- Nie!! - Krzyknęła przerażona wieszczka i wyrwać się France próbowała. - Chlo! Puść mnie! Ja muszę z nim płynąć! Ja mam rozkaz! - Rzucała się niczym ryba w sieci ale uścisk dziewczyny nie zelżał, wzmógł się za to i Chlothild owinęła swe ramiona wokół niej zakleszczając ją.
Hirdmani co się rzucili by jarla swego wspomóc stanęli ostrożni i spięci wokół. Agvindur powoli złożył ciało Freyvinda na ziemi. Na jedno kolano przyklęknął, włosy odsunął z twarzy.
Thora doskoczyła niby młódka.
Pstryknęła palcami na jednego z młodszych wojów:
- Kołek! - rzuciła rozkazem niczym śmignięcie biczem, a młodzieniec ruszył z kopyta.
Agvindur głowę uniósł i do Bjorna rzucił:
- Wstrzymać ją - a hirdman ruszył w stronę volvy.
Elin o kołku słysząc jęknęła cicho i pewnie opadła by na kolana, gdyby nie kolejne polecenie jarla. Cofnąć się chciała przerażona.
- Nie.. proszę… Agvindurze… - Wyszeptała nim dzika panika ją chwyciła. Zawyła niczym ranne zwierzę próbując się wyrwać… i nagle zamarła rozglądając się zdziwiona i szybko oceniając sytuację.
- Puść mnie Chlothild. - Rzekła Helleven opanowanym, chłodnym tonem ręce spuszczając wzdłuż ciała. - Już w porządku.
Franka posłuchała lecz dłońmi ukradkiem po krągłościach volvy przesunęła, Bjorn broń obnażoną w pogotowiu przed wiedzącą trzymał.
- Czego stoicie? Rozkaz wydałem! - Agvindur warknął na wojów poganiając ich ponownie w stronę portu. Dłoń wyciagnął do młodzika co z kołkiem grubym powrócił i bez wahania wbił w pierś Lenartssona.
Chlotchild cicho syknęła na ten widok.
- Zły będzie, oj zły… - mruknęła dmuchając ciepłym powietrzem w ucho aftergangerki.
Wiedząca stała spokojnie nie czyniąc żadnych gwałtownych ruchów, jednakże nawet ona wzdrygnęła się lekko, gdy kołek przebił ciało skalda. Na słowa Franki uśmiechnęła się nieznacznie.
- Wydawało mi się, że taki był cel jego… - Odpowiedziała szeptem. - Choć chyba wolał ostatecznie rozwiązanie, czyż nie?
- Nie był sobą… - blondynka ramionami wzruszyła wydymając usta. - Co teraz?
- Dobre pytanie… Ale to Ty wiesz raczej gdzie jarl wysłał swych ludzi. - Odparła i na Agvindura pojrzała pytająco.
- Łódź przeszukać kazał za glejtem. Nie masz go? - rzuciła z kpiącym uśmiechem obserwując jak wojowie ciało skalda do skrzyni składają i zabijają drewnianymi trzponami. - Bo widzę, że i on nie miał. Do Francji nie wygląda jakby płynąć wam pozwolił. Będziesz rozpaczać? - zapytała z ciekawością.
- Glejt? - Zdziwiła się wiedząca. - Mi nawet kości moje zabrano… - Parsknęła ze złością ale zadowolona była, iż Elin zdołała coś nowego powiedzieć. - Nie wiem… - Mruknęła na kolejne pytanie. - Jam rozkazów bezpośrednio nie słyszała.
- Mhm… - zamruczała cicho Franka obserwując zbliżającego się aftergangera.
Helleven przyglądała mu się spokojnie stojąc wyprostowana i poważna.
Agvindur upewnił się, że volva chwilowo szaleństw ni kroków nieprzewidzialnych czynić nie zamierza. Siadł z zadumaną wielce miną na ławie, czekając aż łódź z więźniami zostanie zbadana. Ciało Volunda w skrzyni kazał przenieść i Thorze jedynie wydał rozkaz gdzie złożyć. Kilku faktycznie nagiusieńkich wypędzono w mrok nocy by rozumu a szacunku nabrali.
Volva powoli do jarla podeszła, by usiąść przy nim.
- Cóż teraz? - Zapytała skrzyni z berserkerem się przyglądając ze zmrużonym okiem.
Odgarnął włosy za ucho i z rąk klucznicy róg krwi przyjął.
- Teraz sprzątać mi trzeba po waszej wyprawie. Sprawdzić ile szkód narobione i czy bezpieczeństwo Danii zapewnić można… - wyglądał na rozczarowanego bezbrzeżnie. Jakby nadzieje jego rozbito. - Aros to niezwykłe miasto. Z rąk go wypuścić nie można.
Zmilczała przez chwilę przełykając gorzką prawdę ale i złość, gdyż nie wszystko ich winą było. Nie miała jednak w zwyczaju się tłumaczyć, gdyż to sprawy nie rozwiązywało. Zamiast pustych słów należało zrobić coś co mogłoby pomóc szkody zminimalizować. Zamyśliła się więc i rzekła w końcu.
- Jarl Erik, gdy do Tisso odpływał zapraszał mnie do siebie. Po czym wnioskować mogę, iż szansę na rozmowę z nim mam, by spróbować załagodzić sytuację…. Jeśli nie w mocy wroga. - Dodała wzdychając. -
I gdybym smyczy nie miała ciągnącej mnie gdzieś do Franków. - Odparła ostrożnie.
- Posłańcy Erika byli u mnie siedem nocy temu. Jeśli do Francji wkrótce nie zawiniecie, wiedzieć będą - kimkolwiek są. Lub się domyślać. Roszczenia jarla wysokie. Wydać mam mu skalda i zrewanżować za straty w majątku i ludziach. - pokręcił głową - Z resztą… więzy krwi zerwać niełatwo.
W słowa wpadła mu Thora, ponownie podchodząc i niewielki zwój niosąc z czerwoną pieczęcią.
Skinął jej głową:
- Widziałaś to wcześniej? - spytał Helleven.
Spojrzała na zwój i pokręciła lekko głową.
- Nie ale pieczęć taka jak znak na sygnecie… - Odrzekła myśląc intensywnie nad czymś. - Spokoju mi ten mąż jeden w królewskie szaty ubrany nie daje… - Wzięła jakiś patyk i zaczęła kreślić wizerunek na ziemi, byle tylko nie myśleć, iż jednak płynąć będzie musiała. Widząc jednak, że nie wychodzi, ze złością zamazała i kolejną próbę z uporem podjęła. W końcu pojrzała na swój rysunek, która nie był może dziełem sztuki ale choć trochę przypominał męża z wizji. - Starszy, postawny, z pociągła twarzą, z zadbaną, długą brodą, duże, szare oczy. - Wyrecytowała stukając w ziemię obok swego dzieła.

W czasie gdy volva z zacięciem sztuce się oddawała, Agvindur pieczęć złamał i rozwinął zwój.
- Na demony! - łupnął pięścią w stół przyglądając się zwojowi ze złością. Szpurnął nim na stół aż przeleciał prawie na drugi kraniec. Rozwścieczony rzucił wzrokiem na dziełko Helleven. - To ten co w wizji twej się jawił z kobietą co cię związała krwią?
Volva stoicki spokój zachowała na wybuch jarla i głową skinęła.
- To od niego ona pierścień otrzymała i to nawet on zdawał się jej obawiać, gdy ze swą towarzyszką w cieniu były… - Odparła zerkając na pergamin, po czym na Agvindura. - Mniemam, że coś Ci to mówi?
- Nic nie mówi! Odczytać nie potrafię! - wrzasnął sfrustrowany.
- Możemy Chlothild zapytać, ponoć szlachcianką była… Może odczytać będzie potrafiła. - Helleven ciągle spokojna była.
- Clothchild? - Agvindur mruknął - Aaaa ta dziewka Freyvinda. - brwi zmarszczone tym razem nadawały mu wyrazu groźby.
Chlo za to siedziała niewinnie pod drugą, odległą ścianą z buzią nieco zasmuconą, nieco spokojną. Pogryzała żytnie placuszki bez smaku i chęci wielkiej.
Wiedząca wstała i do dziewczyny podeszła przyglądając się jej uważnie.
- Umiesz czytać w Waszym języku? - Zapytała.
Kiwnięcie jasną główką musiało starczyć za odpowiedź, bo usta pełne jedzenia znowu były.
- Potrzebujemy, by ktoś glejt przeczytał. - Powiedziała spokojnie volva. - Podejdziesz?
Z lekkością z ławy wstała i włosy odsunąwszy z twarzy ruszyła ku siedzącemu jarlowi z gracją i wdziękiem w ruchach. Po papier sięgnęła i lekko zmarszczywszy brewki linię po linii drobnego acz wielce ornamentowego pisma rozszyfrowywać poczęła.
Helleven za nią wróciła i ponownie przysiadła wpatrując w dziewczynę z namysłem.

Franka czytać powoli zaczęła, czasem przerwy czyniąc by słowa w języku północy odnaleźć:

Zakończyła wzrok podniosła na jarla i Helleven.
- Interesujące wieści… - mruknęła.
Wieszczka sztywno siedziała, gdy kolejne słowa Chlothild odczytywała. Więc nie tylko Hedeby ale i inne miejsca już mieli po swojej stronie? Syknęła cicho, gdy Franka o wykorzystaniu ich przeczytała. Mogła się domyśleć, dlaczegoż inaczej wysyłać z dala od siebie świeżo co krwią związanych? Wzrok ku Agvindurowi skierowała nie mówiąc nic jednak, czekając na jego reakcję.
Rąbnięcie pięścią w stół złamało go w pół a niewolni zatrwożeni wzdrygnęli się. Bjorn wpadł do środka rozglądając się czujnie lecz widząc sytuację pytająco popatrzył na Thorę i volvę.
- Do kogo pismo pisane wiadomo? - warknięcie skierowane było do Chlotchild.
- Nie… - nieco strwożona pokręciła jasną główkę - … jeno sygnatura “S”.
- Nikogo o imieniu na “S” nie spotkaliście? - spytał jarl.
Helleven zdziwiona reakcją aftergangera nie była, choć nawet i ona wzdrygnęła się lekko, gdy stół przełamany na pół został. Na pytanie Agvindura pokręciła lekko głową.
- Nie. - Odpowiedziała krótko po czym na Frankę spojrzała i swój rysunek wskazała. - A kogoś Ci może przypomina to.. com tu nakreśliła? - Zapytała jej. - Starszy, postawny, z długą zadbaną brodą i dużymi, szarymi oczami?
Blondyneczka przyklękła nad wydłubanym w klepisku malunku z przymrużonymi oczami. Wydęła usteczka i zmarszczyła nosek.
- Mmmm - mruknęła - Niee-eee… nie bardzo… - odrzekła z wahaniem wciąż jednak wpatrując się w patykowe dzieło.
Wieszczka zrezygnowana ręką machnęła.
- Ostaw… sensu to większego nie ma…Chyba, żebym znów spróbowała… - Dotknęła pierścienia z namysłem.
Agvindur siedział w ciszy, gdy dwie kobiety wymieniały się uwagami. Zatopiony w myślach, niewidzącym spojrzeniem wpatrywał się w obrazek, nad którym radziły.
- Alexander musiał się wywiedzieć … - rzekł głuchym tonem - … jeno co zamierzają? Czego nie pojmuję? Szpiegów przysłał swych by Skanię przejmowali? Szpiegów z mnie najbliższych czyniąc?
Spojrzał nagle ostro na Helleven.
- Tym bardziej czas mnie goni. - spiął się powstając.
- Bjorn! - ryknął na głos - Ludzi zbieraj, z misją ruszą. - wywarczał do hirdmana, gdy ten stanął obok służbiście..
- Wiem.. - pisnęła cicho Franka stojąc obok volvy.
Siedziała spokojnie nawet pod wzrokiem jarla, choć w głowie setki myśli przelatywały. Nie puści ich teraz, to pewne. Wieszczka ukłucie niepokoju poczuła. Tylko co? Kołek i czekać, aż on sam się wszystkim zajmie? Zacisnęła ze złości usta ale jej uwagę odwrócił pisk Chlothild.
- Co wiesz? - Zapytała zdziwiona.
- Kto to… - cienki paluszek co jeszcze niedawno zaciskał się silnie na ramieniu volvy wskazał na klepisko.
- Kto Chlothild? Kto? - Zapytała dziewczyny z napięciem.
- Z monet bitych we Franci podobnego mu kojarzę. To stary król, potężny, z rodu co moją rodzinę prześladował. - wyjaśniała Franka - Zwał się Charlemagne. - wypowiedziała z frankijska - Karolus Rex - dorzucając jakby gwoli wyjaśnienia. - Jeno… on zmarł jeszcze przed moim urodzeniem.
Wieszczka słuchała uważnie kiwając głową ale przy ostatnich słowach ramiona jej jakby lekko opadły.
- Wysłanniczka nieżyjącego króla? - Zamruczała cicho. - Ale jeśli ze starym współpracowała to i z nowy pewnie by mogła… Dziękuję Chlothild. - Skinęła dziewczynie głową poważnie i wzrok na jarla skierowała sprawdzając, czy jest to moment by mu przerwać.
- Wszyscy wyjść. Ty zostań - Agvindur wydał rozkaz bez oglądania się by sprawdzić czy zostanie wysłuchany. Rzeczywiście mieszkańcy ruszyli ku wyjściu spiesznie by wolę pana swego spełnić.
- Volvo, zostań. - rzekł władczo jarl. Odczekał chwilę by drzwi do chaty za ostatnim z niewolnych się zamknęły. - Rozwiązanie mam niejakie…
Wiedząca wstała gdy wszyscy ruszyli ale na polecenie pana na Ribe zatrzymała się marszcząc lekko brwi. Czyżby nadszedł ten moment? Skinęła powoli głową na jego słowa.
- Zanim jednak je wprowadzisz… Chlothild poznała męża z mej wizji. - Starała się mówić spokojnie. - To dawny król Franków… Ka… Karolus… Rex.
- Król Franków? Zatem …. zatem to polityczna sprawa… - zadumał się by znowu otrząsnąć się i podejść do stojącej sztywno aftergangerki. - Sprzymierzeńców mi trzeba. Jedności coś w wizji podczas thingu przepowiedziała. Rzekłaś wcześniej, że Erik może cię posłuchać. Ruszysz tam zatem?
Zdziwienia w błękitnym oku trudno było nie dostrzec.
- Gdybym mogła, to bym ruszyła. - odparła ostrożnie.
- Spróbować pomóc zechcesz? - dopytywał stając blisko i ponownie górując nad wiedzącą.
- Jeżeli jest jakiś sposób, to mi go podaj. - Odparła wpatrując się w niego z determinacją. - Chcę pomóc i tą hańbę zmyć z siebie…
- Z więzów wyzwolić się można. Znam dwa sposoby: jeden to czas. Drugi to więzy krwi z kimś kto więzy mocniejsze może stworzyć. - dłońmi przesunął wzdłuż ramion volvy - Pewności nie mam, jak potężną jest kobieta co was spętała. Ale… spróbować można z więziami do kogo innego… - spojrzał w oko wiedzącej - … co rzekniesz?
Stała prosto, smukła przed nim z głową dumnie uniesioną, gdy kolejne słowa z ust Agvindura padały.
- Inne więzy krwi powiadasz… - Rzekła powoli w myślach ten fakt na wszystkie strony rozważając. - To jedyny sposób?
- Nie znam innego sposobu niż te wymienione.
Zagryzła wargi odwracając lekko wzrok od niego. Z własnej woli poddać się więzom, by zerwać te, które szkody uczynić mogą… Nie podobało się jej to, wcale, a wcale. Niemal parsknęła na myśl, że wystarczy by Elin przywołał, a ona pewnie z radością się zgodzi… On jednak ją pytał. Spojrzała na jarla uważnie, przeszywająco, jakby przeniknąć jego umysł próbowała i w końcu pokiwała delikatnie głową.
- Niechaj tak będzie… - Rzekła z lekką niechęcią w głosie ale w oku na nowo rozbłysła determinacja.
Nie spuszczając spojrzenia z jej twarzy, nadgryzł skórę na nadgarstku. Drobne, karmazynowe krople wycisnął, a ich zapach wprawił Helleven w drżenie.
- Czasu tracić nie możem, by próby przeprowadzać. - ponaglił cicho oczekując na decyzję w świetle faktów.
Ujęła ostrożnie dłoń jego.
- Jestem Helleven, Agvindurze.. - rzekła patrząc mu w oczy, by po chwili nachylić się i skosztować nektaru z żył jego.


Trzy noce pełne zajęć były, gdy Agvindur wici słał w wiele stron Skanii.
Dodatkowo, po Sighvarta posłał również by więcej wiadomości zaczerpnąć o Volundzie, przed jakim ostrzegała tajemnicza S.
Ciało skalda złożone było i Thora krew mu zapewniała, zaś Chlo stróżowała przy nim nie odchodząc niemal. Obmyła pana swego i na krok się od niego nie oddalała.
W międzyczasie jarl z Helleven radził, by do Tisso ruszyła by jarla tamtejszego ponownie do współpracy przekonać i całość obrazu ujawnić. Dary przygotowywali wspólnie i orszak posłanniczy. Pięciu ludzi dostała do pomocy wraz z ludźmi na snece. Z Ribe wprost do Tisso płynąć miała…*
Volva lekko odmienioną się zdawała, więcej z ludźmi rozmawiała, szczególnie z tymi, którzy mieli jej towarzyszyć w wyprawie do Tisso. Chlothild o Francję wypytywała, pragnąc znać większy obraz sytuacji. Świadomość tego jak bardzo Elin dała się zmanipulować i kierować tkwiła w niej niczym cierń, a wiedza jak bardzo Danii zaszkodzili własną głupotą sprawiała, że miała ochotę wyć z wściekłości. Energią swą całą przekierowała więc na przygotowania do wyprawy. Wiedziała, że to jej jedyna szansa, by choć trochę wspomóc Agvindura.
- Sprawy Freyvinda z pewnością nie uda się uniknąć. - Rzekła do jarla. - Czy na jakieś ustępstwo w tej kwestii mam się zgodzić? Choć nie sądzę, by brat Twój zdobył się nawet na zwykłe przepraszam… - Dodała.
- Wiem, że Erik wielką niechęcią darzy Freyvinda, i do upokorzenia jego będzie dążył z sił całych. Tu zwykłe przepraszam nawet by nie wystarczyło. Wysłuchaj i jeśli żądania nie bedą wygórowane, postaraj się go ułagodzić. Jeśli żądać będzie wielkich rzeczy, na czas zagraj i posłańców poślij do mnie.
Pokiwała powoli głową.
- Tak uczynię…. - Zamyśliła się na moment. - A gdyby jeden z jego ataków na Erika winą obarczyć tą kobietę… Wszak skoro przybiera różne postacie, mogła i za Freyvinda się podać by Ribe z Tisso poróżnić… - Zerknęła na jarla jak na taki pomysł zareaguje.
- mmmm - zamruczał Agvindur, rozważając propozycję - Nie, za łatwo sprawdzić to można. A Erik zapewne szpiegów swych wysłał w swe zastępstwo do miasta.
- Jak uważasz… - Zgodziła się, w zasadzie nie oczekiwała innej reakcji. - Choć wtedy panowało takie zamieszanie… - Błękitne oko się nagle rozszerzyło, gdy zdała sobie sprawę, co pominęła w swych rewelacjach i zaklęła cicho. - Agvindurze… z tego wszystkiego nie wspomniałam jeszcze o tych, którzy wspomagają te dwie kobiety. - Zagryzła wargi. - Mówiłam, iż nam ludzi wyłuskiwali, prawda?
- Tak, pojedynczo. I cóż? Thralli mają? Wiesz ilu?
- Z początku pojedyńczo… Potem zaatakowali. Wybili w mgnieniu oka prawie wszystkich ludzi, którzyśmy na straży mieli, a Erik ze środka husu nic nie słyszał… Krótko przed tym Erik i Freyvind poczas wspólnej drogi do kupców zaatakowani zostali, Freyvindowi udało się napastnika pokonać… To był afterganger. Szybki niemal jak on. Nie wiem ilu ich może być w mieście… - Skrzywiła się lekko. - Mnie i Volunda w tym czasie w obozowisku nie było… - Zmrużyła lekko oko zastanawiając się czy to przypadek czy nie.
- Czyli dwie kobiety i iluś, nie wiadomo ilu aftengangerów więcej Aros opanowało. - spojrzał na Helleven - A Tissø po drugiej stronie zatoki…- rzucił gniewnie z ogniem wściekłości w oczach - Spieszyć się trzeba, volvo.
- Zrobię co w mej mocy. - Odrzekła z ponurą determinacją. - Mogę też spróbować wywiedzieć się ilu ich jest. - Dodała ciszej.
- Jeśli zdołasz. Pierwszeństwo jednak Tissø i zapewnienie współpracy Erika. Do Aros poślę kogoś i sam ruszę na thing.
- Oczywiście. - Przytaknęła. - Thing? Gdzie zwołujecie, jeśli wiedzieć mogę? - Zapytała ostrożnie.
- Tym razem w Jelling. - rzekł cicho - Gudrunn opuszczać nie chcę. a jej pomoc przyda się w nadchodzącym czasie.
- Każda pomoc się przyda… - Odparła powoli tłumiąc ukłucie zazdrości. - Gdyby Bogowie dali, by i Odger się zbudził. - Westchnęła cicho. - Czyli posłańcow do Jelling w razie czego słać?
- Nie, ślij do Ribe. Będą wiedzieć tu ludzie co dalej. Rozkazy zostawię.
- Zatem tak uczynię.




Trzecia noc najbardziej pracowita była, gdyż Helleven miała właśnie wtedy wyruszyć. W całym rozgardiaszu przygotowań pękły ostatnie więzy jakimi złączona została z tajemniczą aftergangerką i wykute zostały nowe, silniejsze, gdyż volva w jakiejkolwiek postaci by nie była coś do jarla Ribe czuła. Helleven jednakże nawet teraz daleka od ukazywania swych uczuć była i całą swą uwagę skierowała na ostatnie przygotowania chcąc się upewnić, że o niczym nie zapomniała. Gdy już wszystko gotowe było stanęła przed Agvindurem głowę pochylając.
- Dziękuję za tą szansę… Tym razem nie zawiodę. - Rzekła a z błękitnego oka determinacja wyzierała.

Gdy sneka port opuszczała volva długo przy burcie stała w brzeg się wpatrując.
Towarzyszący volvie hirdmani uczynni byli i przyjaźni i widać, że Agvindurowi sprzyjający. Ludzie do łodzi przydzieleni zdawali się wprawnymi w sztuce i Volva miała spokojne godziny na przemyślenia, układanie planów i przygotowanie się do spotkania z panem nad jeziorem Tyra.

Do snu ułożyła się jak zwykle…
… by przebudzić znacznie wcześniej niż zwykle. Zmysły drażniły z toru wyrywając.
Ból przeraźliwy przeszył jej ciało, gdy promienie słoneczne poczuła na skórze.
- Dalej! Nim się całkiem przebudzi!
Zdezorientowana poczuła czyjeś dłonie twardo ją przyszpilujące do dna skrzyni, a w tle… w tle szczęk broni i odgłosy walki?
Nim jednak zdążyła cokolwiek zrobić tępe uderzenie w piersi poczuła jakby kto jej kamień ciężki uwalił. Drugie, gdy tąpniecie pod młotem wbiło kołek głębiej. Po trzecim uderzeniu w ciemność zapadła z poczuciem niespełnienia i ulgi…