Ledwie czwórka śmiałków wymieniła pierwsze uprzejmości, a drzwi ich pokoju otworzyły się powoli, cicho przy tym skrzypiąc. Można by sądzić, że to sam gospodarz przyjdzie wyjaśnić co nieco gościom, lecz nie. Miast Alectusa w drzwiach stał młody ludzki chłopiec, na oko nie więcej niż dziesięcioletni.

Nieśmiało podszedł do niewielkiego stołu na środku pomieszczenia. Z ciężkiej torby którą dźwigał na ramieniu wydobył pergamin i położył go na blacie.
Czwarty fragment mapy.

-Alek jestem. - Odezwał się cichym, drżącym głosem. Widać było, że jest onieśmielony, lecz jednocześnie była w nim skryta jakaś zawzięta determinacja.

Przez chwilę, dosłownie przez moment, stworzenie zwane Duirem doświadczyło wrażenia jakiego nie czuło od bardzo dawna. W chłopcu było coś niepokojąco znajomego, coś z dawnych czasów. Jego usta wręcz same układały się by nazwać chłopaka słowem zarezerwowanym tylko dla jednej osoby, "mistrz". Jednocześnie wrażenie było słabsze niż kiedyś, niczym odległe echo. Budziło to w Duirze niepokój i radość jednocześnie, choć sam nie do końca rozumiał tego przyczynę.