Bazylia, choć ją wszystko bolało, niosła Rognira. Miała cel, miała powołanie i misję. Musiała uratować ukochanego. Mimo, że był martwy, to nie mogła go zostawić, bo on wróci. Dlatego nie zostawiła ukochanego. Dlatego też pomimo wewnętrznemu buntowi uczestniczyła w zabawie jaką urządził dla nich Azmo. "Zabawa" o ile tak można to nazwać, była dla niej mieszanką ulgi i dziwnego ciężkiego uczucia na spodzie żołądka. Jakby kiszki się zarazem skręcały i wypełnione były kamieniami. Zdrada? Nie. Robiła to dla Rognira. Dla tego aby mógł powstać z martwych wolny i nieskrępowany kajdanami. To musiała sobie powtarzać kiedy patrzyła na Rolana, albo Shade'a. Czasem gdy zamykała oczy miała wrażenie, że widzi kogoś innego. Czyjeś inne ciało jest blisko niej. Ale twarz gdzieś jej umykała. Dlaczego niby miałaby kogoś takiego widzieć? Przeciez Rognir był całym jej światem. Nawet nie wiedziała czemu go kocha, ale czy miłość musi mieć wytłumaczenie? Odrzucała słowa pięknisia uważając, że jest zazdrosny, bo pewnie sam chciałby mieć taką oddana osobę. Pewnie szybko by się nią znudził. To sprawiło, że diabelstwo spojrzało na tak pewnie idącą obok Azmo Johannę. Zapłakane oczy, obrażone spojrzenia. Pewnie musiała się wygadać i wybrała najgorszego słuchacza jakiego mogła. Chociaż miłość do półorka przysłaniała Bazyli wszystko inne pozostawienie kobiety było zwyczajnie nielogiczne.

W życiu każdej istoty żywej pojawiają się momenty, które wymuszą podjęcie ważnej decyzji, kształtującej jej los oraz tych najbliższych. Rognir wielokrotnie musiał się z tym konfrontować, doświadczył tego kiedy jeszcze w jego żyłach płynęła śmiertelna krew, zmuszony był też kuć swe przeznaczenie w piekielnych zaświatach i w obu tych przypadkach nie udało mu się uniknąć błędów, a te potrafiły w jednej chwili niweczyć wszystko o co tak bardzo starał się i długo walczył. Jednakże decyzja zaatakowania potężnego czarodzieja nie była w jego oczach błędem, mimo iż od samego początku podejrzewał jaki będzie jej rezultat. Postępował świadomie, gdyż już dawno zatracił ducha walki, nie dostrzegając sensu w dalszej udręce, której uosobieniem była egzystencja w piekielnej otchłani. Mając w pamięci pozbawione świadomości ludzkie wraki, które włóczyły się bez celu po ulicach demonicznej fortecy, Rognir powoli zaczynał dochodzić do wniosku, że taki los byłby dla niego lepszy; że tak powinna wyglądać śmierć - bez cierpienia, bez świadomości, tylko wieczny pokój.
Ból jednak nie ustał wraz z przełożeniem pętli przez jego gardło, wydarzeniu któremu akompaniamentował wtedy ryk i śmiech wzburzonej gawiedzi. Nie nadszedł upragniony spokój, kiedy sznur się naprężył, a ciałem jego wstrząsnęły przedśmiertne drgawki. Los ukarał go jeszcze nędzniejszym żywotem, którego nie wybrał. Przebudzony w piekielnych otchłaniach, zmuszony był harować dla swych mrocznych panów, realizując ich najpodlejsze zachcianki, lecz gdy nadarzyła się okazja, Rognir uciekł z nadzeją w sercu, że cokolwiek się zmieni na lepsze. Nie wiedział jeszcze, iż wybrał wolność w miejscu, które burzyło wszystko co zostało wzniesione, tłamsiło nawet najmniejszy promyk nadziei, pozostawiając jedynie wizję niekończącej się walki o przetrwanie, która skończyć się mogła tylko w jeden możliwy sposób. Jaki zatem był sens stawiania oporu, skoro prędzej czy później trafiliby do miejsca, przed którym uciekali, w ręce istot, których tak bardzo się obawiali? Rognir nie umiał udzielić odpowiedzi na owe pytanie, dlatego widząc przeciwnika będącego uosobieniem podłości tego miejsca, postanowił po raz ostatni postawić wszystko na jedną kartę. To co miał do utracenia pozostawił na ziemskim padole, tu bowiem nawet śmierć przestawała mieć znaczenie.

Widząc jak hobgoblin upada rażony zaklęciem Rolanda, wojownik poprawił chwyt na broni i podszedł do uśpionego klątwą towarzysza. Nie lubił go, choć darzył szacunkiem jakim tylko wojownik potrafi darzyć godnego siebie rywala. Wystarczyło tylko kilka gwałtownych szturchnięć, a Tazok otworzył oczy nie kryjąc przy tym zaskoczenia niezrozumiałą dla niego sytuacją, w której się znalazł.
- Nie przejmuj się tym. Jestem z tobą, razem dokończymy twego dzieła lub zginiemy próbując - rzekł wtedy Rognir, po czym podał rękę hobgoblinowi i pomógł podnieść się mu z ziemi. Ich mordercze spojrzenia spoczęły na czarnoksiężniku, który w swej arogancji śmiał dostarczyć im kolejnych upokorzeń. Półork zaszarżował jako pierwszy, lecz nim zdążył się zbliżyć do swego wroga na śmiertelny dystans, poczuł jak jakaś potężna, obca wola zakrada się do jego umysłu i nakazuje dokonać czegoś kompletnie absurdalnego - skierować ostrze topora ku sobie.
Rognir opierał się najdłużej jak to było możliwe, lecz w końcu musiał się poddać i jego własna broń zatopiła się w jego udzie, niemalże odrąbując nogę jednym głądkim cięciem. Kość udowa pękłą z trzaskiem, a z rozerwanej tętnicy wytrysnęła krew zachlapując szaty stojącego przed nim czarnoksiężnika. Potężny wojownik zwalił się na ziemię z łoskotem, próbując bezskutecznie opanować gigantyczny upływ krwi. Wraz z ostatnim przypływem adrenaliny, Rognir próbował podczołgać się do swego oprawcy, lecz nie miał już sił by zaatakować. Zdążył jedynie złapać dłonią za skrawek jego aksamitnej szaty, kiedy wieczne ciemności zapadły przed jego oczami jak kurtyny teatralnej sceny. Skonał dedykując ostatnią myśl kobiecie, którą kochał najbardziej…

Witaj ciemności, stary przyjacielu...



Duszę rozrywały cienie, jak łakome bestie ciało, jednak fragmenty ulatywały z powrotem, tworząc nieśmiertelną całość. Każdy chciał dla siebie kęs, ale nie mógł go zachować. Bezwarunkowo należała do niego i bez zgodny, nie mogli jej zagarnąć.
Piękno odnalezione pośród cierpienia, nadawało rys absolutowi własnego jestestwa. Egzystencja pośród pustki. Ruch w katatonii. Nadzieja tam, gdzie jej nie ma.
Ponownie przyszło mu siąść w pokoju ciszy. Jedynej chwili spokoju, jakiego łaskawie mógł zaznać.

Widział to ostatkiem jaźni. Nim ustały męki, widział, jak zabija.
Iglica zatapiała się w morzu krwi, pośród którego broczył zdeterminowany duch; czarna plama prąca do przodu, pomimo odpychającej fali. Odłamał kawałek niematerialnej bariery, wymierzając ostatni cios, by zaraz potem zostać wciągniętym w szkarłatny wir.
Tonąc we własnych odmętach, modlił się, żeby nic nie zdołało załatać zniszczenia. Była to może ostatnia rzecz, jaką będzie mu dane zrobić. Ze szpary wypłynie ogień lub na ponów zdławi, ale nie był w stanie więcej w tej chwili zrobić. Pozostało liczyć na łut szczęścia.

Palce opłynął ciepły, mokry dotyk, pobudzając instynkt. Oczy zwęziły się, a uszy stanęły dęba, wyczulając na bodźce. Rany stawiały na nogi jak nic innego. Ból stracił znaczenie już dawno temu, służąc jedynie jako tymczasowy substytut miłości.
Zadrwili z niego, planując zgubę niegodną i podłą. Zakpił z nich w odwecie, wycierając splamione podeszwy o ich truchła.

Dopiero zdrada była w stanie zatrzymać pochód zniszczenia. Śmierci stała się śmierć nie z ręki prawej, a strachu, który niepewnie ściskał włócznię, drżąc nieustępliwie.
Ostatkiem sił, przeszedł przez bramy piekieł, prowadząc swojego oprawcę jak psa na łańcuchu. Jeżeli miał odejść, nie zamierzał robić tego samotnie. Zabrał ze sobą każdego, kogo zdołał i tylko jeden ostał, by stać się wieszczem nadchodzącej zmiany.

Pewnego dnia spowiją mnie cienie
Kiedyś dzień dobiegnie końca
Wreszcie będę musiał zmierzyć się z własnym obliczem
Jakoś będę musiał nauczyć się uginać
I teraz widzę wyraźnie

Szedłem cały czas z wysoko uniesioną głową, nie oglądając się za siebie nawet przez chwilę. Horyzont miał jednolitą barwę i stanowił wyłączny cel. Obok zgliszczy przechodziłem obojętnie, nie obchodziła mnie agonia tych, których zadeptywałem i zostawiałem w tyle. Pełnym goryczy, której nie dostrzegałem.

Z każdą kolejną śmiercią, stawałem się bardziej niepokorny. Koniec stanowił ledwie nowy początek, podczas którego mogłem wykonać kolejny krok. Chociażby jeden, stawiał mnie dalej, lecz z każdym znikały ślady odciśnięte przez inne stopy.

Zrobiłem jednak coś głupiego. Obejrzałem się. W chwili największej słabości, gdy umysł zamglił urok, obejrzałem się i zobaczyłem to, czego zobaczyć nie powinienem. Dla własnego bezpieczeństwa, odcięty od rzeczywistości, kreowałem własną.

Pora zrzucić kajdany, które samemu na siebie założyłem. Sprawić, by ta śmierć odbiła się echem zmian. Trzeba zrobić tylko jeden krok. Pierwszy, nie wdeptując nikogo w ziemię. Nie muszę być gotowy, wystarczy zanurzyć się w entropii. Ona sama znajdzie bieg, ułoży się w jedności, ale nie takiej samej, jak przedtem. Akceptacja jest jedyną drogą, która nie prowadzi do zguby.

Potrzeba zawieszenia w rzeczywistości, kogoś lub czegoś, by kurczowo się trzymać i nie zatracić ponownie. Wybrałem ciebie. Nie pójdę dalej, dopóki nie będziesz stać obok mnie. Zawsze będę trzymał głowę zwróconą w stronę, by nie zgubić cię z widoku. Staniesz się boją mojej świadomości.

Pewnego dnia stanę naprzeciw piekła we mnie
Kiedyś zaakceptuję co uczyniłem
Wreszcie zostawię przeszłość za mną
Teraz akceptuję kim się stałem
I teraz widzę wyraźnie

Pędząc w stronę ciemności

Musisz przetrwać!

Wiedźmiarz otworzył oczy. Po kilku chwilach jego umysł przebudził się również, przypominając mu gdzie się znajduje. Niespiesznie podniósł się do pozycji siedzącej i przetarł zaspane powieki. Nie pamiętał co mu się śniło. Fakt ten wcale nie przeszkadzał mu. Wprawdzie mogły być to jego dawno zatarte wspomnienia, jednak poprzednie życie coraz mniej go interesowało. Od pewnego czasu ogarniała go coraz większa obojętność względem wszystkiego z czym miał do czynienia. Włącznie z samym sobą.

Muszę przetrwać.

Niespiesznie wstał i ruszył wraz z pozostałą, żywą dwójką towarzyszy do komnaty Azmodana. Nie czuł obaw przed ponownym spotkaniem z nim. Wiedźmiarz wiedział, że demon pożądania przepuści ich bez problemu, jeżeli tylko okaże się mu odrobinę pokory i zrobi się to co będzie chciał. Roland zbyt dobrze znał ten charakter. W końcu sam niegdyś był taki jak on.

Jednak tego co zaszło w komnacie demona, wiedźmiarz nie mógł przewidzieć w żaden sposób. Jego spojrzenie przyjęło bez chwili zwątpienia gniewny wzrok Johanny. Jak mogła być tak głupia?, przeszło mu przez myśl, a zaraz później postanowił zaryzykować i spróbować swojej magii przeciwko demonowi. Nic jednak nie wskórał. Magiczna aura buchająca z Azmodana bez najmniejszego kłopotu rozproszyła zaklęcie uśpienia. Nie był w stanie mu nic zrobić.

Jednak tak jak przewidywał, Azmodan nie miał zamiaru ich zabijać. W końcu w piekle na niewiele by się to zdało. Tak czy siak, w ogromnym cierpieniu wróciliby do życia. A cierpienie fizyczne nie zadowalało przecież demona. On chciał szerzyć jedynie upokorzenie. I tak właśnie zrobił. Wiedźmiarz odczuwał złość, kiedy wykonywał obrzydliwe polecenie Azmodana. Jednak źródło tej złości nie wynikało z tego co musiał zrobić, a z tego, że nie był za słaby by się temu sprzeciwić.

Muszę stać się silniejszy.

Po wszystkim Roland zdołał się jakoś uspokoić. Wiedział, że w piekle nie powinien polegać na emocjach. W końcu to one zabiły Rognira i Tazoka. Zabiła ich wściekłość i pycha. Myśl ta zastanowiła go nieco bardziej. Pycha, chciwość, pożądanie, zazdrość, obżarstwo, lenistwo i gniew. Wszystkie te grzechy mogą sprowadzić człowieka do piekła. Ale ludzie ci nie mogą przetrwać tu, jeżeli nadal będą owładnięci nimi. Jedynie wyzbywając się ich, można było chociażby marzyć o wyrwaniu się z tego przeklętego miejsca.

Z rozmyślań wyrwało Rolanda dotarcie do celu i słowa Azmodana. Nim zdążył zaoponować Bazylia już zgodziła się na jego propozycję. Nie wiedział, czy diablica straciła rozum, czy po prostu chciała zatrzymać przy sobie jak najdłużej Johanne, jednak Roland skorzystał z tej okazji i zapytał ją, czy nie chciałaby z nim porozmawiać na osobności. Nie miał na to najmniejszej ochoty, ale postanowił dać jej jeszcze szansę.

Roland i Johanna szli przez pewien czas w milczeniu, aż w końcu stracili z zasięgu wzroku i słuchu resztę nieszczęśliwej gromadki. Przez całą drogę wiedźmiarz ani razu nie spojrzał na dziewczynę, a jego twarzy pozostawała zakryta maską ponurej beznamiętności. Kiedy przystanęli, Roland po raz pierwszy spojrzał dziewczynie w oczy. Spojrzenie to nie wyrażało żadnych emocji - zero złości, irytacji, smutku. Spoglądał na nią tak, jak gdyby chciał w ten sposób przejrzeć ją na wskroś - zrozumieć ją, przejrzeć głębie jej istoty. Zdawać by się mogło, że w tej chwili wiedźmiarz znajduje się w innym świecie, w którym nie istniało nic innego niż ich dwoje.
- Nienawidzisz mnie teraz? - zapytał w końcu. W odbijających echem się od ścian korytarza słowach można było usłyszeć melancholiczny i ponury oddźwięk.
Johanna początkowo wzruszyła ramionami. Naiwnością jednak byłoby traktować to jako odpowiedź i Roland doskonale wiedział, że dziewczyna dopiero nastawia się do odpowiedzi. Słowa przez gardło zazwyczaj przechodziły ciężej, kiedy kłębiło się w niej silne uczucie.
- Jest mi przykro - powiedziała w końcu cicho, nie potrafiąc spojrzeć na mężczyznę. Nienawidziła go wczoraj, gdy go nie było obok, a teraz? Wyglądała na krucha kobietę, która miałaby prędzej się rozpłakać niż rzucić z pięściami w złości i rzucać pogardliwie słowa.
- Ko… kochałam cię. - wydukała słabo słyszalnym głosem, mając spuszczona w dół głowę. Jej twarz zasłaniał wodospad czarnych włosów. W ciszy korytarza słychać było bicie jej serca i nerwowo przełykaną ślinę.
- Więc dlaczego chcesz zostać z tym demonem? - zapytał.
- Po prostu nie chcę zostawać z Tobą - odparła dosyć szybko, jakby bez namysłu. Po chwili jednak zaczęła mówić dalej - Może według ciebie to jest nienawiść, ja jednak czuję smutek, żal i zawód. Nie spodziewałam się, że… no wiesz, że mógłbyś czuć do mnie więcej, ale wystarczała mi zazwyczaj twoja bliskość, patrzenie...na ciebie - dukając niespiesznie nabrała ogromny wdech.
- Azmo pomógł mi dostrzec to, że nawet nie próbujesz o mnie dbać… Że jesteś w pewnym stopniu jak mężczyźni, przez których się zabiłam - Zakończeniu towarzyszyło głośne przełknięcie śliny, a wzrok spuszczony został w dół, aby nie ukazywać Rolandowi, gromadzących się w oczach łez.
Wiedźmiarz milczał przez długi czas, wpatrując się w Johannę. Po chwili jednak sięgnął ku swojej szyi, na której na sznurku zwisał naszyjnik.
- Pamiętasz Sarę? - zapytał. - Tą kobietę, z która nie przetrwała ucieczki z Utrapienia? Zginęła z mojej winy. Krótko po tym, obiecałem sobie, że już nigdy nie doprowadzę do takiej sytuacji. Może ci się wydawać, że o ciebie nie dbam, jednak nie ma innej osoby, o którą martwiłbym się bardziej. Jednak co zrobisz, kiedy mnie zabraknie? Co zrobisz kiedy stracisz oparcie? Ten ktoś, przez kogo trafiłem do piekła, prędzej czy później po mnie przyjdzie. Co zrobisz wtedy? Tym dalej w głąb piekła, tym będzie ciężej. Musisz nauczyć się sama zmagać z trudnościami, bo w przeciwnym wypadku nigdy nie uda ci się stąd wydostać. A nigdy nie staniesz się samodzielna, jeżeli ciągle będziesz kroczyć w mym cieniu. Dlatego mogłem ostatnio wydawać się oschły i bezduszny, jednak tylko w ten sposób będziesz w stanie stać się silniejsza.
- Musisz to zrozumieć - kontynuował po chwili zastanowienia. - Nie możesz ciągle chować się za kimś. Straciłaś oparcie we mnie, więc poszłaś do Azmo. Ale tym samym wpadłaś w kolejną pułapkę. Za życia byłem taki jak on. Mamiłem kobiety wizją szczęścia i bezpieczeństwa, tylko dla swoich uciech. By zaspokoić swoje pożądanie. Jednak kiedy byłem już spełniony, porzucałem je bez mrugnięcia okiem. A więc jak myślisz, co w tej sytuacji zrobi Azmo, sam grzech pożądania?*
Johanna zamknęła się w sobie jeszcze bardziej. Tak jak do tej pory próbowała przynajmniej powiedzieć cokolwiek, wymusić na samej sobie chęć podzielenia się myślami, tak nagle nie potrafiła wydusić z siebie choćby słowa. Roland nie mógł jednak wiedzieć, czy jest to spowodowane samą niechęcią czy być może kobieta nie wie co ma odpowiedzieć. Dało się jedynie słychać wyraźne pociąganie nosem oraz niespokojne wdechy, podczas których jej ramiona drżały nieznacznie.
- Ja nie jestem tu z wami by stąd się wydostać - załkała cicho.
- Nie mam żadnego celu, jestem tutaj, bo ty tutaj jesteś, ale… Ale ja wcale nie potrzebuję tego życia. Jeśli miałabym zginąć, ratując przy tym ciebie, Bazylię lub kogokolwiek innego, to byłoby to spełnieniem celu. Bo to jedyne, do czego mogę się nadać. Azmodan nic mi nie zrobi, bo gdyby chciał, mógłby już dawno. Myślę, że nie jest taki zły.
- W takim razie stań się silniejsza, by wspomóc nas w tej drodze - rzekł Roland. - A kiedy wydostaniemy się z tego przeklętego miejsca, będziemy mogli w końcu pomyśleć o wspólnym życiu. Azmo nic ci nie zrobił, bo ma taki kaprys. Na początku chciał byś cierpiała z tym hobgoblinem, potem zmienił zdanie. Podążając z nami masz szansę w przyszłości zaznać szczęście. A pozostając tutaj możesz liczyć jedynie nie ból i cierpienie.
Wraz z tymi słowami Roland odwrócił się w stronę, gdzie zostawili resztę towarzyszy.
- Gdybym był dawnym sobą, sprzed trafienia do piekła, zapewne rzuciłbym na ciebie urok i nakazał podążać za mną. Ale nie jestem już tą samą osobą. Tak samo jak ty, więc sama musisz podjąć decyzję. Nie wiem co takiego zrobili mężczyźni, przez których się zabiłaś, ale ja nie mam zamiaru tobą manipulować czy cię krzywdzić. Przemyśl to wszystko i podejmij sama zadecyduj, co powinnaś teraz zrobić.
Wraz z tymi słowami, wiedźmiarz ruszył w kierunku Bazyli, Shade’a i Azmo, zaś kobieta widząc, że odchodzi, oparła się plecami o ścianę i osunęła w dół, chowając twarz w podkulonych kolanach i cicho łkając
Po niedługim czasie przybyła do niej Bazylia. Czerwonoskóre diabelstwo przystanęło nad płaczącą kobietą i oceniło beznamiętnie jej stan. Prawdą było, że Bazylia niekoniecznie wiedziała co zrobić w takiej sytuacji. Masując się po karku ostatecznie usiadła obok kobiety i po dłuższej niezręcznej chwili przyciągnęła do siebie aby przytulić. Ciało Johanny było chude i bezwolne, poruszając się tak, jak nakazywała jej siła, czyli w tym przypadku ręka Diabelstwa. Po prostu przechyliła się lekko na bok, ale poza tym nie wykonała żadnych własnych ruchów.
- Nie chcę z wami iść - wymamrotała słabo, drżąc od nieustającego płaczu. - To musi być koszmar, chcę się tylko obudzić…
Bazylia spojrzała na Johannę, a raczej na jej twarz zasłoniętą włosami tak samo czarnymi jak diablicy.
- Mi się też nie chce. Ale nie widzę też sensu zostawać. No i… Nie mogę zostawić Rognira. Przecież on się tu wróci i co? Ma się obudzić i stwierdzić, że jego ukochana go zostawiła? Że wszyscy go zostawili? Może i jest narwany, ale w tym jego urok. Tylko i wyłącznie dla niego idę dalej. No i może bo Raziel dał nam nadzieje na wyswobodzenie. Łatwo nie będzie i na samą myśl mi się odechciewa, ale… chciałabym wrócić do swojej kuźni. Masz coś do czego chciałabyś wracać? Już o ludzi nie pytam, ale o miejsca, może czynności.
Johanna pokiwała przecząco głową i potwierdziła krótką odpowiedzią
- Nie. Nic nie mam
- A chciałabyś mieć?
- Chcę zostać z Azmodanem
- Ale wtedy się nie obudzisz.
Johanna już nic nie odpowiedziała, jakby zabrakło jej słów lub zamknęła się w sobie. Spróbowała za to dźwignąć się na własnych nogach, popierając przy tym rękami. Najwyraźniej planowała wstać, choć widać było, że jest słaba
- Nie zostawaj tutaj. Pomogę ci iść jeśli tego potrzebujesz - dodała Bazylia podnosząc się wraz z kobietą i pomagając jej.

Kiedy wróciły, Roland wciąż stał oparty o ścianę korytarza. Kiedy dostrzegł, że diablica musi prowadzić kobietę, natychmiast posłał Johannie rozczarowane spojrzenie po czym odwrócił się i ruszył dalej. Powodem ogarniającej go ponownie złości nie była jednak Johanna. Sam był na siebie wściekły, że przez podróż przez piekło obdarzył ją głębszym uczuciem, przez co teraz nie była w stanie sobie radzić. Właśnie przez to ją stracił. Wiedział, że w dalszej przeprawie z nimi dziewczyna nie przetrwa. Idąc z nimi, jedynie narażałaby życie swoje i ich. Tazok i Rognir już przez nią zginęli. Roland nie miał zamiaru być kolejnym…

Krocząc przed siebie wpatrywał się w mrok korytarza. Czuł jak pochłania go ciemność. Jednak nie sprzeciwiał się jej. Jeżeli taka miała być cena przetrwania, to zgodzi się ją zapłacić....

W milczeniu podążając przed siebie, wiedźmiarz odciął wszelkie myśli o przeszłości i przyszłości. Skoncentrowany był na chwili obecnej, dlatego uważnie jego oczy błądziły po zmieniających się korytarzach. Starał się być jak najbardziej czujny, bowiem chwila nieuwagi mogła go kosztować życie. Nie myślał już o Johannie i tym przeklętym Azmodanie, mimo że ci ciągle szli tuż obok niego. Miał przeczucie, że czarnoksiężnik coś dla nich szykuje, jednak na chwilę obecną nie musiał się o to martwić.

Bo pojawił się inny problem.

Ściany ze wszystkich stron otworzyły się, a zza nich wyskoczyły dzikie bestie. Roland natychmiast uważnie przyjrzał się poczwarze, chcąc rozpoznać gatunek i znaleźć najlepszy sposób do walki z nią. Uzmysłowił sobie swój błąd dopiero po fakcie. Poczuł jak jego ciało drętwieje i staje się chłodne niczym skała.

- Bazy… - słowa zamarły w jego ustach, wraz z resztą skamieniałego ciała. Mimo że nie mógł się ruszać, jego umysł wciąż był sprawny… w pewnym sensie. Widział całą walkę jak przez mgłę. Ogarnęła go wściekłość, że znowu zawiódł. Dał się podejść jak głupiec. Pomnik jakim się stał, wyglądał nadwyraz spokojnie, jednak jego wnętrze płonęło. “Musisz stać się silniejszy”, kobiecy głos rozbrzmiewał w jego głowie. Wydawał się znajomy, jednak Roland nie mógł sobie przypomnieć do kogo należał.

“Musisz stać się silniejszy, Rolandzie…”

Kiedy odzyskał władzę w ciele było już po wszystkim. Wkoło walała się krew i zwłoki bazyliszków. Wiedźmiarz chwycił się za głowę, która znowu rozbolała go od powrotu wspomnień. Siłą woli zdusił je w sobie. Nie chciał nic pamiętać. To jedynie przeszkadzało, dekoncentrowało.

- Chodźmy dalej - powiedział, wcześniej rzucając zaklęcie światła na broń Bazyli, łuk Shadea oraz swoje rękawicę. Nagle zrobiło się jaśniej, jednak on wciąż pogrążony był w mroku.