Było już po godzinie 9 gdy gosposia znalazła się pod właściwym domem. Znalezienie drogi w to miejsce nie było łatwe gdy tłumaczyła je Flora, która to nie była najlepszym informatorem turystycznym dla Szuwar. Zapewne, gdyby Chloe nie zapytała po drodze przypadkowych osób o drogę to prędzej znalazłaby się w gabinecie Wielkiego Mistrza Kantonu Inkwizycji, niż przed domem miejscowego zielarza i medyka w jednej osobie.
Panna Vergest miała na prawej ręce przewieszony koszyk, schludnie okryty ściereczką. Unosił się od niego zapach słodkich bułeczek. Dziewczyna zapukała do drzwi pana mera.
Rodolphe kończył właśnie korkować buteleczki ze świeżo zrobionym syropem. Wstał ucieszony, że być może uda mu się kilka pensów zarobić tego poranka. Ostatnio nie było najlepiej z jego finansami - może i za wiele nie wydawał, ale nie było też jakiegoś przychodu. Za dużo filantropii, za mało kapitalizmu. Może trzeba się przebranżowić z leczenia ludzi na podejście wielkomiejskie, farmaceutyczne? W każdym razie Trottier otworzył drzwi z uśmiechem. I uśmiech nie zgasł, pomimo niejakiego rozczarowania umknięciem zarobku. Bo widok pod drzwiami był miły dla oka, a zapach dla nosa.
- Dzień dobry, panno Vergest. Jak się panienka miewa? Mogę zaprosić do środka, czy przyszła się panienka jedynie przywitać?
Chloe uśmiechnęła się promiennie.
- Chętnie skorzystam z gościny, a i z pustymi rękami nie przychodzę - lekko uniosła koszyk. - Chciałam osobiście panu podziękować za pomoc z dzieciakami w sierocińcu - dodała wchodząc do środka. - A i przeprosić, że wtedy tak na pana naskoczyłam w sprawie Diega. Nie powinnam była. W końcu ma pan tyle na głowie.
- Nie ma problemu, źle zająłem się sprawą Diega - rzekł przepraszająco, wpuszczając Chloe do środka. - Trochę bałaganu niestety, no ale…
Rodolphe mówił dość nieskładnie i podobnie niskładnie wyglądalo wnętrze domu. Porozrzucane flasze, palniki, moździerze i inne utensylia. I dość ostry zapach przypalonego cukru, który rozlał mu się wcześniej na palnik.
- Usiądź, proszę - wskazał dziewczynie miejsce, gdzie poprzedniego dnia wypłakiwała się pani Simone Girard. - Napije się panienka czegoś? Akurat na piecu stoi nieco piołunu z tysiącznikiem. Okropnie gorzkie, ale dobrze się po tym człowiek czuje.
Dziewczyna podeszła do stołu i postawiła na nim koszyk. Rozchyliła ściereczkę, którą był przykryty i wyciągnęła talerzyk na którym były łakocie.
- Wczoraj pan Blackleaf poczęstował mnie i panienkę Laurę swoim nowym wypiekiem. Więc dziś przechodząc obok piekarni nie mogłam po prostu się oprzeć - powiedziała w tonie wyjaśnienia, gdy stawiała talerz na blacie. Zaraz też przysiadła przy stole i spojrzała na zielarza. - Bardzo chętnie napiję się - skinęła głową. - Jeśli natomiast chodzi o nieszczęsnego pana Diego to ma on się bardzo dobrze. Zapewne gdyby nie nasze wspólne starania, to żadne z nas samo nie uratowałoby mu życia - stwierdziła uśmiechając się przyjacielsko.
Zielarz ucieszył się, gdy zobaczył świeże wypieki - zapomniał tego poranka o śniadaniu i głód właśnie o sobie przypomniał. Jednak zanim się uraczył bułeczką, odcedził zioła i postawił dwa kubki na stole. Napar miał charakterystyczny dla piołunu zapach, gorzki, korzenny i ostry.
- Pan Diego nie sprawia kłopotów? Źle mi z powodu w jaki sposób go potraktowałem, ale nie miałem wtedy wyjścia. - Po co on się tłumaczył? - Ciężko jest ostatnio ze mną, tak powiem. W same kłopoty się wplątuję. Powiedział może, kto mógłby go próbować otruć?
Rodolphe od razu zamilknął, zdając sobie sprawę ze swojej głupoty. Po co kłopotać tak młodą dziewczynę takimi sprawami? Chociaż, jak ją ostatniej nocy spotkał, czy może dwie noce temu?, to wydawała się być twarda.
Chloe uważnie słuchała wypowiedzi zielarza, skinieniem głowy podziękowała za podany napój, którego aromatem przez chwilę się raczyła.
- Pan Diego jest bardzo pomocny i wdzięczny nam za ratunek. Cicerone zdecydował, że na razie zastąpi on pana Mileta w obowiązkach na rzecz świątyni - wyjaśniła. - Niestety pan Diego nie wie jak doszło do zatrucia. Nie pamięta kto mógł go poczęstować mordujką - dziewczyna pokręciła w bezsilności głową. - Lecz jak już panu mówiłam. Pan Diego był świadkiem ciemnych interesów, do których nie dał się wplątać, a co w końcu zagroziło już nie pierwszy raz jego życiu. W Chlupocicach zaplanowano morderstwo jednego z mieszkańców Szuwar, który był w drodze by zaskarżyć miasto Chlupocice. Ja tu jestem obca i w sumie to nie wiem jakie nastroje są między Szuwarami i Chlupocicami - wzruszyła ramionami i spojrzała wyczekująco na pana Trottiera, jakby oczekując, że on coś jej w tej sprawie wyjaśni.
- Niektórzy uważają, że między Szuwarami i Chlupocicami panuje największe z uczuć, czyli nienawiść. Mnie osobiście nie przeszkadza nikt, kto tam mieszka, jednak faktycznie działania rządzących tamtym miasteczkiem uderzają mocno w nasze interesy. A jak jest naprawdę? Tego nie wiem, wiele nie wyjaśnię. Paradoksalnie nie znam się za bardzo na polityce.
Nie zwracając uwagi na smak naparu, który potrafił wywołać grymas niesmaku na twarzach najtwardszych mężczyzn, upił długi łyk.
- Morderstwa, ciemne interesy… Czy nie mogłoby być przez chwilę normalnie?
- W dużym mieście to codzienność - westchnęła gosposia duchownego jak na nieprzyjemne wspomnienie. - Ale nie spodziewałam się, że na prowincji będą się takie rzeczy działy - dodała kręcąc głową. - Ale nie tylko to. Dziwne rzeczy dzieją się w Szuwarach. Jak choćby to co się wydarzyło pierwszego dnia jak przybyłam do miasteczka, czy szaleństwo starej gosposi świętej pamięci cicerone - Chloe spojrzała na Rodolpha. Wyglądała na zmartwioną. - Panie Trottier, może mi pan powiedzieć co konkretnie dolega pani Barbarze? Bo różne rzeczy ludzie opowiadali...
- Pani Barbara… Moja osobista porażka. Niestety. Biedaczka cierpi na chorobę, której nie wyleczę. Zdaje się, że to jakaś klątwa, a ja na magii się znam, jak świnia na lataniu. Mogę pomóc jedynie na jej bóle różnorakie, ale oczom i umysłowi pomóc nie mogę.
Chloe zmrużyła oczy.
- Tak, to klątwa, cicerone nawet już myśli jak ją zdjąć... - odparła. - Lecz jeśli mu się nie uda to będzie trzeba szukać kogoś o zdolnościach magicznych - westchnęła. Dziewczyna dłonią sięgnęła do kieszonki skrytej w plisach jej sukienki. Wyciągnęła złożoną karteczkę i położyła ją na blacie stołu, tak by zielarz mógł ją przeczytać.

Cytat:

“Pić raz dziennie, przed zaśnięciem, jedną łyżeczkę.” A.B.

- Znalazłam to w prywatnych rzeczach pani Barbary - wyznała spuszczając wzrok na karteczkę. - Myślę, że jej szaleństwo było czymś wywołane. I to jeszcze zanim świętej pamięci Cicerone zakończył swój żywot. Wie pan może kim mógłby być ten, kto wypisał tą… “receptę”?
Rodolphe przyjrzał się recepcie. Następnie skrzywił się, starając sobie przypomnieć mieszkańców o tych inicjałach.
- Muszę się zastanowić. Chodzą mi po głowie różne nazwiska, ale nie lubię obwiniać ludzi bez powodu.
- Byłabym wdzięczna za jakąś informację - Chloe uśmiechnęła się lekko do Rodolpha. - Myślę, że gdyby udało się do ustalić, to może będzie możliwe dojście do prawdy co się dzieje z panią Barbarą - mówiąc to spuściła wzrok na stół, wbijając spojrzenie w karteczkę. Zamilkła by upić naparu ziołowego. Widać było jednak po niej, że intensywnie nad czymś myślała.

- Panie Trottier - odezwała się odstawiając kubek na stół i spoglądając znów na mera. - Jest pan dobrym człowiekiem, dba pan o mieszkańców miasteczka i to nawet z tego co widzę to bezinteresownie oferuje pan pomoc. Wydaje się być pan godny zaufania - uśmiechnęła się ciepło do niego. - Dlatego też chciałam się z panem... - w myślach zaczęła szukać odpowiednich słów. - Podzielić sekretem, który przekazał mi pan Diego.
“Kolejne sekrety? Cóż to za klątwa? Czy też tak miałeś, ojcze?” - zastanawiał się przez moment Rodolphe.
- Miło mi słyszeć te słowa z twoich ust, szczególnie, że nasze ostatnie spotkanie… Cóż, wydawałaś się za mną za bardzo nie przepadać. Jeżeli w czymś będę mógł pomóc, odnośnie pana Diega, słucham.
- Przepraszam za tamto... - dziewczyna zrobiła skruszoną minę i odwróciła nieco zawstydzone spojrzenie. - W każdym razie... Pan Diego wyznał, że widział zeszłej nocy jak pewien mężczyzna nocną porą odwiedził sierociniec by porozmawiać z opiekunkami... Niejaki Erlich, czy jakoś tak, Flora bardzo niewyraźnie powiedziała to imię - zaczęła panna Vergest. - Niby nic takiego. Znaczy, nie uważam by odwiedziny o tej porze były dobrze widziane, ale mniejsza o to… - Chloe pokręciła głową, ledwo powstrzymując się od zboczenia z tematu. - To co jest dziwne w tej sprawie to fakt, że Diego zarzeka się iż widział jak tego samego mężczyznę, ludzie komendanta Chlupocic zasztyletowali, a później nieżywe ciało porzucili na bagnach - po wypowiedzeniu tego spojrzała na zielarza, uważnie przyglądając się jego reakcji. Sama gosposia duchownego zdawała się mieć nieprzekonaną minę.
- Ostatnio pojawił się w mieście niejaki Eldritch. Być może to ten sam człowiek? Zabierz, panienko, Diega do karczmy, to przekonamy się, czy to ta sama osoba. - Rodolphe w zamyśleniu popijał zioła, gdy nagle do głowy wpadły mu dwa nazwiska. - Pan Brassard i Buibor! Przepraszam. Uświadomiłem sobie, do kogo mogą należeć te inicjały, chociaż to źle wspominać zmarłych w sposób taki, jak właśnie zamierzam. Nasz mag, który zniknął, nazywał się Alexandre Buibor. No i pan Americ Brassard, o którego majątek będzie sprawa. Był kupcem, mógł mieć dostęp do dziwnych eliksirów. Tylko po co mieli by biedną panią Barbarę truć?
- Zaginiony mag i martwy kupiec? - Chloe zrobiła wielkie oczy. Wyprostowała się na krzesełku. - Widzi pan, panie Trottier... Gdy ludzie przyszli pomagać w sprzątaniu świątyni to różne plotki ze sobą przynieśli. Część bluźniła, że skrzacica zakochała się w duchownym, a inni nawet uważali, że starsza pani... Niejako przyczyniła się do śmierci świętej pamięci Cicerone - wypowiadając te słowa dziewczyna ściszyła głos. - Była owemu duchownemu najbliższą tu osobą, może nawet posiadającą największe jego zaufanie. Jeśli ktoś chciałby krzywdy cicerone to najprościej byłoby to zrobić rękami obłąkanej gosposi…
- To prawda, to prawda. Tylko co można z tym zrobić? Hmm… Przykro mi, ale nie mam pomysłów. Jeżeli jedna z wymienionych osób była za to odpowiedzialna, to już nic z tym nie zrobimy. A jeżeli to ktoś inny - nie mamy żadnych tropów. Zmieniając temat - pan Diego ma się już dobrze? Chciałbym z nim porozmawiać.
- Tylko, że na tą chwilę dowody wskazują, że to pani Barbara jest odpowiedzialna za śmierć Cicerone… - odparła z obawą Chloe. - Kościół nie będzie się z nią rozczulał... gdyby jednak można było dowieść, że ktoś ją spoił czymś... choćby eliksirem miłości... To by wiele tłumaczyło, prawda? - spojrzała na zielarza z nadzieją w spojrzeniu. Dziewczyna przejęta tematem zbyła mimowolnie pytanie Rodolpha o Diega.
- Bez wątpienia cierpi na magiczną chorobę, moje badania nie wykazały u niej żadnej, no, zwyczajnej. To wydaje się być wystarczającym dowodem. Wasz kościół chyba nie wiesza szaleńców i ofiar podstępu?
- Nie - spuściła głowę. - Ale osoby uznane za opętane... Wtedy już to inaczej wygląda…
- Nie staracie się uratować opętanych? - szczerze zdziwił się Rodolphe. - Chyba warto uratować osobę spod wpływu… Spod wpływu czegokolwiek co opętuje.
Zielarz nie znał się na tych sprawach, ale zdawało mu się, że kościoły dbają o ludzi.
Panna Vergest nieco rozpogodziła się.
- Tak, ma pan rację. Wszystko będzie dobrze - uśmiechnęła się lekko. - A co do pana Diego, to porozmawiam z nim, bo widzi pan... On nie do końca wierzy, że pana starania miały na celu go wyleczyć. Ale myślę, że puści to w końcu w niepamięć - poszerzyła uśmiech. - Z resztą... Jak pan się czuje? Wygląda pan na mocno zmęczonego. Czy coś pana trapi? - wbiła w niego zatroskane spojrzenie.
- Jestem nieco zmęczony, ale zdaje się, że wszystko jest w porządku. A Diego może czuć urazę, wszak okłamałem go i podtrułem. - Zielarz westchnął. - Może przejdziemy się w takim razie odwiedzić pana Diega? Z pani wstawiennictwem może nie rzuci się na mnie z widelcem, by mnie zadźgać - starał się zażartować.
- Wielkie nadzieje widzę pokłada pan w mojej osobie - odparła w rozbawieniu Chloe. - Jeśli pan tak chce to nie widzę problemu by razem pójść do świątyni. Ale najpierw... Proszę zjeść porządne śniadanie - spojrzała na niego przyjacielsko.
Cóż miał zrobić Rodolphe, gdy tak na niego Chloe spojrzała? Nie pozostało nic, jeno przygotować sobie jakieś porządne, acz szybkie śniadanie, zjeść je w miłym towarzystwie i następnie wyruszyć w kierunku miejsca pobytu Diega. Śniadanie jakoś dziwnie dobrze smakowało.

Sobota 3 kwietnia 1723 roku Godzina 13.00

OBÓZ MILICJI
osnowa skrzynia, którą udało się wygrzebać na szybko na farmie Miętosiów mogła robić tymczasowo za trumnę. Problem w tym, że była mała. Metr czterdzieści na czterdzieści centymetrów. Ork Verninac stał nad nią i drapał się w głowę. Jakoś musi upchnąć tu ciało Rogbuty Batull. W alternatywie była jeszcze beczka, ale niemowa nie wiedział, czy godzi się tak chować siostrę z bitwy. Pan Martin wybrał go zapewne, gdyż kto jak kto, ale pobratymiec powinien coś wiedzieć o obrządkach orków. Prawda była taka, że Verninac nie wiedział o tym nic.
Trzeba będzie połamać jej kości by się zmieściła w tę skrzyneczkę… - Pomyślał.
Milicjant zakasał rękawy i stanął nad truchłem kobiety. Westchnął ciężko. Gdyby mógł mówić, pewnie by powiedział, jak bardzo jest mu żal, że zginęła. Że z resztą chłopaków już ustalili, że po powrocie wzniosą jej pomnik. Pomnik mydlarki, która broniła Szuwarów… Że o świcie pili jej zdrowie…
Chwycił “Rab” za rękę i już miał podnosić, gdy doleciał go słaby szept.
- Zbliż się kuśko, to ci wyrwę.. to, co ci z języka w tej głupiej gębie zostało… Nie upchniesz mnie w tej łubiance…

***

Remi
Obozowisko stało skąpane w słońcu. Wyglądało inaczej niż w nocy. Pogodniej. Konie pasły się na łące tuż przy jeziorku, a dym z ogniska leniwie kreślił zawijas ku niebu. Ruch w obozie był do tej pory bardzo niewielki. Można było usłyszeć pierwszą wiosenną muchę…

Remi wyszedł z rozłożonego na prędce namiotu. Nie był w pełni formy, a spięcie w całym ciele nie pozwalało do końca odpocząć. Cały oddział miał za zadanie nabrać oddechu, ale wcale nie było to takie łatwe.
Lokaj nastroszył uszu. Zdzich przybiegł pędem przez obóz ze świeżymi szmatami.
- Szybciej! - Pokrzykiwala gdzieś w głebi Hoe.
To całe poruszenie wybiło z mikrego snu nie tylko dowódcę wyprawy. Pężyrka i Gaspard też w tych warunkach nie bardzo mogli zasnąć. Choć chwilunie wytchnienia gdzieś tam, w okolicach świtu, udało im się złapać.

Przy wozie, który robił obecnie za szpital polowy, a w którym zniknął przybłęda Zbażynów, stała niedospana grupka milicji w osobach orka Gauthier’a, Patrica, i Bruna.
Ożywili się na widok bartnika i poprawili postawy.
- Rab żyje, sir - Powiedział z uśmiechem Mosse, zdradzając powód całego zamieszania.
- Dostała w mydelniczkę, którą miała skitraną za pazuchą - Parsknął stajenny.
- Wygląda na to, że się wyliże. Hoe ją opatruje właśnie. - Zapalił cygaro Bruno i oparł się plecami o powóz.

Remi wspiął się po kilku trzeszczących stopniach i zajrzał do wnętrza. Musiał chwilę poczekać, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności. W środku Hoe właśnie kończyła zakładać opatrunek nieprzytomnej Rab. Mimo odsłoniętych, gołych piersi kobety, nikt tu się nie gorszył. No, może prócz Zdzicha, którego młodzieńcze hormony roznosiły i wpędzały w zakłopotanie.
- Dokończ młody za mnie - Powiedziała Hoe i wyszła do Remiego. Spracowane, zakrwawione ręce wytarła w fartuch, a w oczach widać było zmęczenie. Pewnie sporo wysiłku kosztowało ją leczenie pana Micheaux. Półorczyca była przecież tylko zwykłą rzeźniczką. Leczyła tak dobrze, jak każdy inny z obozu.
- Jest stabilna. Chyba.. - Rzuciła krótko wynurzając się z powozu. Słoneczne, rześkie powietrze wpadło jej nozdrza i chyba sprawiło jej jakąś ulgę, bo zamknęła oczy i nabrała tlenu w płuca. Zeszła w końcu po stopniach na ziemię.
- Dobrze się spisałeś, Remi. W Szuwarach będą z ciebie dumni. Co do rannych… Quentin ma jakieś wstrząśnienie, czy coś takiego. Pełno też drobnych odłamków po granacie. Podobnie jest z tym łysym grubasem, którego tam znaleźliście. Drzazgi ma w całym tłustym ciele. Z Grégoire’m i Rogbutą jest najgorzej. Po powrocie, natychmiast się nimi musi zająć Rodolphe. Oby go nie wywiało po jakieś zioła w te bagna… Ja pewnie pojadę z Cieciółkami do Bełtów. A wy musicie się zbierać, jak chcecie powęszyć na farmie. Jutro rano powinniście chyba wyruszyć z powrotem, nie?

Pężyrka i Gaspard
Gdzieś dalej, pod okiem Pężyrki, Kichot spokojnie wcinał trawę obok szuwarowej kobyłki Dolly. Ona wydawała się taka wielka, z wiszącym brzuszyskiem a on jakiś taki mikry, o sierści wypłowiałej. Jak zwykle bardziej był zajęty żarciem niż dorodną samicą obok.
Gaspard wciągał na nogi buty. Udało mu się pochwycić swoje rzeczy zapakowane w brudny, płócienny worek gdy opuszczali farmę po nocy. Nie było tego wiele. Miał też świeże opatrunki. Niedaleko od niego, pod prowizorycznie zmajstrowanym parsolem, na rozłożonym kocyku, spoczywało wielkie ciało łysego mnicha. Leżał nieprzytomny. Był bardzo spaśony. Jego transport to było prawdziwe wyzwanie logistyczne...

- Kawka! - Przydreptał do nich młodszy z gnolli niosąc dwa metalowe kubki czarnego napoju - Niby południe, ale kawka zawsze nieco postawi na nogi. Pijcie, bo pan Remi Martin chce wybrać się znów na farmę.
Podał każdemu napitek.
- Gdzie moje maniery. Nazywam się Teobald Cieciółka. Jestem synem Rajmunda, który jest właścicielem tamtego powozu…
Gnoll wskazał wyprzęgniętą furmankę brudną od węgla i dodał:
- Wygląda na to, że każde ręce do pracy się teraz przydadzą.

- Dokładnie, pracowity! Pracowity zaiste! - powiedział wyraźnie zadowolony z całej sytuacji Eldritch - Jak to mawiają, gdzie piwo się leje tam ludzie jedzą!
- A co do ciebie moja młoda to przydałoby się gdybyś ukróciła chuligańskie wybryki - powiedział lekko rozbawiony - Jeszcze mnie posądzą o przemoc jeszcze! ...a tak szczerze to przyda się Twoja pomoc w kuchni i przy noszeniu zamówień. Dasz radę?
Młoda pokiwała głową przytrzymując tampon przy nosie.
- To ta Girard mnie walnęła… Zaraz się ogarnę… - Wypowiedziała głosem, jakby miała zatkane zatoki.
Ubrania były, goście mieli się zjawić, piwo wydać, posiłki wydać, zarobić! Czy świat nie mógł być piękniejszy?
“No i zostaje kwestia tunelu… ale to się nie śpieszy” pomyślał jeszcze planując dalsze posunięcia na najbliższe dni.
- Dzisiaj podajemy ryby do wyczerpania zapasów po korzystnej cenie. Jak się ryby skończą, to de Volaille z serem. Jak będą chcieli coś innego to po zwyczajowej. - zanucił niemalże czyszcząc kufel. - Jakieś pytania co do naszej misji? Naszego frontu walki o lepszą przyszłość Kocura?
Koleżanki spojrzały na siebie, a potem na Ocaleńca. Pokręciły głowami, ale chyba i tak roiło im się w głowie od pytań.
- Idź się umyj - Powiedziała DeVillepin do sieroty i podeszła do Eldritch’a.
- A co z przyjęciem? Nie robimy? Nie zapraszamy nikogo? Plotka już poszła…
- Plotka jest siłą napędową naszego przybytku… - powiedział Eldritch dumnie kiwając przy tym głową - ...ale w naszym kontrakcie nie ma nic o organizowaniu imprezy. Nie mniej przejdę się po ludziach i puszczę słówko. Jak młoda się ogarnie wyślij ją proszę po grajka. Przyda się!
Po tych słowach odłożył kufel pod ladę i z szerokim uśmiechem powiedział.
- Nie wiem ile mi zejdzie, ale mam nadzieję, że wrócę szybko. Żal zostawiać Kocura, lecz co pocznę! Pieniądze same się nie zarobią! - “...a przy okazji poznam całe Szuwary…” dodał ‘zachęcająco’ w myślach.
- Niech pan puści młodą po rynku. Niech zajrzy do piekarza i do sklepu “Les Tuts” oraz rzeźniczki. Widziałam, że człowiek pani Pouline zawiesił jakiś plakat na drzwiach urzędu - oberżystka zawiesiła zakrwawioną szmate na ramieniu i otrzepała ubranie - Ja się przejdę po ludziach. Mnie w okolicy lepiej znają. Pójdę do świątyni i jeszcze w parę miejsc. Pan niech wystawi beczki, dostawi może krzeseł i zamiecie salę.
- Ma pani rację, o tym nie pomyślałem. - powiedział z namysłem Ocaleniec - Niech tak będzie.
- To się będę zbierać - Kobieta odwiązała fartuszek i postukując chodakami poszła na zaplecze.

Plany były opracowane. Co tu więcej mówić? Trzeba było wszystko przygotować i oczekiwać gości, a na głowie Eldritcha stanęło zorganizowanie zaplecza, porządku i miejsc na sali. Piwo miało się dzisiaj lać hektolitrami, jedzenie schodzić na potęgę, a to wszystko przy akompaniamencie muzyki! Czego więcej potrzebować?

- Kawka, tak. - Odpowiedziała nowoprzybyłemu Pężyrka, biorąc do ręki kubek. Nieco parzył w palce, ale już dawno nauczyła się ignorować takie niewygody.

- Dziękujemy pięknie panie Cieciółka - krasnoludka przypomniała sobie o dobrych manierach. - Jestem Pężyrka, a ten mężczyzna to pan Gaspard - przedstawiła siebie oraz towarzysza.
Rzeczony Gaspard zaś wyglądał, mimo wszystkich okoliczności, po prostu lepiej. Jakby odzyskanie butów i reszty jego dobytku miało znaczący wpływ na jego psychikę. Co w sumie mogło być najzwyczajniejszą i najoczywistszą prawdą. Wiadome było, że jak człowiek miał cokolwiek swojego, to lepiej mu było. Pęzyrka osobiście bardzo nie lubiła nie mieć niczego swojego i polegać na dobroci innych. Lepiej mieć, niż nie mieć, choćby miały to być własne buty. Bo te, nie dość, że zazwyczaj drogie, to zdarzało się, że w trasie i niełatwe do kupienia.
Krasnoludka sapnęła z satysfakcją.
- Dobra kawusia - dodała. Choć w sumie nie wiedziała, jak kawa powinna smakować, ta była… nieco smolista, ale chyba gnolle inaczej nie umiały. Trochę kojarzył się jej ten smak z domem. - A ten o tu - wskazała palcem na nieprzytomnego mnicha - to kto to jest?
- A nie wiem - wzruszył ramionami gnoll. - Przytargali go z farmy, razem z wami. Nieprzytomny. Pani Hoe go opatrzyła, ale wciąż się nie obudził.
- Wygląda jak canard l'orange - Ucieszył się Gaspard. Jak słusznie podejrzewała krasnoludka, od chwili obudzenia, nawet pomimo względnego niewyspania, tryskał humorem. Na tyle, że czerpał radość nawet z niezbyt kunsztownych gierek słownych mających genezę w ludożerczych wybrykach Miętosiów. Przyjął zatem z uśmiechem kawę i ostrożnie zdmuchnął unoszącą się nad nią parę.
- Farma mówisz… - Zwrócił się do gnolla. - Jasne Teobald, jak trzeba, to pomogę wam nawet rozkręcić wszystkie te budy… Nie, żebyście częściowo już tego nie zrobili. - Zażartował przypominając sobie stan szopy z której wyciągnięto nieprzytomnego mnicha. - W tej chwili jestem bezrobotny i mam wobec całego tutejszego towarzystwa spory dług, zatem z chęcią co nieco odpracuję. - Wyciągnął się z rozkoszą, łapiąc promienie słońca i ziewając. - A i skoro o długach mowa, to, moja droga Pężyrko, proś o co chcesz. Na zachętę pozwól że zwrócę nóż. - Podał krasnoludce pożyczone tuż przed walką ostrze i klepnął ręką w ziemię, dając znak gnollowi aby przysiadł się póki nie zaczął się wymarsz.
- Ymm.. Ja muszę lecieć do obowiązków. Powoli zbieramy się z ojcem do wyjazdu naszą furmanką. Jedziemy do Bełtów…- Odrzekł nieśmiało Teobald.
Kranosludka schowała nóż do małej pochwy pod ramieniem i uśmiechnęła się do Gasparda.
- Ja tam o nic prosić nie będę, nic żem nie zrobiła takiego. Bitka w dobrej sprawie zawsze przydatna. - Pężyrka zawiesiła głos. - Chociaż… pozwól sobie na razie towarzyszyć. W kupie raźniej, a ja i tak nie mam co robić i nigdzie konkretnie nie zmierzam. Dzielić się obowiązkami możemy, a kiedy ty znajdziesz swój cel, to ja sobie pójdę dalej - zasugerowała.
Choć niespecjalnie wiedziała, co to znaczy “pójdę dalej”, zważając, że “dalej” było dla niej zupełnie obcym i niekoniecznie wyczekiwanym zjawiskiem. Ale co będzie, to będzie. Póki miała jakiegoś sojusznika, który wydawał się do tego bardziej obyty, to tego należało się trzymać.

Remi skinął głową, zgadzając się ze słowami orczycy. Im szybciej z powrotem znajdą się w Szuwarach tym lepiej, ale mieli jeszcze kilka spraw do załatwienia na Wzgórzu.
- Dzięki, że zajęłaś się rannymi - zwrócił się do rzeźniczki. -‘Rab’ i ta mydelniczka… Chyba powinienem częściej zaglądać do świątyni, skoro takie cuda się dzieją - powiedział cicho z krzywym uśmiechem. Powrót mydlarki był tak niespodziewany, że Martin wolał na razie nie dopuszczać do siebie nadziei, że wyjdzie ona z tego cało. Później rozczarowania są jeszcze większe, a ranna wciąż potrzebowała fachowej pomocy. Remi będzie świętować, dopiero kiedy milicja znajdzie się już bezpiecznie w miasteczku.
- Niby szlak jest teraz bezpieczny, ale może powinnaś wziąć kogoś ze sobą ? - zasugerował bez większych nadziei. Półorczyca mimo swoich umiejętności nie powinna podróżować sama, ale niemal wszyscy członkowie oddziału byli mniej lub bardziej niesprawni i wiedziała ona o tym równie dobrze jak Remi.
- Ten stary, pomarszczony gnoll mówił, że jego żona z kilkoma kuzynami stacjonuje w obozie jakiś dzień drogi stąd. Parę dni z Cieciółkami mnie nie zabije. Poradzisz sobie ze wszystkim? Przed tobą nie lada wyzwanie. Zebrać wszystko na farmie, opieka nad rannymi i transport do Szuwar…
- Muszę - odparł wzruszając ramionami.
- Czas chyba zbierać się na tą farmę. Quentin jest ranny, więc zostanie w obozie, ale powinien móc ci trochę pomóc. Zostawić ci Zdzicha ? - spytał. Chłopak na pewno nie nudziłby się na farmie, z drugiej strony mógł tam zastać widoki, o których szybko by nie zapomniał. Remi wolał, aby w tej kwesti zadecydowała jego opiekunka.
- Quentin się przyda i Zdzich też. Dzięki. Jak wrócisz, mnie pewnie już z Cieciółkami nie będzie, ale ich zostawię. Pomogą mi tylko spakować najpotrzebniejsze rzeczy. Makabrycznie wieźć te ścięte głowy Miętosiów do Bełtów. Dziwne też, że gnolle nie mają ochoty grabić farmy…
Hoe się zastanowiła przez chwilę, ale w końcu wzruszyła ramionami.
- Szefie? - Podszedł do nich Bruno - Od wschodu zbliżają się do nas jacyś ludzie. Niech pan rzuci okiem…
Remi wyprostował się zaniepokojony i popatrzył w stronę, którą wskazywał Mosse.
- Długo tak podchodzą ? - rzucił pytanie do milicjanta.
- Długo? Nie. Wyszli z lasu i idą. Nie skradają się… - Odpowiedział.
- Nie mamy lunety? - Zapytała Hoe.
- Spokojnie! - Wysapał Patric kuśtykając do towarzystwa - Wygląda na to, że to dwa krasnoludy. Bracia Quentina. Właśnie do nich ruszył… Jeśli to prawda, to idą za nami od Szuwarów…
Remi zdziwiony uniósł brwi.
- Nie chcę im przerywać spotkania, ale jeśli fatygują się tu od miasteczka, to chyba jest coś ważnego - mruknął do siebie.
- Patric, przekaż reszcie, by się zbierali. Ja dowiem się o co chodzi - poinformował i ruszył powolnym krokiem w stronę krasnoludów, by dać im chwilę na powitanie.
- Jasne - odpowiedział starszy stajenny.

W dali widać było, jak na polanie, tuż przy jeziorku bracia krasnoludy witają się głośno. Gdy dowódca milicji zbliżał się do grupy, Quentin odwrócił się do niego szczerząc zęby w uśmiechu.
- Panie Martin! Oto moi dwaj starsi bracia. Florent i Matthieu.
Obaj panowie przywitali się silnym uściskiem dłoni. Musieli iść cały czas bez przerwy, gdyż ich buty wyglądały strasznie, a i czas marszu by się zgadzał…
- Miło nam poznać. Widzę, że braciszek nieco oberwał - Jeden z braci wskazał na bandaże i opatrunki jakie nosił Quentin.
Martin skinął głową krasnoludom z oszczędnym uśmiechem. Scena powitania przypomniała mu stare czasy… ale nie na tym powinien się teraz skupiać.
- Mi również miło poznać. W bitce się zdarza, że ktoś zostanie ranny. Na całe szczęście dla Miętosiów skończyło się to znacznie gorzej niż dla nas - wzrok bartnika pobiegł na chwilę ku gospodarstwu, zaraz jednak Remi znów przeniósł uwagę na braci. - Nie chcę być wścibski panowie, ale wygląda na to, że podążaliście naszym śladem od miasteczka. Czy w Szuwarach coś się stało ? - spytał wbijając w nich uważne spojrzenie.
- Chyba nie.. - odpowiedział Florent spoglądając na brata.
- Po prostu szukaliśmy naszego najmłodszego brata. Wróciliśmy z lasu i nigdzie go nie zastaliśmy - odpowiedział Matthieu.
- Dopiero ojciec Theseus skierował nas na trop by ruszyć za milicją… Nasz brat często nam nie mówi gdzie idzie, a były z tego powodu różne kłopoty. Zawsze próbował jakoś inaczej zarabiać.
Florent i Matthieu popatrzyli na Quentina jakby nieco narozrabiał.
- No ale szczęśliwie mnie znaleźliście - westchnął Quentin i klepnął jednego z braci - Narobiliście nam zamieszania i panu Martinowi. No ale może przydadzą się? - Krasnolud zapytał dowódcy milicji.
- Skoro już tu są, mogą pomóc - mruknął rozbawiony Remi.
- Ale, panowie jeśli liczycie na nagrodę, to musicie rozmówić się z bratem, czy wam coś odstąpi - dodał zapobiegawczo. Nie chciał komplikacji przy podziale pieniędzy. Remi postał chwilę, ale widząc że Levasseur’owie nie mają nic do dodania, pożegnał się i odszedł w stronę reszty milicjantów, poganiając ich okrzykami.