Rex Stout, autor uznawany za najlepszego twórcę kryminałów XX wieku, obrał sobie za cel pisanie książek o tłuściochu, który jest najlepszym detektywem w Nowym Jorku. Narracja pisana jest od strony Archiego Goodwina, jego asystenta, który zajmuje się wszystkim, czym detektyw powinien się zajmować. Tłusty Nero Wolfe siedzi na wielkich pośladkach, pielęgnuje orchidee oraz pije piwo. I myśli.
To myślenie Wolfe'a jest najgorszym co można spotkać w książkach Stouta - nie śledząc dokładnie poczynań głównodowodzącego, który zleca także coś za plecami Goodwina i pozostawia swoje przemyślenia dla siebie, tracimy nieco na wspólnym rozwiązywaniu zagadek. Dostajemy jedynie to, czego dowiaduje się narrator i czasem strzępki od jego pracodawcy. A jest to, przynajmniej w Po moim trupie za mało, by samemu rozwikłać zagadkę. A szkoda, bo inaczej książeczka otrzymałaby ode mnie znacznie wyższą notę.
Fabuła tej pozycji traktuje o skomplikowanej sprawie, która zaczyna się od kradzieży brylantów (które po prostu były w przysłowiowej innej szufladzie), przez dwa morderstwa, aż do sprawy międzynarodowej. Akcja jest szybka, przyjemna w odbiorze, pięknie śledzi się całą historię, tylko brakuje nam możliwości samodzielnego odkrycia mordercy.
Ale i tak mi się podobało. Jeżeli jeszcze ktoś Stouta nie zna, to od tej pozycji można rozpocząć przygodę z jego twórczością. Bardzo polecam.
Uwaga, prawie że reklama: