Highlander

Róża zaczerpnęła głębszy oddech. Włączywszy blokadę klawiszy, powoli wsunęła komórkę do kieszeni spodni. Patrzyła teraz na Igora z czymś na kształt zmęczonego zniesmaczenia zabarwionego odrobiną pogardy. Zanosiło się na ciekawą wymianę zdań.

– Po pierwsze, nie warcz na mnie, bo to komiczne. Po drugie, podeszłam do sprawy tak, jak uznałam za stosowne. Przyznam, że nie rozegrała się ona dokładnie wedle moich oczekiwań, ale zrealizowałam zadanie zgodnie z sugestiami Wróblicy. Nie podoba ci się to? Nie poszło po twojej myśli? Bu-kurwa-hu, pozwól, że otrę ci ślepka – wykonała parodię gestu na własnej twarzy, usuwając z oka nieistniejącą łzę.

– Tolerowanie cię to jedno, ale nie będę tańczyć pod twoje dyktando. Od samego początku strugasz wielkiego organizatora, podejmujesz decyzje i uznajesz je za przepchnięte, zakładając, że wszyscy podążą za tobą posłusznie jak stado owiec. Typowa mentalność Drabiny. Skonsultować się z „wami”? A może zaoszczędzimy na czasie i zgłoszę się prosto do ciebie? Bo przecież oboje wiemy, że to plan Igora zawsze jest perfecto. Nie. Nie planuję zostać trybikiem w twoich przedszkolnych manipulacjach. Im szybciej wbijesz to sobie do brody, tym lepiej – mówiła spokojnie. Jej słowa ziały chłodem i były pozbawione emocjonalnych uniesień typowych dla tego typu oświadczeń.

– A moje stronnictwo to nie twoja sprawa. Nie widzę potrzeby się nim legitymować. Ty chyba nie posiadasz boskiego autorytetu, który zmusiłby mnie do jego odsłonięcia, prawda?
Zadała pytanie retoryczne, nie siląc się nawet, aby udawać ciekawość.