Rashad z niepokojem rozglądał się po podziemnym tunelu rzeki i nasłuchiwał odgłosów mogących oznaczać kolejne śmiertelne zagrożenie, po ostatnich wydarzeniach jego nerwy były napięte do granic wytrzymałości. Czy jego przeznaczeniem, zamiast posiąść skarby starożytnych i odbudować potęgę rodu, było sczeznąć zapomnianym w żołądku któregoś z potworów, których pełna była ta wyspa? Zastanawiał się, jak Barakisowi udało się przeżyć tyle podróży w dzikie rejony, w opowieściach wszystko było prostsze. Żałował, że mąż Amiry nie wybrał się z nimi, niestety obowiązki zatrzymały go w Mieście-Państwie.

Podskoczył aż kiedy usłyszał słowa w ciemności, gotów do przywołania ochronnej magii i swojej broni. Przyjrzał się przybyszom rozświetlonym przez jego światło, którzy deklarowali przyjazne zamiary… dziwaczna para, gnom wydawał się potencjalnym sprzymierzeńcem w walce o przetrwanie, natomiast ten dzikus… Rashad nie zdziwiłby się, gdyby lubił ludzkie mięso.

- Witajcie, jestem Rashad Al-Maalthir, wraz z towarzyszami badamy te podziemia. A z kim mamy przyjemność i co panów sprowadziło w to mroczne miejsce? - powiedział maskując nerwy i nieufność za swoimi manierami.

- Doprawdy? Co ty mówisz kuzynku? Są tu powierzchniowcy? - gnom przerwał swoją robotę polegającą na odczytywaniu inskrypcji na jednej ze ścian i podszedł bliżej, zakładając na oczy swoje gogle. Jednym ruchem palca przekręcił on okrągły przedmiot, będący szkłem powiększającym w mosiężnej oprawie. Ogromne, powiększone przez szkło oko, i perkaty nos zbliżyły się do twarzy fircykowatego wojownika.

- Niewątpliwie, jest to człowiek Grastiku. Pachnie jak zmoczona kura, wygląda jak zmoczona kura, ale gada jak elf! - zaśmiał się gnom - pomóż im wyjść, może dowiemy się czegoś ciekawego.

Kiedy awanturnicy stanęli na moście, zobaczyli, że po jego jednej stronie są kamienne schody prowadzące ku górze, a po drugiej długi, prosty tunel jakby podziemnej świątyni. Z obu stron rzeki ciągnęła się skalista półka, którą można było kontynuować podróż. Na moście i pod nim walało się wiele najrozmaitszych rzeczy codziennego użytku, zupełnie jakby służył nie jako przejście z jednego brzegu rzeki na drugą, a jak dom. Najbardziej charakterystycznymi przedmiotami były wędki, dużo wędek, sieci i innych przyborów pasjonata wędkarstwa, jakim niewątpliwie musiał być któryś z napotkanych. Skomplikowane mechanizmy odróżniały te narzędzia od tych, którymi posługiwałby się przeciętny wioskowy rybak.

- Kura? - zapiszczał Grastik. - Kurkę to bym wciągnął z miłą chęcią, i to niejedną... - oblizał się. - Witajcie na moście Grastika! To jak, macie coś do jedzenia?


Rashad wzdrygnął się lekko na słowa gnoma i jego nos ocierający mu się o twarz. Prawdą było że po kąpieli zazwyczaj dbający o swój wygląd szlachcic wyglądał i śmierdział okropnie, musiał doprowadzić się do porządku, niestety łaźni raczej w tych ruinach nie znajdzie...

- Jesteście więc krewniakami, ciekawe, choć chyba dostrzegam pewne rodzinne podobieństwo - mam jednak wrażenie, że nie podróżujecie razem po tych podziemiach?- pozwolił sobie pomóc w wejściu, cały czas będąc jednak gotowy do działania, gdyby była to pułapka.

- Nie. Ja w ogóle nie podróżuję. Uwierzcie lub nie, ale Orryn przybył tu z odległych Dzikich Krajów, aby odwiedzić kuzyna!

-Witaj Grastiku, czy to twój dom? Zapytał Rashad widząc, że olbrzym nie jest nastawiony wrogo. - Jeżeli chodzi o jedzenie, nie ma mamy w tej chwili nic przy sobie, zabrały je nam trzy mantykory... trzeba przyznać, że ta kraina roi się od potworów.

- Mój, mój. Biedulki jedne, jedzonka nie mają - zapiszczał Grastik zawiedziony. - Pewnie jeszcze na moje się czaicie, ale dzisiaj słabe branie, a żądlaki przepłoszyliście tym światłem pewnie aż do zakrętu rzeki.

Hargar unosił się na wodzie. Odetchnął głęboko i złapał za jeden ze swoich czekanów by wspiąć się na górę. Gdy zobaczył i usłyszał znieruchomiał, czekając co się stanie. Gdy Rashad został bezpiecznie wyciągnięty barbarzyńca dalej zabrał się za wspinaczkę.

- Kim jesteście? - Burknął Hargar. Niby wspomniał czyj jest ten most ale jednak. Schował swój czekan i był gotowy na walkę swoim mieczem. Czujnie przyglądał się zachowaniom i ruchom dwójki dziwnych nieznajomych.

-Jak to? Nie wiecie kim jesteśmy? To jest Grastik Hammerclay, genialny alchemik, i mój daleki kuzyn. Macie zaszczyt gościć właśnie w jego domu… - Orryn spojrzał na ociekających wodą awanturników - choć na waszym miejscu wpierw wytarłbym dobrze buty… - zachichotał i kontynuował dalej - mnie zaś chyba nie trzeba przedstawiać, choć przy tej ciemności uznam, że nie widzicie mnie po prostu dokładnie. Jestem Orryn Hemanostramus, słynny wynalazca z Thunderholmu. Jako ludzie cywilizowani, musieliście na pewno słyszeć o moich dziełach? “O obrotach sfer i wielościanów”...? Albo dysertację o wpływie pochyłości na popęd seksualny drobiu? - gnom zaczynał się rozkręcać - albo może widzieliście na własne oczy moje chemiczne soczewki teleskopu w Thunderholdzie?

https://www.google.com/url?q=https://dd5wohfwyspagrozy.obsidianportal.com/wiki_pages/thunderhold&sa=D&ust=1486307119828000&usg=AFQjCNHm R7lP0OCGjtU03sgSK4Xxfb7A3w

- W moich stronach nie słyszałem o was panie Orryn i Panie Grastik. Jam Hargar. - Barbarzyńca zauważył, że ta dwójka bardziej niż niebezpieczna to chyba jest pokręcona. No ale przyjaciół nie znajduje się takich jak w marzeniach. Często w niepozornych ciałach może ukryta być moc.

Hargar po przedstawieniu się dźwignął Minerwę a następnie Amirę na suchy teren.
- W co mamy niby buty wytrzeć?- Zapytał zdziwiony i rozglądający się barbarzyńca.

- W cokolwiek, proszę - Grastik podał jakiś gałgan.

Minerva uśmiechnęła się do Hargara.

- Och siłaczu… dziękuję. - Bardka przeciągnęła się, wylała wodę z instrumentu i zaczęła grać.
“Nie ma, nie ma wody na pustyni, a wielbłądy nie chcą dalej iść
Czołgać się już dłużej nie mam siły, o, jak bardzo, bardzo chce się pić
Nasza karawana w piach się wciska, tonie w niej jak stutonowa łódź
Nasz kapelmistrz patrzy na nas z bliska, brudne włosy stoją mu jak drut
Nasz kapelmistrz pije stare wino, w oczach jego widzę dziki blask
Spił się już dokładnie tak jak świnia i po tyłkach batem bije nas”

Im dłużej pieśń trwała tym mniej wody pozostawało na rzeczach i ubraniu kobiety. Amira widząc co się dzieję zbliżyła się do bardki, mając nadzieję, że i ona zostanie osuszona...

Mnich stał i ociekając wodą, przyglądał się niknącym w ciemnościach falom. Dręczył go los straconych towarzyszy, ale nie mógł w tej chwili pozwolić sobie na oglądanie się za siebie. Zbliżył się do reszty i ukłonem powitał przyjacielskich nieznajomych. Ożywił się, gdy usłyszał przechwałki Orryna:

- Co prawda nie zdarzyło mi się natrafić na twe dzieła, lecz chętnie przedyskutuję tematy przez nie poruszane, jeśli okoliczności na to pozwolą.

- Wspaniale Minervo, czy twoja piękna pieśń może osuszyć nas wszystkich? Rashad chętnie skorzystał z możliwości wysuszenia. Widząc, że obcy im nie zagrażają (jeżeli już, to raczej odwrotnie) poczuł się bardziej pewny siebie. Wysłuchał z uwagę słów Orryna.

Bardka uśmiechnęła się i skłoniła głowę nie przestając grać, za sprawą czego, ubranie Rashada powoli stawało się suche.

- Mistrz Orryn….. słyszałem nieco o twoich badaniach, zaś Thunderhold jest mi znane, w Mieście-Pańśtwie trudno znaleźć lepsze wyroby kowalskie niż tamtejszych mistrzów…- kontynuował szlachcic.

- Czyżby twoje badania zaprowadziły ciebie na tą wyspę? Doprawdy jest to miejsce pełne osobliwości lecz i śmiertelnie niebezpieczne, straciliśmy większość towarzyszy naszej pierwotnej wyprawy w poszukiwaniu pozostałości pradawnej cywilizacji Tlan. Ty też zakładam sam tu nie przybyłeś... - Rashad zastanawiał się nad tym, co potrafi ten ekscentryczny gnomi uczony, bez szczególnych talentów raczej nie dotarłby aż tutaj. Strata Shillen z jej zdolnościami łowczyni i Katona z jego wiedzą i magią, były dla nich poważnym osłabieniem. - Wiecie może wraz ze swoim kuzynem coś o topografii tego miejsca i istotach je zamieszkujących?

- Cieszy mnie niezmiernie, że trafiłem na ludzi cywilizowanych, i obeznanych z nauką - gnom uśmiechnął się od ucha do ucha i sprawiał takie wrażenie, że gdyby był psem i miał ogon, merdałby nim radośnie, szczególnie po usłyszeniu słów o znajomości jego badań. - Co do tego miejsca…Tropikalna wyspa, charakterystyczna dla ziem położonych w pobliżu równika. Najpewniej zamieszkała przez prymitywne istoty, z technologią na poziomie paleolitu… typowa flora, małpy, kolorowe ptaki, ziemnowodne gady, jak to w dżungli - gnom wyrecytował formułkę, jakby czytał z podręcznika do archeologii.

- Nie interesują mnie prymitywne kultury zamieszkujące tą wyspę, tylko te, które ją zamieszkiwały wcześniej. A przy okazji odwiedziłem kuzynka, co nam się jakoś tak… zapodział - gnom zerknął na Grastika - a wracając do gubienia towarzyszy, świetnie was rozumiem. Odkąd tu jestem, zgubiłem w tym buszu kilkunastu, choć nie nazwałbym ich w sumie… towarzyszami.

Rashad skinął głową gnomowi, sprawiając wrażenie zainteresowanego jego słowami.
- Mamy więc podobne doświadczenie, czy twoja wyprawa nie była z Miasta Suwerena, podobnie jak nasza? Nas właśnie interesują starożytne kultury niegdyś tu zamieszkujące, aktualnie jak pewnie zauważyłeś te ruiny wcale nie są niezamieszkane. Znaleźliśmy punkt widokowy z którego dostrzegliśmy grupy miejscowych dzikusów, gnolli i jaszczuroludzi w ruinach… czyż twój kuzyn, który jak rozumiem tutaj zamieszkuje, nie ma wiedzy na temat tych ruin, np dokąd prowadzą te schody na górę, a dokąd dojdziemy idąc prosto tunelem, który podobno prowadzi do grobowca pierwszego króla Tlan Tecutli-Lelem-Mayela? Tak nam przynajmniej powiedział ożywiony posąg Gorklu, sługa Boga-Goryla Gullaha. - Rashad rozejrzał się czujnie dookoła jakby bezskutecznie próbując przeniknąć otaczające ich ciemności.