| Gaston :
Idąc przemoknięty na kwaterę giermek marzył tylko o jednym, by przebrać się w suche ciuchy i położyć spać. Przypomniał sobie jednak o gnomie, którego zostawili na przeszpiegi. Musieli z nim jeszcze porozmawiać.
Przekradając się do swoich posłań, by nikogo nie zbudzić zauważyli imć Hieronymusa Pola spokojnie leżącego. Gaston zauważył go wprawdzie drugi, ale podszedł pierwszy. Już miał zagadnąć, gdy uwagę jego przykuł szklany wzrok gnoma wbity gdzieś w sufit, jakaś taka wykrzywiona gęba i nienaturalnie skręcona głowa.
- O żesz ty ... – spojrzał na Annis i Gleina w jego wzroku zdumienie walczyło ze smutkiem.
- Ktoś go ... – złożył dłonie w pięści, przytknął je do siebie i przekręcił jakby ukręcał łeb kurze.
Rozejrzał się ostrożnie na boki. Nikt ich chyba nie obserwował. Gaston przyklęknął przy ciele i zaczął je dokładnie oglądać.
- Glein zasłoń mnie jakoś. – szepnął do towarzysza by w następnej chwili zacząć przeszukiwać ubranie gnoma.
Gdyby ktoś ich teraz nakrył pomyślałby, że obrabiają nieboszczyk po wcześniejszym uciszeniu ofiary.
- Chyba sobie już nie pośpimy. – westchnął godząc się powoli z tą myślą. |