Nie był to wyczyn godny pieśni bardów - ostatecznie skok z wysokości ponad dwóch metrów w ciasną uliczkę był dla naszych bohaterów zadaniem wykonalnym. Cała trójka mniej lub bardziej sprawnie wylądowała na bruku. Z okna ich niedawnego pokoju dało się słyszeć walenie w drzwi i natarczywy głos pacholęcia, choć nie można było już zrozumieć poszczególnych słów.

Wydawać by ci się mogło, drogi czytelniku, że nasi śmiałkowie zareagowali dość nadwrażliwie na ofertę strawy. Czy jednak ja bądź ty, siedząc w wygodnym fotelu i czytając tę księgę, możemy oceniać decyzje doświadczonych obieżyświatów? Z pewnością możemy zastanawiać się, co też smakowitego mogła przygotować właścicielka przybytku - jednak przygody pozostawmy profesjonalistom, zgoda?

A uliczka, na której bruku znaleźli się nasi śmiałkowie była dość typowa dla Ancuan. Słońce stało w zenicie i oświetlało całą długość drogi wraz z pociemniałymi ścianami budynków ją otaczających. Mająca niewiele ponad metr była raczej małym prześwitem między starymi budynkami, wiodącymi zapewne do co obskurniejszych kwater, klitek żebraków lub do tylnych wyjść z budynków, mogących służyć za drogę ucieczki. Z jednej strony po kilku krokach uliczka wypadała na trakt, którymi przybyli do karczmy Francesco, Forgione i Saskia. Z drugiej strony po kilkunastu krokach zakręcała ostro w prawo, a dalsza jej część schowana była za rogiem budynku. Brak było wejść czy włazów - ot, proste i jednolite ściany budynków, pomiędzy którymi biegł zaułek.

Gdzie jednak ruszyli nasi śmiałkowie? Czy ruszyli ku głównej ulicy? Czy może zaszyli się w gąszczu uliczek, wiodących do mniej znanych (i zdecydowanie mniej bezpiecznych) części miasta?