| Oleg bez słowa czmychnął przez pokój i przywarł do ściany pod schodami. Chociaż na jego twarzy malowała się ewidentna dezorientacja, a na polecenie Barona nie raczył nawet skinąć głową, to chyba wiedział, to chyba wiedział, co robi. Ustawił się tak, by mieć w zasięgu skoku dwie pary drzwi i schody. Wziął głębszy oddech, przymknął oczy i uniósł toporek opierając głownię na ramieniu. Wypuścił powietrze zaciskając usta i wsłuchiwał się uważnie w każdy szelest.
Robił to nie raz. Kiedy polował potrafił tkwić bez ruchu wiele godzin nasłuchując zwierzyny. Tym razem nic jednak nie zagłuszało dźwięków. Nie było szumiącego wiatry, ani hałaśliwego ptactwa. Było tylko nierówne bicie niespokojnego serca.
Długo już nie mógł polować. |