To było moje pierwsze spotkanie z prozą Żulczyka, ale na pewno nie ostatnie. Autor świetnie pokazał ciężki klimat Warszawy po zmroku, gdzie celebryci ćpają, żeby tylko unieść ciężar rzeczywistości, a "ludzie z miasta" nie cofną się przed niczym, by tylko odzyskać to, co do nich należy. Wszystkie postaci w książce są świetnie napisane, mają swoje cele, potrzeby, przyzwyczajenia.

Pomimo ponad 500 stron, przez książkę dosłownie się płynie dzięki zręcznemu stylowi autora i momentami nawet dłuższe wynurzenia filozoficzno-egzystencjonalne głównego bohatera Jacka nie nudzą. Świetnie się bawiłam przy lekturze i na pewno sięgnę po nową powieść autora "Wzgórze Psów". Brudna, szara rzeczywistość wielkiego miasta przedstawiona w fantastyczny sposób. Polecam.



Zachęcona recenzjami na branżowych portalach sięgnęłam po książkę Łukasza Henela i niestety... zawiodłam się. Pierwsze, co od razu rzuciło mi się w oczy po kilku rozdziałach, to styl autora, który skojarzył mi się z... sesją pbf. Naprawdę. Barwnych opisów się tutaj nie uświadczy, wszystko podane jest dosłownie i po prostu nie zachwyca. Tak samo, jak główny bohater, który momentami podejmuje zupełnie nielogiczne decyzje.

Książkę niby szybko się czyta, ale nie odkryłam w niej nic, co by choć na moment mną wstrząsnęło, czy zaniepokoiło, a tego właśnie oczekuję od literatury grozy. Pozycja dobra na podróż pociągiem, czy autobusem i zdecydowanie na jeden raz. To było moje ostatnie spotkanie z twórczością pana Łukasza.

3/12
Salman Rushdie - Czarodziejka z Florencji

******* - super, polecam wszystkim

Książka wciąga już od pierwszych stron, a staje się jeszcze ciekawsza, gdy na scenie pojawia się Harry Erskine, szemrany jasnowidz, który całkowicie przyćmił główną bohaterkę, wirusolog Annę Grey (moim zdaniem ta postać wyszła Mastertonowi nieco mdła, ale być może taka miała być). Było sporo momentów, w których można było poczuć się nieswojo, ale i parę, gdy po prostu parsknęłam śmiechem, bo przemyślenia Harry'ego i jego zachowanie są po prostu rozbrajające.

Autor po raz kolejny sięgnął tutaj po indiańskie demony, więc jeśli ktoś lubi takie klimaty, na pewno się nie zawiedzie. Pióro Mastertona jest lekkie i przez książkę po prostu się płynie, jednak, jak to często bywa w przypadku prozy Brytyjczyka, zakończenie pozostawia pewien niedosyt. Nie zmienia to jednak faktu, że warto przeczytać, bo nie będzie to na pewno czas stracony, a fanom dobrze skrojonego horroru ta pozycja przypadnie do gustu.

Było to moje pierwsze zetknięcie z autorem i muszę przyznać, że udane. I choć fabuła nie jest jakoś specjalnie skomplikowana i nie uświadczymy tu większych zwrotów akcji, to jednocześnie nie jest aż tak oczywista, za co plus.

Czyta się bardzo szybko ze względu na przystępny styl autora (potrafi momentami zahipnotyzować), a samo umiejscowienie akcji w Laponii było moim zdaniem strzałem w dziesiątkę - przed lekturą nie wiedziałam nic na temat tamtejszej tradycji, a dzięki Olivierowi Truc troszkę się dokształciłam

Pisarz fajnie ukazał konflikt hodowców reniferów z przemysłem paliwowym, próbując przemycić między wierszami ważny przekaz. Końcówka mnie nie zawiodła i ogólnie nie uważam czasu za stracony, więc polecam wszystkim, którzy lubią lekkie kryminały z ważną sprawą w tle.



Bardzo dobrze bawiłam się przy tej powieści, choć Mikel Santiago zdecydowanie nie jest hiszpańskim Stephenem Kingiem, jak mówi nam blurb z tyłu okładki. Nie zmienia to faktu, że powieść jest fajnie skonstruowana fabularnie, bohaterowie dobrze zarysowani (Judie rządzi!), a klimat to fuzja thrillera i paranormal things.

Można ponarzekać na momentami zbyt długie opisy, jednak książka naprawdę broni się sama i jeśli chwyci Was od pierwszych stron, to już nie puści. Mi się podobała, choć zdecydowanie nie jest to pozycja emanująca grozą a i zakończenie mogło być nieco mocniejsze. Tak czy inaczej, fajnie się czytało, więc polecam tym, którzy lubią thrillery z nutką niezwykłości.

7/12

Eric Arthur Blair * - Rok 1984


******** - Wow! Wgniotło mnie w fotel

Edgara Allana Poe chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Protoplasta gatunku grozy, wizjoner, człowiek, który zainspirował wielu innych pisarzy, w tym np. H.P. Lovecrafta. Tym bardziej rada byłam, że na rynku pojawił się tomik opowiadań „Opowieści tajemnicze i szalone” okraszony ilustracjami Grisa Grimly’ego. Trzy opowiadania ze zbioru to absolutne klasyki, coś, co każdemu fanowi grozy po prostu wypada znać („Czarny kot”, „Maska czerwonej śmierci” i „Zagłada domu Usherów”), ostatnie natomiast ("Żaboskoczek") jest przyjemną opowieścią utrzymaną w mocniejszej, baśniowej stylistyce. Co prawda całość napisana jest dość archaicznym językiem (nie może być inaczej, w końcu to naprawdę stare opowiadania) a sama fabuła budowana w odmienny sposób od obecnej literatury grozy, jednak jeśli wczujemy się w lekturę, dostarczy nam ona wiele frajdy.

I choć tekst oryginalnych opowiadań został odpowiednio pocięty, by współgrać z formą wydania, zupełnie nie przeszkadza to w zapoznaniu się z lekturą. Ilustracje Grisa Grimly'ego dodają książce niesamowitego klimatu i mi osobiście skojarzyły się z niepokojącą twórczością Tima Burtona i "Koraliną" Neila Gaimana. Całość wydana jest po prostu fenomenalnie, cieszy oko i serducho, dlatego z pewnością będzie wspaniałym prezentem dla kogoś, kto lubi literaturę grozy, bądź chce zapoznać się z klasykami w pięknym opakowaniu. Sprawdzi się też jako dobre czytadło dla starszych dzieci i młodzieży. Naprawdę gorąco polecam!



Książkę dostałam w zeszłym roku pod choinkę i trochę sobie odczekała w zalewie innych, ważniejszych pozycji, ale w końcu się zebrałam i przeczytałam, zwłaszcza, że nie jest to gruba pozycja (niecałe 200 stron). Opis fabuły macie w cytacie, więc skupię się na moich odczuciach.

"Pomieszkanie" jest przede wszystkim bardzo zgrabnie napisaną pozycją. Czyta się szybko, jednocześnie mając wrażenie, że wszystko na kartach książki płynie bardzo powoli. Baxter w swoim chłodnym, surowym stylu świetnie ukazuje przemyślenia cudzoziemca rzuconego w odległe, obce mu miejsce, w którym mimo wszystko chce odnaleźć stabilność i porzucić nieprzyjemną, skomplikowaną przeszłość. Narracja jest spokojna, wręcz senna, a zimowy, przedświąteczny czas nadaje jej dodatkowej, magicznej atmosfery.

Nie wszystkim jednak ta książka przypadnie do gustu - jeśli lubisz galopującą do przodu akcję czy nagłe plot twisty, ta książka nie jest dla ciebie, bo po prostu się zanudzisz i stwierdzisz, że nie wiesz, kto takiego crapa wypuścił na rynek. Proza Baxtera należy do tej ambitniejszej, stawiającej pytania i szukającej odpowiedzi związanych z ludzką egzystencją, która po lekturze potrafi zostawić czytelnika jeszcze długo z własnymi przemyśleniami i rozważaniami. *Polecam wszystkim, którzy nad zawiłą fabułę przedkładają spokojny ton opowieści i głęboki zarys psychologiczny bohatera.

Książka - przynajmniej w mojej opinii - ma w sobie to "coś" i na pewno sięgnę po inne pozycje tego autora.

8/12

Neil Gaiman, J. H. Williams III - Sandman: Uwertura


******** - Wow! Wgniotło mnie w fotel

6/12
Pomnik cesarzowej Achai (T.5) - Andrzej Ziemiański
gatunek: fantasy



** - Bolało, wciąż boli