-Obietnica Ludzkości.

-Że co mi niby obiecujesz?- Balzacc spojrzał na swojego mistrza z nieufnością.

-Obietnica Ludzkości- Powtórzył Sand, przejeżadżając po łysej czaszce dłonią w nieobecnym geście, który u innych prawdopodobnie byłby przeczesaniem palcami włosów. -Tak nazywał się rahadoumski statek.

-To bardzo cenna informacja.- Odparła papuga, bawiąc się okiem jakiegoś nieszczęśnika. Szklista kulka zwisała z dzioba Balzacca, dyndając na zakrwawionym nerwie.

Przywoływacz zignorował ociekający sarkazmem komentarz swojej papugi i dalej wpatrywał się w dumne linie wrażej jednostki. Pokład kupca był ciemny od krwi, a woda w promieniu stu stóp od złączonych statków roiła się od wszelkiej maści drapieżników i padlinożerców, które zebrały się na ucztę.

Czarodziej czuł przyjemny ciężar zarobionego przez siebie złota. W całym swoim życiu nie posiadał takiej fortuny na raz, ale było to gorzko-słodkie uczucie. Na co mógł wydać te monety? Na lądzie, w większym mieście, mógłby wyposażyć z takim kapitałem labolatorium z prawdziwego zdarzenia, albo kupić magiczne formuły i przepisać je do księgi Zoraxa. Na Goryczy mógł co najwyżej liczyć na wpierdol.

Kiedy reszta załogi imprezowała w najlepsze, Sand zaszył się pod pokładem i zagłębił się w lekturze swojej księgi czarów. Nie był w nastroju do zabaw, jak zawsze zresztą, a od grania Różyczki uszy mu zwiędły, w przeciwieństwie do Balzacca, który uważaj niziołkę za prawdziwego wirtuoza skrzypiec. Cheliańczyk stronił od towarzystwa przez resztę wieczoru. Zastanawiał się, jaki los czeka uratowaną przez Talomana oficer, jakie sekrety zabrał do grobu Jack, i co czeka ich jutro.