SZUWARY

Tymczasem w miasteczku życie jak zwykle płynęło powoli i nudno. Choć dla wielu typowych mieszkańców Szuwarów, ostatnie wydarzenia były iście sensacyjne...

Eldrtich
Minęła pewnie godzina odkąd dzwon na wieży kościelnej wybił południe. W “Burym Kocurze” nie było wielu gości. Pan Milet sączył już pierwszego sikacza i utyskiwał na pogrzeb Brassarda. Ciało nieboszczyka miało już więcej niż 3 dni, a pochówek dopiero pojutrze… Grabarz zatem bełkotał coś do siebie i było to nawet dobre, gdyż nikt nie lubił martwej ciszy. Szczególnie w takim miejscu jak gospoda.
Przy ladzie stała pani DeVillepin i przykładała mokrą szmatę do nosa młodej Vioaline, która przyszła na praktyki z rozbitym nosem. Podobno potłukła się z kimś na mieście.
- Dzień bry panie Eldritch! - Wrzasnęła młoda energicznie, jak tylko mężczyzna wszedł do izby.
- Przyszła dostawa od sióstr Leroux dla pana. Zapłaciłam i położyłam ubrania w gabinecie. - Poinformowała krasnoludzica nie odrywając oczu od młodej asystenki i dodąła nim ocaleniec gdziekolwiek zniknął - Naukę gotowania o którą pan prosił, możemy rozpocząć od nowego tygodnia. Ta sobota i niedziela zapowiadają się bardzo pracująco...

Laura
Młodej konstuktorce udało się dziś wstać dość wcześnie. Nie miała już ochoty na zabijanie czasu książkami, rysowaniem, czy męczącymi spacerami. Musiała przyznać przed sobą, że miała coś z dziadka. Od przyjazdu widziała go parę razy, które nie były jakoś zbyt fortunne. Wciąż pracował. Tak samo jak ona, gdy była w Matrice. Wymuszony odpoczynek od pracy męczył ją bardziej niż sama praca. Nie mniej, w jej głowie zaczęły plątać się pomysły, co można byłoby usprawnić, lub stworzyć od nowa.
Po śniadaniu i krótkiej pogawędce z babcią, która szybko udała się na miasto w swoich sprawach, Laura zawitała do warsztatu dziadka.
Z nim również udało jej się zmienić tylko kilka słów, gdyż we młynie popsuły się jakieś części i pognał on w towarzystwie niejakiej Hani Zbażyn by go naprawiać.
Pośród rozłożonych narzędzi, stało tu kilka napoczętych projektów. Wisiały szkice i plany. Warsztat różnił się tym od biura dziadka Poula, czym sztab wojskowy od pola bitwy. To tutaj w glinianych pojemnikach spoczywały drewniane kliny, metalowe gwoździe, gwintowane śruby i dokładne narzędzia miernicze.
Na stole pośrodku, leżało zapisane zamówienie.

Tarcza, ładna do powieszenia na ścianie. Do gospody. Taka, co to można w nią porzucać jak do celu. Nożami lub szpikulcami. Ku zabawie i radości gości. Żeby szybko się nie niszczyła. ~Eldrith.

Sophie
Młoda uczennica zaraz po skromnym obiedzie w "Kocurze" odwiedziła niewielki dom pani Barbary Beumanoire, nad którego wejściem kołysał się wytarty szyld znapisem "Une chambre!". Gospodyni tego miejsca, pani Amanda Roland oprowadziła wiedźmę po pokoju. Niezmiernie miła kobieta, której Sophie bardzo przypadła do gustu ze swoimi manierami.
Sam pokój okazał się sporym pomieszczeniem mieszczącym łóżko, szafkę i duże biurko oraz regał na książki i sekretażyk. Parawanikiem odgrodzona była część z kominkiem i dwoma fotelami, które rozdzielał niewielki, okrągły stolik. Ścianę zdobił obraz olejny jakiegoś lokalnego artysty, a odgrodzonym solidną ścianką pomieszczeniu mieściła się toaletka. Pokój miał oddzielne wejście z dworu oraz połączenie z korytarzem wewnatrz.
Właścicielki były starszymi kobietami które potrzebowały zarobić. Jedna z nich, z tego co panna d'Artois się dowiedziała, była bardzo chora. Nie było tu służby, wielkich wygód, ani lokaja, który naniesie drewna i rozpali w kominku. Dlatego cena była bardzo okazyjna. Za dzień, Amanda zgodziła się zejść z 7 na 5 Szylingów. Płatne z góry za 3 dni.

Było co przemyśleć, nim znów tam wróci. Tymczasem, jakiś przypadkowy mężczyzna na placu, uchylił jej kapelusza i wskazał jej kierunek, gdzie mogla znaleźć mera, którego Sophie planowała odwiedzic już od dłuższego czasu.
- Przed chwilą mijałem go, droga panienko, jak wchodził do świątyni z gosposią naszego cicerone.



Chloe i Rodolphe
Piękna pogoda wyciągnęła na dwór wielu mieszkańców Szuwar, a to zawsze wiele par oczu, które chętnie mierzą i oceniają. Szczególnie nową gosposię, która właśnie niknęła we wrotach świątyni z panem Trottier.

Sala modlitewna odbiła echem jęk zawiasów wielkich drzwi i do środka weszła para. Dziś było wyjątkowo cieplej na zewnątrz niż w tch ponurych salach kościelnych, więc od razu Chloe poczuła chłód.
Diego stał na drabinie i ustawiał więcej świec na kinkietach. Odwrócił się przez ramię i oślepiony wpadającym światłem od razu wrzasnął.
- Nie ma nikogo! Comprende? Nie wiem kiedy będzie panna Chloe, ani cicerone Glaive! Proszę przyjść później!.. Mas-tarde, plus tard... Pó-źniej!
Pokręcił głową z dezaprobatą i nabił na kolec kolejną świecę.



Theseus
Znów poranek gdzieś uciekł. Niedospane noce, jakoś musiały wpłynąć na organizm cicerone. Może to czas by odwiedzić miejscowego znachora i kupić trochę ziół na spokojniejszy sen? Albo na nerwy...
Kanton Inkwizycji.
Był zawsze owiany aurą tajemniczości, ale zazwyczaj kojarzył się z oschłymi, tępymi dryblasami, którzy szaleńczo pochłonięci tempeniem “każdego rodzaju zła”, pędzili na złamanie karku w jakieś odległe, przepełnione plugastwem miejsca. Wyprani z emocji, rządni krwi.. no w każdym razie nie drobni, płci tak pięknej i tak pachnącej… jak Chloe.
Znak gwiazdy i maska… Theseus słyszał tylko tyle o tym zakonie, że był elitarny, dla dziewcząt i nieczęsto spotykany. Nie pamiętał nazwy, ale podobno miał siedzibę w Matrice. Taki cicerone jak Theo, nie miał tam czego szukać…
Duchowny otworzył szeroko oczy i wbił wzrok w plamisty sufit.
Jeśli Chloe została mu przydzielona, to oznaczało, że służba w Szuwarach nie będzie należała do typowych, a problemów będzie tylko przybywać. Te panny siostry zakonne nie niosły ze sobą ciepłych, wełnianych kapci, woni parzonych kaw i pysznych pieczonych potraw, a bardziej swąd chajcujących się stosów i wrzasków przesłuchiwanych w lochach dzieci... Przynajmniej tak słyszał...

Przez zasłonięte okno wpadały snopy światła. Na dworzu musiało być dziś słonecznie. No i późno, skoro było już tak jasno. Theseus nie słyszał też dźwięków z korytarza ani z głębi świątyni. Było przyjemnie cicho… do momentu aż ktoś chrząknął w jego komnacie.
- O. Zbudziłeś się wreszcie. Masz coś kurka, z kota. Tylko one potrafią tak się opierniczać do południa…
Gdy zaskoczony duchowny uniósł się na łokciach, spostrzegł siedzącego na szafie gryzonia. W jednej ręce ściskał rozpieczętowaną kopertę a w drugiej list, który z uwagą studiował.
- W sumie dziś dzień kota, więc leż tam ile chcesz, ale mam sprawę. I chyba już wiem, jak się dogadamy.
Szczurze zęby błysnęły w cieniu i na futrzastym ryju pokazał się uśmiech….