Sytuacja taktyczna:


Grupa "frontowa" - obecnie w holu

"Gamoń" zezując na bełt spoczywający w rowku kuszy niziołka spełnił polecenia krasnoluda. Detlef samą swoją posturą zastraszył gościa tak, że ten aż zlał się w spodnie. Broni nie wyrzucił, bo i, jak się okazało, poza nożykiem do obierania owoców nie miał jej przy sobie.
- Ttak, ttak, ja i tttak chciałem odejść, wszy-wszystko pow-wiem - zaczął mówić szczękając zębami i jąkając się ze strachu - Nno są ci przy drzwiach, aaale ich to ch-chyba już... ale mnie nie trzeba, ja powiem wszystko. Dwóch w gabinecie, znaczy trzech, znaczy szef i dwóch ochroniarzy. I czterech tam naprzeciwko. Ch-chociaż nie, trzech, bo Buźka wyszedł do sracza - wasz jeniec bardzo chciał pokazać jak współpracuje - I na górze paru jest, ale ja się gubię, bo tłok ostatnio. Ich pewnie niedługo obudzą, ale to jak skończymy wszyscy jeść, bo na raty jemy bo tłok jest. To tam jest pięciu, bo ja wyszedłem i czekam na wolny sracz, bo Bużka...
I-i-i w piw-w-w-nicy jeszcze jest jeden, ale związany. Bo oni się pokłócili, ale ja nie wiem o co, przysięgam, ja nowy jestem... Dwóch, dwóch ich jest w piwnicy! Bo dziś złapali i... ja tam nie dotykałem, możecie zapytać. To co, nie zabijecie mnie? Proszę...

Diuk skorzystał z tego, że zbój patrzył na innych i zdzielił podniesioną pałą jeńca, ten padł jak kawka na zimnie. Z pałką w jednej ręce założył kastet na lewą, po czym powiedział:
- Nie mamy wiele czasu. Głupotą jest się rozdzielać, ale musimy to zrobić. Bert pilnuj drzwi na wprost i tego tutaj. Detlef, ty, ja i magus idziemy tu w prawo. Miejcie oczy szeroko otwarte.

Loftus zadbał później o związanie jeńców, Detlef o wyjęcie spod koszuli zbója sakiewki z drobnicą wartą w przybliżeniu 2zk, a z dłoni pierścienia wartego kolejne dwie, a Bert - o osłonę całej tej operacji.
Niziołek przypomniał sobie też, że szefa nie widział, więc pewnie ani jego ani ochroniarzy nie ma w tym tuzinie przeciwników, którego się doliczył wcześniej, obserwując budynek.

Później, gdy stanęli przy drzwiach na końcu holu, Diuk wskazał krasnoludowi na sąsiednie drzwi po ich lewej, Karl ostrożnie zbliżył się do drugich pokazując czarodziejowi, żeby trzymał się blisko.
Skradał się wystarczająco cicho by usłyszeć nie tylko głos zza drzwi po lewej, jak wszyscy: - Co się tam kurwa dzieje? - co, jak się domyślił związane było to z trzaśnięciem, ale i szepty w salonie:
- Dobra, Buźka chyba wraca ze sracza.
- No, to nie ma co czekać dłużej.
- E, chłopaki, o czym wy mówicie? i cichy jęk.

Loftus pokiwał głową na znak, że akceptuje i rozumie plan. Mimo wszystko trzymał się na krok, czy dwa za Karlem. Wszak tamci też mogą mieć „niziołka z kuszą” i wolał nie być jego pierwszym wyborem. O plecy się nie martwił Bert z kuszą da sobie radę z „śpiochem” powinno więc być w miarę „bezpiecznie”. Na wszelki wypadek uczeń czarodzieja oczyścił umysł z natrętnych myśli.


Grupa szturmująca od tyłu - obecnie w kuchni

Grupa szturmująca budynek od tyłu znalazła się w kuchni, z której prowadziły cztery wyjścia - niestety, żadne z nich nie prowadziło do piwnicy. Jedyne schody prowadziły w górę, na piętro.
To właśnie ten ostatni kierunek chciał wybrać Karl, jednak Gustaw zarządził co innego. Przez ten krótki czas gdy Altmeier się interesował górą, nie zauważył na schodach żadnego poruszenia ani hałasu z piętra.
Przeszukanie kuchni przez Olega mimo pewnych sukcesów (znaleziona srebrna moneta) nie dało wiele - najwyraźniej z kuchni nie dało się zejść do piwnicy bezpośrednio.

Gustaw przysłuchując się przez drzwi dał radę usłyszeć odgłosy spożywanego, we względnej ciszy, posiłku. Sądząc po stukocie łyżek - kilka osób. Ze swojego doświadczenia wiedział, że jeśli podczas jedzenia oddział milczy ponuro, to albo ponieśli spore straty ostatnio, albo nie ufają sobie za grosz, albo boją się jak cholera. Tak czy inaczej ich morale jest z pewnością niskie. Spojrzał na Rolanda, który widać doszedł do podobnych wniosków.



Poddasze/drugie piętro

Niklaus oraz Walter pobieżnie przeszukali poddasze, nic ciekawego jednak nie znaleźli. Nie licząc różnych rupieci, które zachwycony niziołek mógłby oglądać godzinami, a które akrobata musiał odkładać na bok. Na szczęście Nikalusa można było namówić na zaglądanie przez szpary w podłodze w dół, podczas gdy Walter spoglądał przez uchyloną klapę.
Na drugim piętrze było cicho i spokojnie. Gdy zeszli, wyjaśniło się dlaczego - w dwóch z trzech sypialni (po dwóch w obu większych) spało po dwóch zbirów. Niziołek zdziwił się, czemu śpią o tak wczesnej porze, ale Walter szybko się domyślił, że jest to "nocna zmiana" strażników - ludzie, którzy mają pilnować bazy w nocy. Domyślił się też, że skoro jest czterech, to znaczy, że oprócz tych, których znaleźli podczas "rozpoznania", czyli dwóch przed wejściem i jednego w opuszczonym budynku, gdzieś pewnie pęta się jeszcze jeden, chyba, że ten ostatni byłby "odźwiernym".
Najmniejsza sypialnia wyglądała jak po przejściu huraganu - ktoś niedawno przeszukiwał ten pokój i to dosyć intensywnie.
Znaleźli także schody prowadzące piętro niżej.


Ulica:

Tu jak dawniej. Póki nie było śladów pożaru, nikogo to nie interesowało.


Podsumowanie:
Dwóch wrogów martwych, jeden unieszkodliwiony, dwóch nieprzytomnych i związanych, czterech śpi (w sypialniach na drugim piętrze).
Strat własnych - brak.

Baron przysłuchiwał się co dzieje się za drzwiami. Po odgłosach Można sądzić, że kilku osobników spożywa posiłek, ale czy hałasy które uczynili wchodząc mogły ich ostrzec.
- Roland, Karl wchodzimy. Oleg pilnuj schodów i innych przejść.- Wydał dość cichy rozkaz by osobnicy za drzwiami nie mogli usłyszeć.

Gustaw otworzył drzwi i wparował do środka komnaty z wyciągniętym mieczem gotowym do zadania ciosu lub sparowania zaskakującego za drzwi.

Sierżant chce wkroczyć schylając się i zerkając na boki szukając nóg przeciwników czających się. Jeśli takowych nie ma prostuje się i odskakuje w prawo by odsłonić pozostałym widok a przede wszystkim uzbrojonemu w kuszę Karlowi.
Miał nadzieję, że szybko obezwładnią jedzących i czegoś się może dowiedzą.
Też szybko trzeba było wracać i szukać przejścia do piwnicy.

Sytuacja taktyczna - uaktualnienie:


Salon

Gdy Diuk szykował się, by wpaść do salonu dobiec do pierwszego z brzegu przeciwnika z okrzykiem “KURWAAAAA!” na ustach po czym jebnąć mu z całej siły pałą, otworzyły się drzwi salonu i naprzeciwko niego stanął, równie zaskoczony jak on sam, człowiek ze sztyletem w dłoni i zapewne dosyć podobnym planem.
- Kurwaaaa! - zabrzmiało unisono.

Gdy otworzyły się drzwi i stanął w nich „przeciwnik” Ritter mając już splecione wiatry magii rzucił czar „niezdarność”:
- Ei mihi, rusticitas hominem
Udanie. Sztylet wypadł z dłoni zbója, przerywając jego atak. Tymczasem pałka Diuka spadła na rękę, którą zaskoczony zbój próbował się zasłonić przed ciosem i sądząc po trzasku, złamała ją.

Krasnolud wcześniej powiedział niziołkowi, by ten sprawdził kieszenie i sakiewkę ogłuszonego przez maga zbója, a później przepchnął się jakoś za Karlem do salonu. Zamachnął się młotem i pewnie trafiłby młotem w korpus drugiego z przeciwników, gdyby ten nie wykonał perfekcyjnego uniku, który zdjął go z linii ciosu. Jego uderzenie przeszło z kolei idealnie na wysokości szyi... człowieka, więc Detlef nie musiał się nawet schylać.

Ten ze złamaną ręką tulił ją do siebie kuląc się na podłodze, krzycząc i płacząc z bólu, a ten drugi, zasłaniając się długim sztyletem dopytywał:
- Kurwa, a wy kim jesteście?

Był też trzeci. Leżał w kałuży krwi przy stole kawałek dalej.


Hol

Przygody Rittera nie skończyły się na rzucania czaru - hałas ma to do siebie, że wabi wrogów, a stanie zbyt blisko drzwi, za którymi nie wiadomo co jest może być niebezpieczne.
Miecz osiłka, który otworzył drzwi po lewej sięgnął prawego ramienia maga, rozcinając skórę i mięśnie. Na szczęście osiłek ten nie miał czasu ani miejsca na potężny zamach i nie skończyło się na odrąbaniu kończyny, natomiast w oczach maga rana sprawiała wrażenie poważnej. Choć sprawność ręki, ku jego zdumieniu, nie ucierpiała za bardzo.

Bert pilnował innych drzwi i nie mógł temu zapobiec.


Kuchnia i Jadalnia:

Gdy tylko Gustaw otworzył drzwi wydarzyły się dwie rzeczy - na wysokości jego głowy przeleciał bełt, a na wysokości pasa uderzyła okuta pałka. Najwyraźniej przeciwnicy nie byli aż tak głupi. Gustaw także nie. Podejrzliwość, jaką się wykazał opłaciła się. Bełt przeszedł nad nim, a cios zdołał sparować, choć nie zdołał już udzielić odpowiedzi własnym uderzeniem.

W środku jadalni jest pięciu ludzi, ale w drzwiach może zmieścić się tylko jeden. Roland nie ma jak udzielić wsparcia dopóki walka toczy się w drzwiach. Karl mógłby strzelać, ale póki co Gustaw stoi w drzwiach i zasłania cele.

Tymczasem jedne z drzwi obserwowanych przez Olega otworzyły się. Przeciwnik chciał chyba zaskoczyć ich, ale sam został zaskoczony. Oleg doskoczył do niego jednym skokiem i wbił swój toporek w jego lewe ramię.
Sądząc po ilości krwi i krzyku jaki wydała ofiara, rana jest poważna, ale nie zakończyła walki.


wszyscy na parterze

Z góry dobiegają Was hałasy, słyszycie krzyki niziołka Niklausa tupiącego po schodach i wrzeszczącego jakby go gonił ork, albo i całe stado orków.
A i w piwnicy coś "dupło".

Czerwone kropki to Wy, czarne - zauważeni aktywni przeciwnicy, szare - przeciwnicy "nieaktywni" (ogłuszeni, unieszkodliwieni, martwi, itp)

Podsumowanie:
Dwóch wrogów martwych, dwóch unieszkodliwionych, dwóch nieprzytomnych i związanych, jeden ranny.
Straty własne - ranny(?) mag (może walczyć dalej).

Tak jak myślał. Zakapiory były przygotowani na nich. Świst bełtu nad głową i ledwie sparowana pała na mieczu tylko potwierdziły przypuszczenia Gustawa.

Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Mieli przeciw pięciu oprychów a ich było trzech. Oleg był zajęty nową walką. Baron to zobaczył lekko cofając się od drzwi gdy został odepchnięty z lekka. Karl gotowy był ze strzałem i tylko czekał na możliwość. Roland nie mógł nic zrobić blokowany przez niego.
- Pomóż naszemu a Ty wal z kuszy jak się odsunę.- Wydał szybki i bezosobowy rozkaz. Nie zamierzał używać imion by w przyszłości nie można był tego wykorzystać.

Sierżant po wydaniu poleceni zrobił wypad do przodu sztychem miecza dźgając w dryblasa stojącemu na drodze, po czym uskoczył na bok by Karl mógł oddać strzał. Baron miał nadzieję, że trafienie zbója spowoduje odsłonięcie kusznika z jadalni i Karl będzie mógł go wyeliminować by przeciwnicy nie wpadli na podobny pomysł walki.