jemu podobnych. – milczał przez chwilę, jednak ciężki los rannego leżącego w drugim łóżku, ciążył mu strasznie na sercu. – Przepraszam Cię na chwilę Bob. – wstał i powoli podszedł do mężczyzny, który leżał teraz zwrócony twarzą w stronę ściany, niby próbując ukryć przed innymi swoje łzy i ból. Alan stał w ciszy przez chwilę, przy łóżku zastanawiając się, jak nawiązać rozmowę.
Minęła niecała minuta. Mężczyzna w tym czasie ochłonął trochę, jego oddech uspokoił się. Przestał płakać i otarł łzy kawałkiem pościeli. Dopiero wtedy otworzył zaczerwienione od łez oczy i zauważając Alana kontem oka, odwrócił się w jego stronę. Alan uśmiechnął się do niego subtelnie, acz przyjaźnie, lecz jego twarz w dalszym ciągu wyrażała niegasnące współczucie.
- Wiemy, że bardzo Ci ciężko – powiedział ciepło Alan - i przykro mi, że musiałeś przez to przechodzić ponownie. Zaraz pielęgniarka poda Ci środki przeciwbólowe, to powinno trochę pomóc, ale z bólem w Twoim sercu niestety będziesz musiał poradzić sobie sam.
Powiedz, jeżeli mogę coś dla Ciebie zrobić, nie krępuj się, bo my też Cię potrzebujemy. Tak, naprawdę potrzebujemy się wzajemnie.