Nelleke spojrzała niewidzącym wzrokiem na Camille. Ta mówiła coś, zdaje się, o trzech zarażonych. Ukryła twarz w dłoniach i biorąc kilka głębokich wdechów, próbowała poukładać sobie w głowie to, co się w niej niemile zagnieździło.
- Wiesz co... - zaczęła niepewnie, równie cicho jak jej towarzyszka. - W tym domu u niej coś jest niecodziennego. Płytka magnetyczna... Ściany... Przestrzeń kurczy się i rozszerza... - Ostatnie słowa wypowiedziała bardziej do siebie. Następnie znów zwróciła się do Camille: - Tam są chyba jakieś zabezpieczenia, które nas mogą skutecznie unieszkodliwić, jeśli nie zabić.