Wasyl choć się bardzo starał nie mógł uzyskać posłuchu u chłopów. Najwidoczniej Gregor oszczędził mi możliwości wysłuchania swojej nowej ballady. Mieszkańcy byli stłamszeni, nieufni i tylko warknięcie sołtysa wzbudzało u nich większą ruchliwość, poza wszechobecnymi wiązankami obelg szeptanymi pod nosem.
Niemniej przygotowania przebiegły sprawnie. Umocnienia zagród rosły imponująco, gdy chłopi wyrywali sobie co prostsze darnice by wokół własnych domostw wyszykować się jak najlepiej. Dało się posłyszeć w tłumie taką rozmowę:
- Ty bierz ośle pierwsze z brzegu a nie!
- Ty głupia! Jak się okaże, że jednak kundlogłowi nie przyjdą, hę? Myśl trochę! Z tej buczyny zrobię nowe drzwi!
Do uszu
Adelmusa dotarła wiadomość, że w wiosce żyje zielarka. A raczej ktoś na jej kształt. Gdy odnalazł wskazaną osobę okazała się być niespełna piętnastoletnim chłopcem.
- Babka nie chciała uczyć nikogo innego. A on pojętny jest - powiedziała kapłanowi zza ramienia jego matka.
Matko, bo tak miał chłopak na imię, milcząco zaprowadził morrytę do niewielkiej przybudówki przy wysuniętej na południe chałupie. W środku, poza zwłokami babki znajdował się spory zapas różnych ziół w stanie suszonym i suszącym się. Zmieszane zapachy psującego się mięsa z babki i aromatów ziół bagiennych tworzyły powalającą mieszankę.
Kapłan mógł tylko uśmiechnąć się pod nosem. Przynajmniej chłopak był usłuchany w przeciwieństwie do reszty tubylczej ludności. Na prośbę podania rośliny ułatwiającej gojenie ran zareagował natychmiastowo i bez dyskusji.
Krasnolud pędził rozjuszony do gospody, poddawszy się w tym woli
Wasyla. Sołtys już nadchodzi z drogiego końca wsi. Nie weszli oni do środka a od razu podali sobie mocarne dłonie.
- Einar...
- Nie czas teraz - przerwał od razu krasnolud.
- Duży oddział na północnym brzegu, kilka dni drogi stąd. Odprawiają rytuały, niech mnie wieprz dyma, jeśli to nie były wróżby wojenne.
- Ilu?
- Ponad setka. Sam wiesz, nigdy się bez powodu nie zbierają.