[Numenera] O dwóch takich, co za głęboko szperali... - Strona 5

Ardel · 28-01-2017, 08:53

Badanie lalki było jedną z najgłupszych rzeczy, jakie Forgione kiedykolwiek robił. A jej zachowanie, gdy Saskia w końcu wymówiła (może w irytacji) imię tajemniczego Erwina Garfunkela, było także głupie. Pacynka podskoczyła i zaczęła leźć w stronę ściany. A potem napierała na ścianę, jak jakiś pijany kretyn. Złapana w rękę wyginała się jak jakiś futrzak na rękach i pokazywała rączką ten sam kierunek.

Zaskakując Forgione, odezwał się Francesco:

- Zdaje się, że to śmieszne dziwadełko zaprowadzi nas do tego Erwina. - Duplikat Forgione zapamiętał to imię? Może faktycznie ich osobowości się już nieco rozjechały. - Teraz jedno ważne pytanie - czy kierujemy się tam, czy staramy się zarobić na miejscu?

Forgione szczęśliwie otrząsnął się z zamroczenia i kontynuował, podchwyciwszy, jakby na to nie patrzeć, swój wątek:

- Plusy zostania - praca, którą nam ktoś zleci, będzie miała określoną zapłatę. No i nie będziemy pchać się w konflikty oficjałów. Praca dla laleczki ma jeden plus - może być ciekawie.

Littleness · 28-01-2017, 21:32

Saskia przekrzywiła głowę i przypatrywała się scenie z dziecięcą fascynacją. W głowie przelatywały jej obrazy tych wszystkich dziwnych miejsc, w których była, które przeszukiwała i rozmontowywała, ale to... to było całkiem nowe. W tych mechanicznych ruchach kryła się ludzka determinacja. I to było interesujące.

- Ciekawie - powtórzyła tylko za Forgione. Być może było to jedyne, co usłyszała. - Ermin van Garenkuff - powiedziała ponownie, zastanawiając się, czy lalka znowu zareaguje, i czy może na przykład znieruchomieje.

Goel · 02-02-2017, 21:52

I rzeczywiście, po ponownym wymówieniu imienia tajemniczego jegomościa (lub jejmości?) figurka podskoczyła na własną wysokość i usztywniwszy się w pozycji "baczność" spadła na ziemię z grzechotem. Nasi bohaterowie znów mięli przed sobą zwykłą, nieruchomą figurkę.

Fakty przedstawiały się więc dokładnie tak, jak ocenili ją Forgione i Francesco. Mogli pozostać w mieście szukając nadal pracy - a ta z pewnością mogła się natrafić choćby dziś wieczór, w sali wspólnej - bądź też ruszyć za wskazaniami drewnianego skrzata, wcale możliwe, że w pułapkę. Decyzja zaiste trudna do podjęcia. Na szczęście było jeszcze wcześnie - cała wyprawa do chramu Czerwonych Kapłanów nie zajęła bohaterom więcej niż trzech godzin. Tym samym słońce powoli docierało do zenitu.

Tymczasem do drzwi rozległo się pukanie i stłumiony chłopięcy okrzyk:

- Obiad dla szanownych państwa, na koszt karczmy!

Ardel · 05-02-2017, 14:40

"Obiad na koszt karczmy? Co do cholery?" - pomyślał Forgione i wymienił zaniepokojone spojrzenia z Francesciem. Nie był pewien czy ogarnia go paranoja, czy to dobry moment na zebranie dobytku i opuszczenie zajazdu oknem.

- Saskia... Wychodzimy oknem? - zapytał bez ogródek.

Littleness · 06-02-2017, 18:56

Kiedy trzeba było, Saskia odkładała na bok płynące wartkim potokiem refleksje i podejmowała decyzje w sekundę. Albo w tyle, ile było potrzebne na skinienie głową po usłyszeniu pytania. Chwyciła lalkę (i resztę dobytku) i otworzyła okno.

Ardel · 06-02-2017, 19:08

F&F ciesząc się z szybkiej decyzji Saskii (i ze swojej zręczności), złapali plecaki, broń i wyskoczyli z pierwszego piętra na uliczkę.

Goel · 10-02-2017, 13:11

Nie był to wyczyn godny pieśni bardów - ostatecznie skok z wysokości ponad dwóch metrów w ciasną uliczkę był dla naszych bohaterów zadaniem wykonalnym. Cała trójka mniej lub bardziej sprawnie wylądowała na bruku. Z okna ich niedawnego pokoju dało się słyszeć walenie w drzwi i natarczywy głos pacholęcia, choć nie można było już zrozumieć poszczególnych słów.

Wydawać by ci się mogło, drogi czytelniku, że nasi śmiałkowie zareagowali dość nadwrażliwie na ofertę strawy. Czy jednak ja bądź ty, siedząc w wygodnym fotelu i czytając tę księgę, możemy oceniać decyzje doświadczonych obieżyświatów? Z pewnością możemy zastanawiać się, co też smakowitego mogła przygotować właścicielka przybytku - jednak przygody pozostawmy profesjonalistom, zgoda?

A uliczka, na której bruku znaleźli się nasi śmiałkowie była dość typowa dla Ancuan. Słońce stało w zenicie i oświetlało całą długość drogi wraz z pociemniałymi ścianami budynków ją otaczających. Mająca niewiele ponad metr była raczej małym prześwitem między starymi budynkami, wiodącymi zapewne do co obskurniejszych kwater, klitek żebraków lub do tylnych wyjść z budynków, mogących służyć za drogę ucieczki. Z jednej strony po kilku krokach uliczka wypadała na trakt, którymi przybyli do karczmy Francesco, Forgione i Saskia. Z drugiej strony po kilkunastu krokach zakręcała ostro w prawo, a dalsza jej część schowana była za rogiem budynku. Brak było wejść czy włazów - ot, proste i jednolite ściany budynków, pomiędzy którymi biegł zaułek.

Gdzie jednak ruszyli nasi śmiałkowie? Czy ruszyli ku głównej ulicy? Czy może zaszyli się w gąszczu uliczek, wiodących do mniej znanych (i zdecydowanie mniej bezpiecznych) części miasta?

Ardel · 11-02-2017, 18:38

- Saskia - przejdźmy się do jakiego innego baru, wypijemy kufelek i zastanowimy się nad dalszym naszym życiem.

Francesco wpatrywał się w główną ulicę, Forgione natomiast w plątaninę mniejszych.

- Nie ma co się spieszyć, jednak nie stójmy tu za długo. Poszukajmy czegoś w mniejszych dzielnicach - zaproponował oryginał i powolnym krokiem zaczął zagłębiać się w uliczki, poszukując odległego o przynajmniej kilka przecznic głośnego baru, gdzie można byłoby porozmawiać.

Littleness · 13-02-2017, 17:14

Saskia szybko przetwarzała informacje. Czy miało sens pochopne działanie? Nie mieli nic oprócz nazwiska i miejsca, przy czym to drugie dość oględnie, pora nie była wspomniana. A afiszowanie się z lalką-drogowskazem może nie być w środku dnia najlepszym pomysłem. Kufelek - jak najbardziej. Podążyła za Forgionem.

Goel · 15-02-2017, 16:27

Wiedzeni instynktem przetrwania (a może własną paranoją?) nasi bohaterowie ruszyli wgłąb uliczek metropolii Ishlav, w poszukiwaniu anonimowości, czasu na ustalenie planu i kufelka trunku...

W ciasnych, zacienionych zaułkach biedniejszych dzielnic upał południa był całkiem znośny w porównaniu ze spiekotą na głównych arteriach Miasta Cudu. Co więcej, tu mimo świętej pory południowej drzemki handel i codzienne życie jedynie nieco zwolniło - nadal jednak w cieniu lichych baldachimów handlarze wszystkim dobijali targów, umięśnieni drągale umilali sobie czas hazardem a ciemnoskóre, dość zaniedbane (choć nadal wcale ładne) niewiasty oferowały swe wdzięki przechodzącym.
Oczywiście, pełno było też co pospolitszych przejawów życia biedoty - dzieci dźwigające z trudem kosze handlarzy i matek, żebracy błagający o choćby jedną monetę, wykonawcy wszelkich "niższych" zawodów, wszyscy oni tworzyli symfonię zgiełku, przekleństw i modlitw tak właściwą południowym miastom.

Wreszcie, po godzinie błądzenia i podpytywania miejscowych, trójka towarzyszy weszła do niskiej, zadymionej oparami nieznanych kadzideł (zapewne tanich narkotyków) speluny. Faktem było, że miejsce nie należało do najbogatszych - faktem było również, że miast obiadu na koszt karczmy mogli tu dostać manto na koszt gości (i karczmarza, jeśli ochota mu przyszła). Piwo jednak, choć dość ciepłe i podśmierdujące, okazało się zaskakująco znośne jak na tę dziurę. No i było chłodno, tak cudnie chłodno jak może być na najniższej kondygnacji budynku z chłodem ciągnącym od piwnicy. Nie wspominając już o tym, że o ile nikt ich nie śledził, potencjalnym prześladowcom poszukiwania zajmą całe dni, nim znajdą Saskię, Francesco i Forgione w tym miejscu.

Czas było się zastanowić nad planem działania. Czy ruszać na Wyżynę Skorpiona, by odnaleźć tajemniczego jegomościa i wzbogacić się na łupieniu skarbców numener? Czy przyczaić się w mieście i sprawdzić, czy rzeczywiście wyprawa nie przysporzy im więcej problemów niż zysków? Tym bardziej, że ktoś mógł przecież chcieć kupić dziwną figurkę...

28-01-2017, 08:53	#41
Ardel Reputacja: 1	Badanie lalki było jedną z najgłupszych rzeczy, jakie Forgione kiedykolwiek robił. A jej zachowanie, gdy Saskia w końcu wymówiła (może w irytacji) imię tajemniczego Erwina Garfunkela, było także głupie. Pacynka podskoczyła i zaczęła leźć w stronę ściany. A potem napierała na ścianę, jak jakiś pijany kretyn. Złapana w rękę wyginała się jak jakiś futrzak na rękach i pokazywała rączką ten sam kierunek. Zaskakując Forgione, odezwał się Francesco: - Zdaje się, że to śmieszne dziwadełko zaprowadzi nas do tego Erwina. - Duplikat Forgione zapamiętał to imię? Może faktycznie ich osobowości się już nieco rozjechały. - Teraz jedno ważne pytanie - czy kierujemy się tam, czy staramy się zarobić na miejscu? Forgione szczęśliwie otrząsnął się z zamroczenia i kontynuował, podchwyciwszy, jakby na to nie patrzeć, swój wątek: - Plusy zostania - praca, którą nam ktoś zleci, będzie miała określoną zapłatę. No i nie będziemy pchać się w konflikty oficjałów. Praca dla laleczki ma jeden plus - może być ciekawie. __________________ Prowadzę: ... Jestem prowadzon: ...

28-01-2017, 21:32	#42
Littleness Reputacja: 1	Saskia przekrzywiła głowę i przypatrywała się scenie z dziecięcą fascynacją. W głowie przelatywały jej obrazy tych wszystkich dziwnych miejsc, w których była, które przeszukiwała i rozmontowywała, ale to... to było całkiem nowe. W tych mechanicznych ruchach kryła się ludzka determinacja. I to było interesujące. - Ciekawie - powtórzyła tylko za Forgione. Być może było to jedyne, co usłyszała. - Ermin van Garenkuff - powiedziała ponownie, zastanawiając się, czy lalka znowu zareaguje, i czy może na przykład znieruchomieje.

02-02-2017, 21:52	#43
Goel Reputacja: 1	I rzeczywiście, po ponownym wymówieniu imienia tajemniczego jegomościa (lub jejmości?) figurka podskoczyła na własną wysokość i usztywniwszy się w pozycji "baczność" spadła na ziemię z grzechotem. Nasi bohaterowie znów mięli przed sobą zwykłą, nieruchomą figurkę. Fakty przedstawiały się więc dokładnie tak, jak ocenili ją Forgione i Francesco. Mogli pozostać w mieście szukając nadal pracy - a ta z pewnością mogła się natrafić choćby dziś wieczór, w sali wspólnej - bądź też ruszyć za wskazaniami drewnianego skrzata, wcale możliwe, że w pułapkę. Decyzja zaiste trudna do podjęcia. Na szczęście było jeszcze wcześnie - cała wyprawa do chramu Czerwonych Kapłanów nie zajęła bohaterom więcej niż trzech godzin. Tym samym słońce powoli docierało do zenitu. Tymczasem do drzwi rozległo się pukanie i stłumiony chłopięcy okrzyk: - Obiad dla szanownych państwa, na koszt karczmy!

05-02-2017, 14:40	#44
Ardel Reputacja: 1	"Obiad na koszt karczmy? Co do cholery?" - pomyślał Forgione i wymienił zaniepokojone spojrzenia z Francesciem. Nie był pewien czy ogarnia go paranoja, czy to dobry moment na zebranie dobytku i opuszczenie zajazdu oknem. - Saskia... Wychodzimy oknem? - zapytał bez ogródek. __________________ Prowadzę: ... Jestem prowadzon: ...

06-02-2017, 19:08	#46
Ardel Reputacja: 1	F&F ciesząc się z szybkiej decyzji Saskii (i ze swojej zręczności), złapali plecaki, broń i wyskoczyli z pierwszego piętra na uliczkę. __________________ Prowadzę: ... Jestem prowadzon: ...

06-02-2017, 18:56	#45
Littleness Reputacja: 1	Kiedy trzeba było, Saskia odkładała na bok płynące wartkim potokiem refleksje i podejmowała decyzje w sekundę. Albo w tyle, ile było potrzebne na skinienie głową po usłyszeniu pytania. Chwyciła lalkę (i resztę dobytku) i otworzyła okno.

10-02-2017, 13:11	#47
Goel Reputacja: 1	Nie był to wyczyn godny pieśni bardów - ostatecznie skok z wysokości ponad dwóch metrów w ciasną uliczkę był dla naszych bohaterów zadaniem wykonalnym. Cała trójka mniej lub bardziej sprawnie wylądowała na bruku. Z okna ich niedawnego pokoju dało się słyszeć walenie w drzwi i natarczywy głos pacholęcia, choć nie można było już zrozumieć poszczególnych słów. Wydawać by ci się mogło, drogi czytelniku, że nasi śmiałkowie zareagowali dość nadwrażliwie na ofertę strawy. Czy jednak ja bądź ty, siedząc w wygodnym fotelu i czytając tę księgę, możemy oceniać decyzje doświadczonych obieżyświatów? Z pewnością możemy zastanawiać się, co też smakowitego mogła przygotować właścicielka przybytku - jednak przygody pozostawmy profesjonalistom, zgoda? A uliczka, na której bruku znaleźli się nasi śmiałkowie była dość typowa dla Ancuan. Słońce stało w zenicie i oświetlało całą długość drogi wraz z pociemniałymi ścianami budynków ją otaczających. Mająca niewiele ponad metr była raczej małym prześwitem między starymi budynkami, wiodącymi zapewne do co obskurniejszych kwater, klitek żebraków lub do tylnych wyjść z budynków, mogących służyć za drogę ucieczki. Z jednej strony po kilku krokach uliczka wypadała na trakt, którymi przybyli do karczmy Francesco, Forgione i Saskia. Z drugiej strony po kilkunastu krokach zakręcała ostro w prawo, a dalsza jej część schowana była za rogiem budynku. Brak było wejść czy włazów - ot, proste i jednolite ściany budynków, pomiędzy którymi biegł zaułek. Gdzie jednak ruszyli nasi śmiałkowie? Czy ruszyli ku głównej ulicy? Czy może zaszyli się w gąszczu uliczek, wiodących do mniej znanych (i zdecydowanie mniej bezpiecznych) części miasta?

11-02-2017, 18:38	#48
Ardel Reputacja: 1	- Saskia - przejdźmy się do jakiego innego baru, wypijemy kufelek i zastanowimy się nad dalszym naszym życiem. Francesco wpatrywał się w główną ulicę, Forgione natomiast w plątaninę mniejszych. - Nie ma co się spieszyć, jednak nie stójmy tu za długo. Poszukajmy czegoś w mniejszych dzielnicach - zaproponował oryginał i powolnym krokiem zaczął zagłębiać się w uliczki, poszukując odległego o przynajmniej kilka przecznic głośnego baru, gdzie można byłoby porozmawiać. __________________ Prowadzę: ... Jestem prowadzon: ...

13-02-2017, 17:14	#49
Littleness Reputacja: 1	Saskia szybko przetwarzała informacje. Czy miało sens pochopne działanie? Nie mieli nic oprócz nazwiska i miejsca, przy czym to drugie dość oględnie, pora nie była wspomniana. A afiszowanie się z lalką-drogowskazem może nie być w środku dnia najlepszym pomysłem. Kufelek - jak najbardziej. Podążyła za Forgionem.

15-02-2017, 16:27	#50
Goel Reputacja: 1	Wiedzeni instynktem przetrwania (a może własną paranoją?) nasi bohaterowie ruszyli wgłąb uliczek metropolii Ishlav, w poszukiwaniu anonimowości, czasu na ustalenie planu i kufelka trunku... W ciasnych, zacienionych zaułkach biedniejszych dzielnic upał południa był całkiem znośny w porównaniu ze spiekotą na głównych arteriach Miasta Cudu. Co więcej, tu mimo świętej pory południowej drzemki handel i codzienne życie jedynie nieco zwolniło - nadal jednak w cieniu lichych baldachimów handlarze wszystkim dobijali targów, umięśnieni drągale umilali sobie czas hazardem a ciemnoskóre, dość zaniedbane (choć nadal wcale ładne) niewiasty oferowały swe wdzięki przechodzącym. Oczywiście, pełno było też co pospolitszych przejawów życia biedoty - dzieci dźwigające z trudem kosze handlarzy i matek, żebracy błagający o choćby jedną monetę, wykonawcy wszelkich "niższych" zawodów, wszyscy oni tworzyli symfonię zgiełku, przekleństw i modlitw tak właściwą południowym miastom. Wreszcie, po godzinie błądzenia i podpytywania miejscowych, trójka towarzyszy weszła do niskiej, zadymionej oparami nieznanych kadzideł (zapewne tanich narkotyków) speluny. Faktem było, że miejsce nie należało do najbogatszych - faktem było również, że miast obiadu na koszt karczmy mogli tu dostać manto na koszt gości (i karczmarza, jeśli ochota mu przyszła). Piwo jednak, choć dość ciepłe i podśmierdujące, okazało się zaskakująco znośne jak na tę dziurę. No i było chłodno, tak cudnie chłodno jak może być na najniższej kondygnacji budynku z chłodem ciągnącym od piwnicy. Nie wspominając już o tym, że o ile nikt ich nie śledził, potencjalnym prześladowcom poszukiwania zajmą całe dni, nim znajdą Saskię, Francesco i Forgione w tym miejscu. Czas było się zastanowić nad planem działania. Czy ruszać na Wyżynę Skorpiona, by odnaleźć tajemniczego jegomościa i wzbogacić się na łupieniu skarbców numener? Czy przyczaić się w mieście i sprawdzić, czy rzeczywiście wyprawa nie przysporzy im więcej problemów niż zysków? Tym bardziej, że ktoś mógł przecież chcieć kupić dziwną figurkę...