- Mizo znajdzie Duszę, gdy zajdzie taka potrzeba - poinformowała elfa, łaskocząc go przy tym wąsikami w ucho. Odpowiedź ta nie wyjaśniała wiele. Właściwie to ledwie dawała jakieś naprowadzenie na informacje, które Ellisach chciał uzyskać. Dziewczyna w ciele kota nie miała jednak zamiaru udzielać dokładniejszych. Jej uwaga przeniosła się bowiem na otaczający ich las.

Las ów był stary, jak elf zdążył już wcześniej zauważyć. Był on też cichy i był on śniegiem pokryty. Nigdzie nie było widać śladów życia. Czy to na ziemi, czy w powietrzu. Całkiem jakby zostali tu sami, jedyne dwie żyjące istoty na całym świecie. I chociaż bard wiedział, że nie było to prawdą, wrażenie nie ustępowało.

Dotarli w końcu do chaty, o której wspomniała moonria. Dotarli do niej znacznie później, niż Ellisar się tego spodziewał. Najwyraźniej pojęcia odległości były u dziewczynki niezbyt dokładne, bowiem na miejsce przybyli wraz z ostatnimi promieniami słońca. Co nieco w tej kwestii miał do powiedzenia śnieg, który nie dość, że utrudniał im poruszanie się na ziemi, to jeszcze zaczął im sypać na głowy. Śnieżyca, bez wątpienia bowiem nie były to jedynie lekkie, okazjonalne płatki na czubku kociego nosa, rozszalała się na dobre, tuż przed momentem, w którym elfie oczy ujrzały migotliwe światło, a Dusza wyszeptała mu do ucha
- Czuję dym.

To jednak, że dym czuła nie było niczym nowym. Czuć go bowiem było, tak jak swąd spalenizny, już od jakiegoś czasu. Nadciągał on od strony płonącego miasta, którego łuna stawała się z każdą chwilą wyraźniejsza. Gdy jednak Ellisar podszedł bliżej ku temu delikatnemu, drżącemu wśród fal śniegu atakującego nieba światełku, poczuł w owym zapachu zmianę. Czuć w nim było zioła, czuć też było mięso i, o ile go elfi nos nie mylił, także słodką woń miodu. Nie był to bowiem dym pochodzący z miasta, a woń domowego ogniska nad którym ktoś właśnie piekł kolację, a sądząc po zapachu, kolacja ta miała być na miarę królów. No, może nie królów, ale i tak puste żołądki wędrowców odpowiedziały ponaglającą skargą.

Moonria, nie czekając na Ellisara, zeskoczyła z plecaka i niczym magiczna strzała, pomknęła w stronę niewyraźnych konturów chaty. Oczy elfa na próżno starały się wyśledzić jej drobne ciało. Biel zlała się z bielą i tyle jej było. Po chwili jednak, do czujnych jego uszu, dotarło pukanie. Rozległo się raz, rozległo i drugi, trzeciego jednak nie było.
Zamiast tego drzwi zostały otwarte, wypuszczając z wnętrza strumień światła, w którym stanęła nader postawna istota, bynajmniej nie wyglądająca na szczęśliwą, że się jej przeszkadza.

Wilkołak, bez dwóch zdań bowiem do tejże rasy owa istota należała, opuścił łeb w dół, by baczniej przyjrzeć się stojącej na jego progu dziewczynce. Dusza bowiem zdołała w międzyczasie zmienić swą formę i stała teraz w swej lekkiej sukience, unosząc głowę i przyglądając się ponad dwukrotnie od siebie większej bestii.
- Czego… - Z paszczy wydobyło się niezbyt przyjazne warknięcie, ledwie przy tym zrozumiałe. Zaraz też zaczął się rozglądać, węsząc.
- Coście... za... jedni...? - Padło drugie pytanie, nie mniej wrogie i podobnie jak poprzednie, ledwie zrozumiałe.

Dusza zaś pomachała wesoło, a następnie dygnęła zgrabnie.
Wilkołak przez chwilę sprawiał wrażenie jakby miał ochotę odgryźć małej głowę. W jego wzroku była złość na intruzów, którzy przerwali mu ciszę i spokój. Pochylił się nawet w jej stronę, co jednak zdawało się wcale dziewczynki nie odstraszać. Uśmiechnęła się ona do niego wesoło i zastrzygła uchem.
- Co moonria i elf robią w głuszy o tej porze? - zainteresował się wilkołak, obwąchując dziewczynkę co wyraźnie ją rozbawiło bo zaczęła chichotać na co ten się uśmiechnął. Nie był to może szczególnie miły widok ale Ellisar mógł być pewien, że wilk był w stanie wyglądać znacznie mniej przyjemnie.
- Wejdźcie - zaproponował, cofając się do ciepła chaty. - Nie wypada by dziecko marzło.
To, że Dusza wcale nie sprawiała wrażenia zmarzniętej istoty, a wręcz przeciwnie, wydawało się że jest jej całkiem przyjemnie, to jednak z zaproszenia czym prędzej skorzystała. Wilkołak w międzyczasie przeobraził się w swą ludzką formę.

Forma ta była o wiele przyjemniejsza dla oka niż poprzednia. Podobnie jak obiecująco wyglądała wyciągnięta w kierunku elfa dłoń.
- Ulris - przedstawił się. - Trafiliście idealnie, właśnie robię kolację.

Kolacja faktycznie się robiła, co Ellisar ujrzał gdy tylko wszedł do chaty. W ogromnym kominku, na rożnie, piekła się bowiem młoda łania, rozsiewając wokoło woń, która pobudzała żołądek do wydawania z siebie nad wyraz ponaglających odgłosów.
Izba, w której się znajdowali, zajmowała większą powierzchnię chaty. Stał tu duży stół, do którego dostawiono cztery stołki. Nieco z boku stał fotel bujany, a pod oknami komody z niedbale ociosanego drewna. Na ścianach wisiały zwierzęce skóry i one także zdobiły drewnianą podłogę. Miejsce to bez wątpienia nie należało do najpiękniejszych czy wytwornych, za to bez wątpienia było ciepłe i przytulne. Dusza już buszowała w kredensie stojącym przy kominku, na którego blacie stał talerz z chlebem. Nie do niego jednak wyciągnęły się jej rączki, a do beczuszki miodu, stojącej nieco głębiej, tak że aby po nią sięgnąć musiała stanąć na palcach.
- Może mleka do tego? - zapytał gospodarz, najwyraźniej nie będący urażonym zachowaniem dziewczynki. - Wina? - dorzucił, zerkając na elfa, wyraźnie przy tym tracąc nieco z tej wesołości z jaką przyglądał się Duszy.

Gdy elf mówił, wilkołak podszedł do tego samego kredensu przy którym buszowała Dusza i wyjął z niego zakorkowaną butelkę oraz kielich. Postawiwszy je na stole, ruszył w kierunku niskich i dość wąskich drzwiczek, za którymi kryła się niewielka spiżarnia. Z niej to wyniósł dzban, z którego następnie nalał mleka do kubka i podał dziewczynce. Ta z ochotą przyjęła podarunek, podobnie jak kromkę chleba z miodem, która mleku towarzyszyła. Wyraźnie zadowolona moonria, machając wesoło ogonem, usadowiła się na bujanym fotelu i z zapałem zaczęła pochłaniać jedzenie.
Gospodarz w międzyczasie odkroił z pieczeni dwa duże plastry mięsa i nałożył je na talerze. Do nich dorzucił kromy chleba i je także postawił na stole. Na koniec przyniósł sobie dzban piwa i kufel, po czym usiadł.
- W Lisan już od jakiegoś tygodnia było nieciekawie - podjął rozmowę, nalewając złotego trunku. - Co mądrzejsi z nieludzi znaleźli powód by miasto opuścić. Ci jednak, którzy tego nie uczynili zostali w nim uwięzieni przez burzę. Nie dziwi mnie więc to o czym mówisz.
Odkroił kawał mięsa i włożył go sobie do ust. Pieczeń była aromatyczna, soczysta i sama w ustach się rozpływała. Także chleb był nie do pogardzenia, chociaż nie pierwszej świeżości. Nafaszerowany kminkiem, o lekkim, czosnkowym posmaku, dokładnie takim co do go poczuć można ale nie takim żeby przy tym raził nos i podniebienie.
- Do stolicy to wam trudno będzie się dostać - kontynuował Ulris, po tym jak już przełknął mięso i zapił je piwem. - O konie ciężko, a na nogach to zejdzie wam z miesiąc. No i mała niezbyt wyszykowana na tą pogodę…
- Duszy nie jest zimno - zapewniła moonria, dając świadectwo temu, że pomimo tego iż wyglądała na skupioną tylko na jedzeniu, to jednak słuchała uważnie. - Może podróżować w każdej pogodzie.
- Może i tak, malutka, ale przez to ciekawość wzbudzasz, a to twemu przyjacielowi teraz wyjątkowo nie na rękę będzie - poinformował ją, zwracając w jej stronę oblicze i uśmiechając się. - Tobie też nie, bo ludzie w czasach takich jak te co nadeszły, zdolni są do wyjątkowo głupich czynów. Szkoda by było takiego ślicznego ogonka, czy tych słodkich uszek - puścił do niej oczko, ale gdy się do elfa odwrócił, owej wesołości już na jego twarzy nie było.
- Lepiej żebyście mieli jakiś sposób na to żeby ukryć to kim ona jest, bo inaczej to się źle skończyć może - ostrzegł. - Pomogę wam. Mam dług do spłacenia, to się dobrze składa żeście się trafili. Widać bogowie mają plan względem ciebie, elfie. Bo niby po jaką cholerę by cię akurat w tą okolicę ściągnęli?
Co powiedziawszy wrócił do jedzenia.

- Więc nie jest twoja od początku? - zainteresował się wilkołak, skinięciem głowy dziękując za pochwałę. Przez chwilę, po zadaniu tego pytania, milczał. Na jego twarzy malowało się skupienie, jakby kolejne słowa musiały zostać dokładnie przemyślane nim usłyszą je cudze uszy.
- Żyję w tej głuszy już od paru lat - zaczął, wstając i kierując swe kroki w stronę kominka. - Znalazłem się tutaj dzięki moonri, która wyrwała mnie z tarapatów. Miała na imię Księżyc - dodał, rzucając krótkie spojrzenie w stronę bujanego fotela, który to bujał się wesoło bowiem wesoły był nastrój dziewczynki, która na nim siedziała.
W odpowiedzi na wzrok Ulrisa, Dusza pokiwała radośnie głową, aż jej włosy na twarz opadły.
- Znam Księżyc - potwierdziła. - Jest jedną z wyższych sióstr.
- Możliwe - mruknął gospodarz, którego uwaga z powrotem przeniosła się na mięso. - W każdym razie mam u niej dług. Powiedziała kiedyś, że będę wiedział kiedy go spłacić. Widać miała jakieś zdolności widzenia przyszłości, bo wspomniała też o zimie i o białym kocie. Jak rozumiem kotem jesteś ty.
Nie było to pytanie. Stwierdzenie raczej i skierowane ku dziewczynce, która ponownie pokiwała głową, nad wyraz zgodnie. Ulris zaś, nałożywszy kolejną porcję, powrócił do stołu.
- Zawiozę was tak daleko jak dam radę - poinformował elfa, dolewając sobie piwa do kufla. - Do stolicy wolałbym jednak nie zaglądać. Niektórzy miewają dobrą pamięć, a ja długą historię. Wyruszymy jutro, chyba ze pogoda nie dopisze albo co innego wpłynie na te plany. Możecie zająć pokój, mi nie przeszkadza spanie na podłodze - dodał, szczerząc nie do końca ludzkie zęby, a następnie wbijając je w duży kawał pieczeni.

Dalsza część kolacji upłynęła na lekkiej rozmowie, w której dominowała nawałnica, która przetoczyła się przez ziemie Nemerii. Ellisar chwycił w pewnym momencie swój instrument i zaczął wygrywać na nim melodie, którym towarzyszyły słowa opowieści. Wilkołak okazał się być dobrym słuchaczem, siedząc cicho i popijając piwo, a także kiwając z głową z wyraźną aprobatą. Dusza zaś… Dusza najwyraźniej odpłynęła w sen, chociaż czy tak było w istocie, nikt pewien być nie mógł, szczególnie że jej ogon leniwie kołysał się, zamiatając pył z podłogi, a uszy drżały gdy tylko elf przestawał grać. Oczy jednak miała zamknięte, a na jej twarzy malował się spokój.

Po kolacji gospodarz zajął się sprzątaniem i dalszym oprawianiem mięsa, ówcześnie pokazując im pokój, w którym mieli spędzić noc. Pomieszczenie to nie było duże. Ot, wąska przestrzeń, ozdobiona równie wąskim oknem z wąskim łóżkiem i licznymi półkami na ścianach. Pod łóżkiem znajdowały się wysuwane skrzynie, w których wilkołak trzymał pościel i ubrania. Biorąc pod uwagę rozmiary sypialni, dalsza część domu musiała skrywać inne pomieszczenia, chociaż nie licząc drzwi do spiżarni, nie było widać innych.
Moonria usadowiła się na skórach, z których Ulris ułożył dla niej niewielkie posłanie w kącie. Uczynił tak na jej wyraźną prośbę, która stała się zrozumiała, gdy miejsce dziewczynki zajął biały kociak.
- Teraz rozumiem - roześmiał się wilkołak, kiwając głową, po czym wyszedł by nie przeszkadzać im w przygotowaniach do spoczynku.

Dusza zabrała się za nie od razu, wylizując futerko do czysta, iście kocim zwyczajem, chociaż nie zachowując się aż tak otwarcie, jak to kotom się zdarzało. Ellisarowi została misa z ciepłą wodą i ręcznik, który został przez Ulrisa przyniesiony.
W międzyczasie udało się mu uzyskać odpowiedzi na dwa, nurtujące go pytania.
- Dusza i Mizo znają się od piętnastu lat - poinformowała kotka, ziewając szeroko. - Mizo jest towarzyszem odkąd zaistniałam i zostanie nim dopóki istnieć będę lub nie stanie się coś złego - dorzuciła, zabawnie przekrzywiając łebek.
Na drugie z pytań pokiwała zgodnie głową, w efekcie czego po chwili pokój wypełniły łagodne dźwięki kołysanki, która pewnie nawet wilkołaka w trakcie pełni byłaby w stanie uśpić.

Poranek przywitał ich ostrym słońcem zaglądającym przez okno. Duszy nigdzie nie było, chociaż sądząc pod odgłosach nie była daleko bo za oknem. Zajwyraźniej bawiła się przednie bowiem słychać było głównie chichoty i piski. I nie tylko te, które należały do moonrii, bowiem i męski śmiech od czasu do czasu się odzywał. Widać gość z gospodarzem uznali, że zamiast obudzić elfa, pozwolą mu pospać i sami sobie znajdą rozrywkę.