Sandrus spojrzał prosto i głęboko w oczy rajtara i przemówił zaciskając zęby.

-Znosiłem wiel z byt wiele, ale ter to ponioslo rajtarzyno. Nie zostawię tu nikogo ci ludzie som więcej warci niżeli ty.

Wzburzony młody wojownik odwrócił głowę w stronę towarzysz i wydarł się.
-Ruszamy wróg atakuje, czekom na posterunku.-kończąc to zdanie chwycił za cały dobytek i ruszył w stronę barykady.

~Na Sigmara nie zostawię tych ludzi. Błagam cię panie ześlij na nas swoją łaskę. Choć bym maiła sam paść trupem, już nie pozwolę nikomu umrzeć z mojego powodu.~

Sandrus wybiegł na zewnątrz a jego oczom ukazał się ogień. Nic nie myśląc krzyknął.

-Kobity i kmioty do gaszenia, mężowie niech trzymają posterunek. Lepiej co by się chałupa spaliła niż wasze żywota dokonały ostatniego odechu.