Na pierwszy rzut oka na wyszczególniony tekst na poniższym scrnshocie, jawi się to zabawnie, ale im głębiej na to spojrzeć tym bardziej widać tragedię Norwegów wiernych wierze przodków.
Do walki przeciw królowi kontynuującemu brutalną chrystianizacje kraju, poganie stanęli do boju jako mniej lub bardziej oficjalnie partyzanci Kanuta Wielkiego, króla Danii, który z Olafem II o Norwegię walczył.
Też Chrześcijanina.
Tyle tylko, że ten jakoś nie tępił starej wiary.
Wygrali na polu bitwy, na której głowę położył sam Olaf.
Przegrali z propagandą i chwytliwym casusem chrześcijanskiego męczeństwa.
Dodatkowo tenże Olaf, król który brutalnie i bez pardonu mordował tych co nie chcieli odstąpić od starej wiary, został uznany niedługo potem Świętym.
Fakt, że Olaf II był neofitą dla którego Chrześcijaństwo było jedynie narzędziem do mocniejszej centralizacji kraju i wzięcia dosyć niezależnych jarlów "za ryj", jest dodatkowym chichotem tej historii.