Anna wtuliła się w Gerga, ale szybko, spróbowała się odsunąć. Była przemoczona i jeśli przemoczy też jego ubrania, prawdopodobnie mężczyzna się przeziębi. Sama powinna o siebie zadbać, ogrzać się porządnie i zrobić napar z ziół.

- Cieszę się, że nic ci nie jest. - Przeszła na łacinę. Chciała teraz porozmawiać, a nie męczyć swego towarzysza polszczyzną. Widząc jak uśmiecha się na jej widok, poczuła dziwny gorąc w okolicy klatki piersiowej. Czyżby już przeziębienie?

Powoli powracało wspomnienie wizji. Gerge był tam półnagi. Czyżby to nie był obraz, który zobaczyła? Czyżby miała go tu szukać jeszcze raz? To mogło oznaczać, że nie pocałuje jej teraz. Na myśl o tamtym spotkaniu warg, ciepło przesunęło się ciut niżej, a Anna poczuła że jej policzki lekko zaczęły palić. Czy to znaczy, ze jeśli jej towarzysz znów będzie w szpitalu, to coś ponownie mu się stanie? Zmartwiła się, ale uśmiechnęła się do mężczyzny nie chcąc go niepokoić. Może później porozmawiają.

- Byłam nad rzeką i widziałam ślady krwi. - Powiedziała z zaangażowaniem. Teraz najważniejsze było by dowiedzieć się prawdy, którą chciał jej przekazać Pan. - Poprosiłam o wizję i... - Przysunęła się i szepnęła tuż przy jego twarzy. - Widziałam, że też obdarzono cię wizją, a potem zabrał cię jakiś dziwny mężczyzna. Jest tutaj? Chyba przyniósł cie do szpitala, prawda? Chciałabym mu podziękować. - Odsunęła się lekko patrząc uważnie na Gerge.

Anna speszyła się lekko widząc reakcję swego towarzysza. Czyżby to przez jej rumieniec? Skrzyżowała ręce na piersi i sama skupiła wzrok na butach Gerga. Starała się skupić na tym co mówił, ale jej myśli cały czas uciekały w inne rejony. Zastanawiała się czym jest gorąco palące jej podbrzusze. Czy powinna powiedzieć Gergowi o całej swojej wizji? Zawsze dzieliła się wszystkim co widziała. Była to wiedza dana jej od Pana i chciała by inni też ją poznali.

- Myślisz, że to już się wydarzyło? Że anioł już przepędził bestię. - Podniosła wzrok i starała się skupić go na twarzy Gerga. Gdy siedział było jej dużo łatwiej, ale nawet mimo to jej wzrok uciekał do jego ust. Powinna mu powiedzieć. Przełknęła ślinę. - Dziś rano miałam wizję. Widziała wiele ciał i krew płynącą do płocka niczym rzeka. - Słyszała jak jej własny głos zaczyna się lekko łamać. Przegrywała z emocjami. Było jej źle gdy jej nie tulił, ale wiedziała, że nie powinien tego robić. Chciała mu powiedzieć o wszystkim, ale czuła się skrępowana. - Obawiam się tej rzeki, chciałabym ją sprawdzić, ale po jutrzni jest konklawe i nie ma czasu. - Zaczynała popadać w swój słowotok, ale nie mogła go powstrzymać. - Widziałeś tylko to? Bo ja... brat też tam był i rzeka go chyba zaniepokoiła. Zupełnie jakby nadal coś tam było. Bałam się, że stałeś się jednym z tych ciał. Miałam strasznie złe przeczucia podczas rozmów z innymi, którzy przybyli na wezwanie. Obawiałam się najgorszego. Jeszcze ta plama krwi. Wyjęłam kwiatka, on pomógł mi cię znaleźć. - Lekko trzęsącą się dłonią wydobyła lekko zgniecionego kwiatuszka. Opuściła na niego wzrok, czując że łzy zbierają się jej pod powiekami. Może Gerge był na nią zły z jakiegoś powodu. Może dlatego, że nie ruszyła od razu. - Bałam się, że będzie z tobą źle tutaj, Dlatego biegliśmy. Chciałam pomóc. Przepraszam, że tak późno przybyliśmy. Musieliśmy podjąć jednogłośną decyzję. Jeszcze tyle jest do sprawdzenia, a już jest ciemno. A konklawe musi się odbyć. Przepraszam, jesteś zmęczony... ale... widziałeś tam coś jeszcze, cokolwiek? Czy powinnam się tam dziś jeszcze udać. Jest mokro i zimno... ale to ważne.

Anna skupiła wzrok na kwiatku. Gerge uśmiechał się gdy jej go dawał. Uśmiechał się gdy je zbierał. Jego uśmiech był miły, a jednak teraz... na chwilę zerknęła na przyjaciela ale odwróciła wzrok. Z jakiegoś powodu nie chciał z nią o tym rozmawiać i powinna to uszanować.

- Powiesz to podczas jutrzejszego spotkania? Myślę, że te informacje są potrzebne byśmy podjęli właściwą decyzję. Też powinieneś być jednym z głosów w tej decyzji...

Zamyśliła się obracając kwiatek w palcach.
- Rozglądałeś się za noclegiem dla nas? Podobno Dominikanie przygotowali dla nas cele. Brat Walter wiedział, że jesteś ze mną więc dla ciebie na pewno też. Oboje powinniśmy się ogrzać i odpocząć. - Jej głos przeradzał się w cichy szept. Zmartwienia trochę nie pozwalały jej myśleć. Powinna powiedzieć Gergowi o swojej wizji. Z jakiegoś powodu ujrzała to tak samo jak jego uśmiech. Tylko czemu był na nią zły? Co zrobiła nie tak? W końcu nie wytrzymała. Słabym, lekko słyszalnym głosem wydusiła z siebie. - Czy zrobiłam coś co cię zasmuciło? Jeśli tak naprawdę przepraszam.

Szpital.

Gerge słowa Anny zdawały się zszokować. Spojrzał wprost w jej oczy. Moment. Sekundy może. Ich wzrok się spotkał. Serce dziewczyny zaczęło bić szybciej. Jego oczy były tak głębokie. Wyciągnął dłonie w jej stronę. Złapał i ścisnął skostniałe z zimna palce. Poczuła jego ciepło.
- To ja cię zawiodłem. Biegałaś w deszczu szukając mnie. A ja leżałem tutaj. Zdrów. Wybacz mi proszę.
Przy tych słowach pociągnął ją delikatnie. Przyłożył swoją twarz do jej dłoni. Poczuła jego miękki zarost na wierzchu swoich dłoni. Po chwili poczuła jak pocałował ją między kostkami palców.
- Przepraszam - powiedział, pierwszy raz po polsku odkąd spotkali się w szpitalu.

Szczur w kącie odwrócił łepek z ciekawością w ich stronę.

Plebania.

Odźwierny pokłonił się.
- Jestem ksiądz Tomasz. Jeden z tutejszych wikarych. Nie wiedziałem, że Dominikanom pomagają tak zacne niewiasty.
Jego łacina była nienaganna. Polakom zawsze było łatwo mówić tym językiem. Akcenty w naturalny sposób układały się tak samo w języku dostojników kościoła jak i w języku rodowitych mieszkańców Płocka. Jednak ksiądz Tomasz zdawał się szczególnie przykładać do każdego słowa. Tymczasem treść dała do myślenia Francisce. Cień Inkwizycji do którego należało Oculi Dei był tajną organizacją wewnątrz kościoła. Działało to na ich korzyść. Zwłaszcza na korzyść Oculi Dei. Tymczasem działająca powszechnie Święta Inkwizycja składająca się prawie wyłącznie z Dominikanów miała zasługi w ściganiu heretyków. Zupełnie niepotrzebnie. Większość heretyków nie była zagrożeniem jako takim. Ale fakty pozostawały takie, że każdy ksiądz znał Świętą Inkwizycję. Za to tylko najwyżej postawieni wiedzieli, że kościół posiada własne zbrojne ramię, które chroni owieczki przed zakusami Złego.

Młoda Włoszka stała teraz przed wyborem: zbudować wokół siebie ściany kłamstw, czy raczej wdrożyć księdza Tomasza w to co faktycznie dzieje się za zasłoną skrzętnie strzeżoną przez tych Prawdziwych Inkwizytorów.

- Za chwilę zostanie podana wieczerza. Czy panienka zechce nam towarzyszyć? Wszak jako pokorny sługa czuję się zobowiązany podróżnych przyjąć w gościnę.

Dla Włoszki rozmowa stawała się niezwykle męcząca. Zacne słowa. Piękne gesty. I okropny głos wdzierający się gdzieś z tyłu głowy.

Anna otworzyła szeroko oczy. Czuła jak od jej palców rozchodzi się przyjemne ciepło. Nagle całe uczucie chłodu i niepewności znikło. Dotyk jego warg był podobny do tego z wizji. Delikatny, gorący. Wywołujący te przyjemne uczucie blisko serca.

Nagle coś ją tknęło. Nie powinna tak myśleć! To był zwykły przyjacielski pocałunek. Taki jakim panowie, obdarzają panie na dworach. Widziała to wielokrotnie będąc dzieckiem. To, że ona miała wizje, nie znaczyło, że Gerge myślał o ich relacji w jakiś dziwny sposób!

Nabrała powietrza, starając się zebrać w sobie siły. Nie chciała zabierać swoich dłoni. Dotyk jego brody był przyjemny. Do tego z każdą sekundą myśli powracały na stary tor. Czy to samo czułaby gdyby pocałował jej usta? Potrząsnęła głową odtrącając ten pomysł. Delikatnie poruszyła palcami, ale tylko pogorszyła sprawę, bo otarły się o jego wargi.

- Gerge... gdyby trzeba było biegałabym i szukała ciebie całą noc. - Starała się zachować spokój. - Cieszę się, że jesteś zdrów. Udamy się już do braci, odpocząć? - Wpatrywała się w kaptur mężczyzny, niemal widząc znajdującą się pod nim czuprynę. Musiała się na to zdobyć. Będzie musiała kiedyś wyrzucić to z siebie. - Chciałabym ci opowiedzieć o całej mojej wizji, ale muszę już dziś odetchnąć.

Szpital.

Gerge wstał. Był od niej wyższy. Patrzył teraz znowu w jej oczy.
- Nigdy, ale to przenigdy nie wolno ci się narażać dla mnie. - W jego spojrzeniu był jakiś smutek. Jakby walczył o to, żeby się nie rozpłakać. Tak bardzo nie pasowało to młodej zakonnicy do obrazu inkwizytora jaki zbudowała sobie w głowie.
- Jesteś sercem inkwizycji.
Położył dłonie na jej policzkach.
- Gdyby coś stało się tobie, to i tak nie miałbym czego szukać w zakonie. Wszak to mym zadaniem jest cię chronić. Nie odwrotnie.
Powiódł wzrokiem po jej przemoczonym habicie, który oklejał szczelnie jej ciało od czubka głowy, aż po kałużę w której stała.
- Jesteś cała mokra. Wracajmy do Dominikanów.

Plebania.

Ksiądz uśmiechnął się serdecznie. Był taki sympatyczny, gdy tylko się nie odzywał.
- Córko - chwila radości nie mogła trwać zbyt długo - oczywiście. Zapraszam - wskazał dłonią wejście w głąb.
- Tutaj po prawej stronie jest pomieszczenie dla służby. Wybacz, że przyjmujemy cię w takich niewygodach. Nie spodziewaliśmy się gości. Za chwile Helga przyniesie ci jakieś suche ubranie, żebyś mogła z nami zasiąść do wieczerzy.

Pomieszczenie dla służby owszem nie bylo największe. Co innego Helga. Służka księży była największą kobietą, jaką Francisca widziała w swoim życiu. Biodra ledwo pozwalały się jej zmieścić w drzwiach pomieszczenia. Szczękę miała tak kanciastą, jakby zanim została służącą zarabiała walcząc z mężczyznami. Gdy położyła przed Franciską prostą szarą suknię powiedziała tylko twarde:
- Bitte.

Suknia była nieco za duża na Włoszkę, jednak nie mogła należeć do owej Helgi. No chyba, że we wczesnej młodości, jakieś trzydzieści kilolat temu. Brakło jej też zdobień. Była też nieprzyjemna w dotyku. Ale była sucha. A to stanowiło w tym właśnie momencie wielki komfort.

Później Helga uzbrojona w kandelabr niczym oręż wojenny prowadziła Franciskę szerokim korytarzem. W końcu przez ciężkie dębowe drzwi przeprawiły się do jasno oświetlonego pomieszczenia. Sali jadalnej. Jej centralne miejsce zajmował długi stół z pięcioma parami krzeseł wzdłuż dłuższych boków oraz dwoma zdobionymi fotelami na obu końcach.

Przy stole znajdowało się sześć nakryć. Przy każdym z nich po kilka sztućców. I chodź Franciska była z dala od rodzimej Wenecji, to już wiedziała wszystko. Kolacja będzie nader wystawna. Poza zupą zostaną podane zimne przystawki, na danie główne zaś będzie drób. Miejsce u szczytu, podobnie jak na “konklawe” przeznaczono dla gospodarza. Po jego prawej i lewej zaś dla najbliższych współpracowników. Dla niej zaś czekało miejsce dla honorowego gościa. W fotelu naprzeciw biskupa. Czy i tym razem zdecyduje się wykorzystać swoją niezwykłą znajomość etykiety, żeby zniechęcić do siebie rozmówców?

W pomieszczeniu były same z Helgą. Służąca z kandelabrem jednak nie została długo. Pokłoniła się w wystudiowanym ruchu i wycofała z gracją. Gracją o jaką Franciska nigdy nie posądziłaby kogoś jej postury.

Tym sposobem inkwizytorka została sama w jadalni. Miała chwilę, żeby przyjrzeć się portretom mężczyzn na ścianie. Pięciu ludzi w kwiecie wieku. Prawdopodobnie biskupi. Wskazywały na to katedry w tle. W zasadzie prawie zawsze katedra Płocka. Tylko ten wyglądający na najmłodszego, choć pozbawiony włosów na głowie miał w tle inny budynek. Bez wątpienia również katedrę, lecz Franciska nie wiedziała jaki.

Z zamyślenia wyrwały ją otwierające się drzwi. Stali w nich dwaj księża. W pierwszym rozpoznała Tomasza. Nagle powietrze przedarł metaliczny głos podnoszący włoski na karku inkwizytorki:
- To ojciec Janusz, ojciec Szymon i odbywający u nas posługę ojciec Lui. Ojciec Lui przybył do nas z samego Rzymu. Zasiądźmy do stołu.
Faktycznie do pomieszczenia wtoczyli się również dwaj kolejni księża. Janusz był niski i rudy. Szymon zaś ze swoimi szerokimi barkami bardziej wyglądał na zabijakę niż na kapłana. Lui zaś zdawał się być rozpromienionym i radosnym grubaskiem o kruczoczarnych włosach i ziemistej cerze.