Gdy elf mówił, wilkołak podszedł do tego samego kredensu przy którym buszowała Dusza i wyjął z niego zakorkowaną butelkę oraz kielich. Postawiwszy je na stole, ruszył w kierunku niskich i dość wąskich drzwiczek, za którymi kryła się niewielka spiżarnia. Z niej to wyniósł dzban, z którego następnie nalał mleka do kubka i podał dziewczynce. Ta z ochotą przyjęła podarunek, podobnie jak kromkę chleba z miodem, która mleku towarzyszyła. Wyraźnie zadowolona moonria, machając wesoło ogonem, usadowiła się na bujanym fotelu i z zapałem zaczęła pochłaniać jedzenie.
Gospodarz w międzyczasie odkroił z pieczeni dwa duże plastry mięsa i nałożył je na talerze. Do nich dorzucił kromy chleba i je także postawił na stole. Na koniec przyniósł sobie dzban piwa i kufel, po czym usiadł.
- W Lisan już od jakiegoś tygodnia było nieciekawie - podjął rozmowę, nalewając złotego trunku. - Co mądrzejsi z nieludzi znaleźli powód by miasto opuścić. Ci jednak, którzy tego nie uczynili zostali w nim uwięzieni przez burzę. Nie dziwi mnie więc to o czym mówisz.
Odkroił kawał mięsa i włożył go sobie do ust. Pieczeń była aromatyczna, soczysta i sama w ustach się rozpływała. Także chleb był nie do pogardzenia, chociaż nie pierwszej świeżości. Nafaszerowany kminkiem, o lekkim, czosnkowym posmaku, dokładnie takim co do go poczuć można ale nie takim żeby przy tym raził nos i podniebienie.
- Do stolicy to wam trudno będzie się dostać - kontynuował Ulris, po tym jak już przełknął mięso i zapił je piwem. - O konie ciężko, a na nogach to zejdzie wam z miesiąc. No i mała niezbyt wyszykowana na tą pogodę…
- Duszy nie jest zimno - zapewniła moonria, dając świadectwo temu, że pomimo tego iż wyglądała na skupioną tylko na jedzeniu, to jednak słuchała uważnie. - Może podróżować w każdej pogodzie.
- Może i tak, malutka, ale przez to ciekawość wzbudzasz, a to twemu przyjacielowi teraz wyjątkowo nie na rękę będzie - poinformował ją, zwracając w jej stronę oblicze i uśmiechając się. - Tobie też nie, bo ludzie w czasach takich jak te co nadeszły, zdolni są do wyjątkowo głupich czynów. Szkoda by było takiego ślicznego ogonka, czy tych słodkich uszek - puścił do niej oczko, ale gdy się do elfa odwrócił, owej wesołości już na jego twarzy nie było.
- Lepiej żebyście mieli jakiś sposób na to żeby ukryć to kim ona jest, bo inaczej to się źle skończyć może - ostrzegł. - Pomogę wam. Mam dług do spłacenia, to się dobrze składa żeście się trafili. Widać bogowie mają plan względem ciebie, elfie. Bo niby po jaką cholerę by cię akurat w tą okolicę ściągnęli?
Co powiedziawszy wrócił do jedzenia.