Gdy Fyiodor zaczął mówić wzrok Francisci spoczął na nim. Po pierwszym zdaniu oczy przez mgnienie powieki wyrażały zaskoczenie, a potem pewne zdenerwowanie. Tak by mogło się przynajmniej wydawać. Zaraz jednak na twarzy ponownie zagościł uprzejmy uśmiech, który wyraźnie rozszerzył się wyrażając uznanie, gdy brat mówił o działaniu "konkretniejszym niż brzmi".
Przez cały jednak czas oczy kobiety były przygaszone, jakby zajęta była ona poza słuchaniem, również intensywnym myśleniem. Brat Fyiodor, tego Francisca była prawie pewna, nie umiał czytać w myślach, podobnie jak żadna z osób w tym pomieszczeniu. Pan rozdzielał wśród swoich wyznawców rożne dary, a i zły nie próżnował, wiec czasem nawet w myśleniu należało zachować ostrożność. Tak czy inaczej, musiał chyba wiedzieć, ze swoją wypowiedzią kobietę obraził, przynajmniej jak na standardy weneckich, czy florenckich mieszczan.

Gdy brat kończył mówić kobieta sprawiała wrażenie jakby pół w myślach pół szeptem odmawiała krótką modlitwę, która brzmiała rytmem podobnie do Pater noster. Gdy skończyła podniosła pytający wzrok na pozostałe dwie kobiety.