6/12
Pomnik cesarzowej Achai (T.5) - Andrzej Ziemiański
gatunek: fantasy



** - Bolało, wciąż boli

Nie wiem dlaczego wziąłem to w łapki dopiero teraz, prawie rok po wydaniu. Może kolejka pozycji do przeczytania w zeszłym roku, może ochota na inne tematy niż fantasy? Ja skłaniam się jednak do tego, że był to widocznie jakiś podświadomy mechanizm obronny. Nie wiem tylko co zawiodło, gdzie poszedł jakiś lag i intuicyjny firewall niezabanglał gdy ta kniha znalazła się w zasięgu mojego wzroku na półce.
Ot bywa.

Mógłbym się tu rozpisywać długo rozkładając ten ostatni tom pięcioksiągu na rożne aspekty pisząc dlaczego pod każdym jest to totalne dno. Mogłbym w swojej subiektywnej krytyce (bo to coś nie zasługuje na recenzję) zeszmacić to "dzieło" jak antologię wiedźmińską.
Ale jednak nie, bo do Ziemiańskiego mam szacunek. Czy tam miałem i uznajmy że jesteśmy kwita.

Nie napiszę zatem nic, poza jedną sprawą. Najgorsze w tej książce są dialogi. Ich sens, konstrukcja, dobór słów, zachowanie bohaterów podczas nich zawarte w didaskaliach, czy również ich przemyślenia. To jest kryminał (i nie mówie o gatunku literackim).

Nie mam pojęcia co się stało na przestrzeni lat, aby pisarz zanotował tak przerażający regres. Serio, to jest wręcz szok. To tak jakby w miarę solidny malarz zaczął na swoich obrazach umieszczać ludziki w formie '5 kresek + kółko' rodem z przedszkola. I w przypadku PCA to nie kupuję tu opcji, że jest to "zabieg artystyczny". Porażające.