Po wyczerpującej walce, która pozostawiła na ciałach wiele groźnych ran, Grzesznicy musieli jeszcze babrać się w krwi Bazyliszków, aby odmienić z kamiennej postaci Johannę i Rolanda. Dzięki byciu żywym posągiem, dwójka ta nie doznała większych ran czy uszczerbku na zdrowiu, czego zaczęli zazdrościć im ci, którzy byli zmuszeni zmierzyć się z poczwarami. Po tej potyczce dało się wyraźnie odczuć brak Rognira i Tazoka, którzy jednak byli wartościowymi wojownikami o dużej sile i wytrzymałości. Ich zdolności stały się nieocenione, a ciągniecie zwłok nie wynagradzało póki co niczego. Nieruchome truchła nie sprawiały wrażenia, jako miały zacząć się budzić ze snu wiecznego, choć na szczęście smrodu zgnilizny również nie wydzielały.
Korytarz północny i wschodni zamknęły się przez żywe ściany stworzone z martwych ścian, z których wydobywał się nieprzyjemny swąd. Odór był tym silniejszy, im więcej ruchu w powietrzu wprowadzały swym przemieszczaniem się. Ciężko było stwierdzić, czy poruszają się pod czyjąś komendą czy po prostu ich czyny są całkowicie losowe.
Zamiast cofnąć się, Przebudzeni woleli przeć dalej, w jedynym możliwym kierunku, eliminując kierunek południowy. Skręcili więc w lewy korytarz, trzymając się środkowej linii szli gęsiego i ani przez chwilę nie przyszło im do głowy, żeby zbliżyć się do którejkolwiek ze ścian. Wszędzie wokół panował półmrok, utrudniając widoczność.
Zatrzymali się dopiero wtedy, gdy wąski na piętnaście stóp korytarz doprowadził ich do szerszego pomieszczenia. Spodziewali się niemal wszystkiego, byli cisi i ostrożni, a ich wzrok skupił się na tym, co znajdowało się na samym środku pomieszczenia. Pytanie tylko brzmiało, co na środku tego przeklętego pokoju robi szkielet z koroną na głowie na tronie z czaszek?