Kiedy kobieta całkiem zniknęła we mgle, ta zaczęła powoli się rozmywać. Zupełnie tak, jakby jej obecność była ściśle zależna od obecności Rudowłosej. Wraz z mlecznobiałą chmurą, w zapomnienie odchodziła również przytłaczająca cisza. Kwiaty owszem, zachowały swą barwę, nawet rozchyliły szerzej kielichy, jednak zgasły. Przypominały teraz bardziej zwykłe, pospolite kwiaty niż coś pochodzącego z baśni.
Na szczęście światło rzucane przez księżyc oraz z wolna pojawiające się gwiazdy wystarczało, aby oświetlać drogę Złotowłosej.

Droga wydawała się elfce znajoma. Nie potrafiłaby się tu odnaleźć bez instrukcji Rudowłosej, jednak na pewno wiele razy przemierzała ten szlak. Uczucie to tylko wzmogło się, kiedy wkroczyła na brukowaną drogą. W oddali widać było światła i zarys zabudowań. Z pewnością było to Sukushi.

Jedyne co można było powiedzieć o wiosce z tej odległości,
że jej zabudowa była w większości drewniana i utrzymywana w ciemnych odcieniach czerwieni i brązu. Było tu też mnóstwo latarni, które ciągle były zapalone. Nad wioską dominowało jeszcze wielkie wzgórze, na któego szczycie wzniesiono świątynię.
O dziwo, elfka pamiętała tę świątynię. Wzniesiono ją ku czci zmarłych, aby mogli w spokoju odbyć wędrówkę ku krainie zmarłych. Miejsce to służyło również za ogromne cmentarzysko. Bywała tam często, odwiedzając groby tych, którzy zginęli z powodu jej rodziny. Mimo że byli to przestępcy,
i tak czuła żal. Teraz też coś ją tam ciągnęło, chociaż nie była to chęć odwiedzenia jakiegoś zwykłego grobu. Chodziło o grób rodzinny.
Niestety to było wszystko, co przypomniała sobie Złotowłosa. Chociaż skoro sama panorama wsi coś jej przypomniała, to wizyta w wiosce w miarę szybko uleczy jej amnezję.