Doprawdy, ci ludzie mieli straszne parcie na stanowisko dowódcy. To tylko przekonywało Sigmarytkę, że powinna zacząć naciskać, a nie jedynie... raz wspomnieć o tym, że można ją wybrać.

— Argumentujecie przeciwko mojej kandydaturze o której wspomniałam ledwie raz. Tak bardzo boicie się, że podbiorę wam stanowisko? Przemyślcie ile ta pozycja dla was znaczy, bo widzę, że nie jesteście lepsi od tych, którymi tak bardzo zdajecie się wzgardzać — odwróciła się do Barona. — Nie martw się o to, jak poprowadziłabym ludzi do walki.

Wstała i zwróciła się do wszystkich. Przemawiała spokojnym i zrównoważonym głosem, acz wystarczająco głośno, żeby dotarło do uszu każdego, kto zainteresowany był posłuchać.

— Wyślą nas na front, gdzie będziemy stawiać czoła przeciwnikom Imperium, bluźniercom przeciwko dzieciom Sigmara. Nie wyruszamy dla chwały czy pieniędzy, a wyższej idei, którą jest obrona naszej ojczyzny. Ziemi naszych przodków, którą musieli wydzierać siłą z rąk najeźdźców, byśmy my dzisiaj mogli żyć jako jej obywatele. Nastała chwila, kiedy nam przychodzi spłacić ten dług wdzięczności i zawalczyć w imieniu kolejnych pokoleń.