Samantha miała przed sobą widomo bardzo trudnego wyboru. Z jednej strony autobusy dawały im szansę w postaci metalowej puszki na kołach, która stanowiła jakąś tam ochronę no i poruszała się znacznie szybciej niż człowiek na dwóch nogach. Z drugiej strony, gdyby tamtym udało się unieszkodliwić autobusy a następnie je otoczyć… Tak źle i tak niedobrze. Wiedziała doskonale, że z Vesną nie będzie miała dużej szansy na przeżycie. Kondycja przyjaciółki pozostawiała wiele do życzenia, tak samo jak jej znajomość lasu. Gdyby było inaczej to Sam upierałaby się przy pozostaniu w lesie zamiast pchać się na jezioro.

Możliwe jednak że była to tylko paranoja, naszprycowana wcześniej przez tlące się w głowie podejrzenia odnośnie Ves i ojca. Możliwe że sytuacja wcale nie była taka groźna, a pomysł z autobusami wypali dokładnie tak jak Danny i Marty chcieli. Pewnie, było to możliwe tylko czy była gotowa zaryzykować życie swoje i Ves dla samego “może”? No i czy miała jakiś inny wybór poza koczowaniem w szuwarach i liczeniem na to, że tamci dojdą do wniosku że goście ośrodka zwiali korzystając z puszek na czterech kołach i zwiną się do swoich nor, czy skąd tam wyleźli, żeby nie zostać namierzonym przez policję czy inne służby, które pewnie ocaleli zawiadomią.

Kolejne “ale”, “czy” i “jak” kotłowały się w głowie nastolatki, podczas gdy cenne sekundy umykały, a wraz z nimi czas jaki miała na podjęcie decyzji. W końcu ją podjęła, witając pierwszy krok ku ocaleniu lub zagładzie, ciężkim westchnieniem. Postanowiła że najlepiej będzie się przyczaić, dlatego pociągnęła Ves w gęstsze krzaki, uważając przy tym by nie trącić jakiegoś sznurka czy czegokolwiek co by sprawiało wrażenie bycia nie na miejscu, a tym samym mogło być pułapką.
- Przeczekamy - wyjaśniła przyjaciółce, zniżając głos do szeptu. - Jeżeli chłopaki będą tędy wracać i będzie szansa wpakowania się do autobusu to spróbujemy. Jak nie to siedzimy cicho i niech ci zwyrodnialcy pobiegną za autobusami, a my skorzystamy z ich odwróconej uwagi i ruszymy dalej, ok? - Na koniec rzuciła pytanie bo wcale nie uważała się za przewodniczkę tej ich małej grupy ani nie zamierzała korzystać z okazji by ćwiczyć swoje umiejętności przywódcze. Ot, miała jakiś tam plan, obmyślony na szybko i na potrzebę chwili. Nie był on podbity żadnym doświadczeniem tylko prostym szacunkiem zysków i strat, który była w stanie przeprowadzić w ciągu kilku sekund, nie mając pełnej ilości danych. Tyle, nic więcej. Równie dobrze mogła obie skazać na śmierć jak i ocalić, wszystko miało się okazać, pewnie prędzej niż później.