Wernachien

-Ależ Renauld! - powiedziała słodko Milla za wychodzącym chłopcem, po czym westchnęła gdy zamknął z impetem drzwi - Wygląda na to, że nasz pupil się obraził.

Uśmiechnęła się wdzięcznie i wzruszyła ramionami. Spojrzała na Marcela i Thomasa po czym stała z ławy mówiąc:

- Panowie są zupełnie przemoczeni... Zaraz coś na to wszystko poradzimy. Chwilka...

Spokojnym i pewnym krokiem podeszła do wejścia kuchennego. Słychać było jak pogania służącego - niech zawoła kogoś kto przygotuje ciepłą wodę w misach i suche okrycia, i niech zmyje podłogę bo panna sobie trzewiczki brudzi... Zaczęła się krzątanina. Milla dumnie wróciła do siedzących na ławie mężczyzn. Miała już usiąść, ale przypomniała sobie o Leonardzie.

-Pójdę jeszcze po mości Koniecpolskiego. Dobrze by było gdyby posłuchał tej rozmowy... - nie zważając na ewentualne protesty skierowała się do drzwi i otworzyła je szeroko. Strumień jasnego światła wylał się na zewnątrz oświetlając drobną postać Ventrue i siedzącego na ławce Torreadora. Wewnątrz przewijały się postaci służby.

- Jak dobrze, że Was widzę w komplecie. Nie ma co moknąć... - uśmiechała się troskliwie kładąc dłoń na ramieniu Leonarda - Wróćcie do środka...