Nie był to czas, miejsce, ani dobry pomysł, żeby wchodzić w niebezpieczny konflikt. Hildur wiedziała, że ona wie, że norsmenka wie. I to wystarczało w zupełności. Tarczowniczka wróciła do spacerowego tempa i szybko dołączyła do reszty kompanii. Tajemnicza postać zdawała się jedynie odprowadzać ją wzrokiem, bez podejmowania jakichkolwiek akcji.
Tak czy inaczej, Hildur nie opuściła broni już do końca wędrówki przez las, tak samo jak nie odstąpił jej zwyczaj patrzenia za swoje ramię, nawet gdy już dawno zostawili za sobą dziwne spotkanie.
Nastrój napięcia trzymał się ich jeszcze dłuższą chwilę, w zasadzie do momentu aż spomiędzy drzew nie wychyliła znajoma chatka na polance. Odetchnęli z ulgą, widząc że nie zabłądzili w lesie.

W końcu drużyna zebrała się z powrotem. Dwaj wylegujący się na pieńkach Zabójcy pozdrowieniem przywitali nadchodzącą grupę pościgową. Widząc, że będący zagrażającym obiektem worek ze złotem został odzyskany, krasnoludy przybiły piątkę i czekały, aż reszta dotrze pod budynek. Wór zaś wrócił do Halgrima tak szybko, jak tylko okazało się, że korbacz nie był już dłużej potrzebny na podorędziu.

Gdy wszyscy zgromadzili się pod chatką dotarły do nich dwie, następujące kwestie, potrzebujące rozstrzygnięcia: z jednej strony należało zastanowić się nad obecną sytuacją - omówić jakiś plan dalszego działania - w końcu nie byli pewni gdzie może znajdować się jezioro, kojarzyli tylko ogólny kierunek względem chaty. Zmierzch i potrzeba snu zbliżały się nieubłaganie, bohaterowie pogoni potrzebowali też zjeść jakiś posiłek, a zdobyty skarb wręcz krzyczał o przeliczenie i wycenę. Z drugiej strony do każdego w różnym tempie docierało pytanie.. gdzie podziewała się Basima?