Pogaduszki w obliczu nadchodzącego wroga nigdy nie należały do najlepszych pomysłów. Trzy spore, większe od Walai koty szły tyralierą, zachodząc płonące słabo ognisko z trzech stron. Prędzej weszły w krąg światła magicznej kuli i Girlaen uznała, że widzi przed sobą leopardy, lub jakąś niezwykłą ich mutację. Miały białe, śnieżne futro, ale teraz w nocy ich oczy płonęły czerwienią, a gorąca para unosząca się z boków widoczna była gołym okiem. Nozdrza rozwarte były zbyt szeroko, uszy za duże, a nogi za grube jak na klasycznych przedstawicieli gatunku. Wyglądały jak jakiś diabelski pomiot prawdziwego leoparda.
I nie czekały, aż bohaterowie zakończą swoje pogaduszki. Pierwsza bestia skoczyła na Yetara kiedy Elvin dopiero sięgał po swój miecz. Ostrzeżony przez swój szósty zmysł fetchling, ledwie ułamek sekundy wcześniej, skoczył na ziemię i pozwolił, żeby zwierzę przeskoczyło nad nim i wylądowało po drugiej stronie ogniska. Śnieg sypnął na słabe płomienie, gasząc je. Półelfka wystrzeliła w pół swojego skierowanego do Luny zdania, ale pocisk zaledwie drasnął stworzenie, które w tym kotle próbowało już odskoczyć na skały obok. Elvin ciął niecelnie mieczem, a drugie zwierzę także skoczyło na Yetara, który wykręcał się w niezwykłych unikach.
W całym tym zamieszaniu, na małej przestrzeni, wszyscy nagle się skłębili, a zagaszone ognisko pozostawiło ich w świele słabiutkiego światła kuli, która lepiej sprawdzała się w podziemiach niż na otwartej przestrzeni.