Zarówno okaryjczyk, jak i kupiec uważnie słuchali, tego co najemnicy mają do zaoferowania. Wzrok obu mężczyzn prześlizgiwał się po twarzach, ciałach i uzbrojeniu obecnych - kalkulując, oceniając. Hamadrio słysząc próby targowania, uśmiechnął się przymilnie i wzniósł puchar w geście toastu.

- Na pępek Valientu i złote zęby Querco, spodziewałem się tego - zaśmiał się, plując pestką z winogrona, która osiadła mu na wargach. - Oczywiście, gotów byłem Wam zapłacić nawet sześć escudo, ale przecież w ciemno nie mogłem! Wydajecie się odpowiednimi ludźmi do tego zadania, więc pięć, niech będzie pięć. Oczywiście otrzymacie stosowną zaliczkę już za chwilę, abyście mogli się przygotować na podróż. Stary Hamadrio ma szczodre serce, mówią że gołębie. I dlatego nie musicie się martwić o koszta podróży. Zapewniam Wam wikt i opierunek na czas podróży, ale moja dobroć ma granice. W Kias sami się będziecie troszczyć o swoje wydatki, święto świętem, ale za pewne rzeczy zapłacić trzeba.


- Skoroście się dogadali - głos znów zabrał nadzorca, spod ławy wyjmując hebanową skrzyneczkę. Wyciągnął z niej srebrne monety i przed każdym położył stosik składający się z pięciu krążków. - To owa zaliczka, o której Pan Hamadrio właśnie wspomniał. Jutro załadunek z samego rana, a potem wyruszamy. Przy samym ładowaniu nie musicie być, obecni najemnicy mi wystarczą. Zresztą Wasza wola. Oczekuje się Was przy Puerta Principe, gdy będziemy wyjeżdżać. Wówczas przydzielę zadania i stanowiska. Teraz możecie już iść.

- Widzimy się jutro - dodał na koniec kupiec, wpychając sobie do ust ciasteczko z pieczoną myszą na ostro.