| Edgar nawet nie miał sił cieszyć się kolejnym ubitym. Noga napierniczała po całości. Ale przecież nie czas się rozsiadać na trawie, gdy walka trwa - pomyślał, choć w środku siebie wiedział, że ma już dość tej szalonej przygody. Toż tylko szaleńcy mogą tak walczyć. Szaleńcy albo wielkoludy, bo właśnie podeszła do Drauga ta olbrzymka. Poczuł się przy niej jak dziecko zgubione w lesie. Co ona mówiła. Nic nie zrozumiał. Spojrzał na Drauga.
- A no tak brama mówisz kolego. No dobrze. Niech no do niej przyczłapię. - i powoli dowlókł się do niej. Spocony, z jęzorem wywalonym prawie, że do pasa podniósł belkę, która leżała obok bramy. Draug raniony w ramię walczył jak on z bólem, ale dali radę. Choć pewnie wyglądali jak dwóch paralityków, jeden z rozwalonym ramieniem, a drugi z uszkodzonym udem. Para idealna.
Ruch: Jak Draug z dwie kratki, tak, żeby brama została zamknięta. |