Bycie ostrożnym czasem popłacało.
Yetar nie należał do tych w pełni ostrożnych. Kamień rzucony przez Lunę odbił się od ściany naprzeciwko i spadł na ziemię, lecz niziołka zauważyła coś dziwnego. Upadł, stuknął, ale nie było go teraz widać. Nic a nic.
I wtedy idący ku fontannie Yetar zniknął im z oczu. Z krótkim okrzykiem zdziwienia i przerażenia, kiedy leciał w dół i jękiem bólu, gdy uderzał o ziemię. Kula pofrunęła wraz z nim i nagle zrobiło się o wiele ciemniej.
Fetchling spadł ze trzy metry, na szczęście jego zwinność pozwoliła mu wywinąć się od poważniejszych obrażeń niż kilka stłuczeń i lekko nadwyrężona kostka, które to zarobił przy twardym lądowaniu. Magiczny przedmiot na szczęście się nie rozbił i z nim oraz ze swoim wzrokiem odkrył, że znajduje się w ciasnym korytarzu, prowadzącym w dwie strony i szybko skręcającym gdzieś na boki. Gdzieś w oddali coś zachrobotało, a kiedy spojrzał na górę, wciąż widział podłogę, przez którą przeleciał prosto na dół.
Pozostali musieli zapalić pochodnię, aby zobaczyć co się stało. Okazało się, że tylko Luna posiada jakiekolwiek, co było znacznie lepsze niż nic. Podłoga wyglądała na nienaruszoną, lecz Elvin i Girlaen, którzy zaczęli już ją macać, odkryli, że nie jest do końca taka, jaką pokazują ich oczy. Zdecydowanie bardziej nierówna, zniszczona i znajdująca się odrobinę niżej. Wszystkie zmysły oprócz oczu sugerowały, że wygląda tak jak korytarz, którym tu przyszli. Luna w tym czasie rzuciła zaklęcie, zdecydowanie głośniej niż to robiła mając dobry słuch. Cała komnata niemal od razu rozjaśniła się jednolitym blaskiem.
Patrzyli na iluzjÄ™.
A Yetar przez nią przeleciał, następując na złe miejsce.