Anna wtuliła się w Gerga, ale szybko, spróbowała się odsunąć. Była przemoczona i jeśli przemoczy też jego ubrania, prawdopodobnie mężczyzna się przeziębi. Sama powinna o siebie zadbać, ogrzać się porządnie i zrobić napar z ziół.

- Cieszę się, że nic ci nie jest. - Przeszła na łacinę. Chciała teraz porozmawiać, a nie męczyć swego towarzysza polszczyzną. Widząc jak uśmiecha się na jej widok, poczuła dziwny gorąc w okolicy klatki piersiowej. Czyżby już przeziębienie?

Powoli powracało wspomnienie wizji. Gerge był tam półnagi. Czyżby to nie był obraz, który zobaczyła? Czyżby miała go tu szukać jeszcze raz? To mogło oznaczać, że nie pocałuje jej teraz. Na myśl o tamtym spotkaniu warg, ciepło przesunęło się ciut niżej, a Anna poczuła że jej policzki lekko zaczęły palić. Czy to znaczy, ze jeśli jej towarzysz znów będzie w szpitalu, to coś ponownie mu się stanie? Zmartwiła się, ale uśmiechnęła się do mężczyzny nie chcąc go niepokoić. Może później porozmawiają.

- Byłam nad rzeką i widziałam ślady krwi. - Powiedziała z zaangażowaniem. Teraz najważniejsze było by dowiedzieć się prawdy, którą chciał jej przekazać Pan. - Poprosiłam o wizję i... - Przysunęła się i szepnęła tuż przy jego twarzy. - Widziałam, że też obdarzono cię wizją, a potem zabrał cię jakiś dziwny mężczyzna. Jest tutaj? Chyba przyniósł cie do szpitala, prawda? Chciałabym mu podziękować. - Odsunęła się lekko patrząc uważnie na Gerge.