- Właściwie to mamy. - Zigg wyszczerzyła się paskudnie. Stojący za barem Zack niespiesznie sięgnął pod ramię i wyciągnął z kabury pistolet, który wymierzył w głowę Cyrulika. Wylot lufy znalazł się kilka centymetrów od twarzy mężczyzny.
- Ręce za głowę i na ziemię. - ton głosu Zacka był obojętny, ale cała jego postawa świadczyła, że jest gotów do natychmiastowej reakcji w razie oporu.
- Deal dealem, ale musimy zachować pozory, nie? - Zigg zeskoczyła ze stołka i wyciągnęła z kieszeni mały komputer, na którym zaczęła coś wpisywać - Twój sprzęt dostarczymy ci później; nic nie zginie. Oprócz dragów. Ale chłopcy z policji też muszą się czymś pochwalić przed przełożonymi, chyba to rozumiesz...

Cyrulik z ociąganiem wykonał rozkaz; nie było mu to w smak, ale wcześniej założył sobie, że podda się biegowi wydarzeń, nie dając się prowokować wkurwiającej dwójce. Chwilę po tym, jak dotknął policzkiem chłodnego parkietu, usłyszał głośny huk i tupot ciężkich buciorów: kawaleria przybyła.

***

Dalej wszystko poszło według znanego scenariusza: przeszukanie, kajdanki, ciemne wnętrze policyjnego transportera. Potem kilkakrotnie zmieniał środki transportu i miejsca; zgubił poczucie czasu, przysnął kilka razy i stracił rachubę, co właściwie z nim robią, by ocknąć się podczas wyładowywania z suki, która najwyraźniej zaparkowała w kosmodromie. To musiał być transport więźniów na kolonię karną; oprócz niego znajdowało się tu prawie stu innych osadzonych. Strażnicy zrobili niemały cyrk, żeby Cyrulik został przez wszystkich zauważony: jego nazwisko zostało obwieszczone głośno i wyraźnie, dostąpił też "zaszczytu" bycia przeprowadzonym do statku jako pierwszy, defilując przed szeregiem innych skazańców.

Po kilku godzinach męczącego lotu w obskurnym wnętrzu wreszcie zadokowali. Tym razem więźniów wyprowadzano pojedynczo, a Ashtari znalazł się na końcu. Jednak zamiast posłać go w dół, do piekła planety, przeprowadzono go na inny statek; ten był mniejszy, czysty i miał małą koję ze zlewem i twardym, ale jednak, materacem. Lot musiał trwać kilkanaście godzin; potem znów zjawili się strażnicy, tym razem zakładając mu kaptur na głowę i oślepionego prowadząc do kolejnych pojazdów. Cyrulik jednak, mimo tłumiącego zmysły nakrycia głowy, zorientował się, po zmianie ciśnienia i lekkiej różnicy w grawitacji, że znalazł się na jakieś innej, dużej planecie i jest wieziony jakimś VTOL'em. Strażnicy wyprowadzili go ostrożnie; więzień poczuł pod nogami beton lądowiska, a po odsłoniętych rękach smyrał go lekki wiatr.

Stanęli na chwilę; potem Asthari usłyszał niewyraźny głos wartownika i syk pneumatycznych drzwi; strażnik pouczył go, żeby podniósł stopy nad progiem, a potem klepnął po przyjacielsku w ramię.

- Jesteś wolny. Miłej rozmowy, chłopaki. - facet roześmiał się lekko, i znów syknęły pneumatyczne drzwi. Zanim wszystko ucichło, Cyrulik poczuł, jak jego kajdanki rozpinają się i spadają na ziemię. Kaptur jednak uparcie pozostawał na swoim miejscu.

- Sześć miesięcy, siedemnaście dni, czternaście godzin, dwadzieścia minut i czterdzieści trzy sekundy od czasu deportacji na powierzchnię Markash - odpowiedziała gładko Xu Ji - Znajdujesz się obecnie w zamkniętym ośrodku szkoleniowym na planecie, której nazwy nie mogę zdradzić. Jesteś uczestnikiem programu, którego nazwy nie mogę zdradzić; polega on na wykorzystywaniu osób z kryminalną przeszłością w roli operatorów misji niejawnych w zamian za skrócenie kary. Odpowiednie rozkazy zostaną ci przedstawione, kiedy jednostka, do której zostałeś przydzielony, osiągnie gotowość operacyjną. Szacowany czas oczekiwania: do pięciu dni. - słowa padały z ust AI jak pociski wystrzelone z broni maszynowej. Dopiero jak skończyła odpowiadać na pytania Kyle'a, jej głos wrócił do poprzedniego, przyjemnego tonu.
- Chętnie porozmawiałbym dłużej, ale niestety, obecnie mam inne zadania. Odezwę się niedługo. Spodziewaj się gości. - twarz konstruktu mignęła i obraz zgasł; Prestonowi wydawało się przez chwilę, że holograficzna twarz uśmiechnęła się lekko do niego, ale mógł być to po prostu jakiś pasek zakłóceń, zniekształcający obraz.

***

Nie miał wiele do roboty - ani do zwiedzania - więc po kilku godzinach smęcenia się po małej bazie położył się do koi. I wtedy jak na złość pomieszczenie wypełniło wycie syreny i czerwień mrugającego alarmu.

- Stań na żółtym kwadracie pod ścianą i połóż ręce na polach znajdujących się przed sobą. - zabrzmiał głos z głośników, a w pomieszczeniu zapaliły się wzmiankowane kształty. Kiedy spełnił rozkaz, usłyszał syk otwieranych drzwi pneumatycznych i kroki kilku osób.

- Jesteś wolny. Miłej rozmowy, chłopaki. - powiedział do kogoś strażnik i roześmiał się lekko. Znów syknęły pneumatyczne drzwi, a alarmy ucichły; żółte strefy bezpieczeństwa przygasły i zniknęły, a pomieszczenie wróciło do swojej neutralnej, relaksującej atmosfery. Kiedy Kyle odwrócił się, by zobaczyć co właściwie sie stało, dostrzegł że w progu, zaraz przed drzwiami na wolność, stoi jakiś lekko zdezorientowany facet w czarnym worku na głowie; u jego stóp leżały resztki po jednorazowych kajdankach. Widocznie "osiąganie gotowości operacyjnej" właśnie się zaczęło...