Rozejrzał się po mieszkaniu. Przestronne, dobrze oświetlone, niemal przytłaczało swoim metrażem. Lata spędzone w kubiku zrobiły swoje. Z resztą, jego rodzinny dom w Północnej Anglii też nie był większych rozmiarów, ale na pewno było w nim sporo miejsca dla całej rodziny Moore'ów. Minimalizm to coś, co uwielbiał ponad miarę. Dwie kanapy, mały stolik na kawę. Stylowo, bez krzyku, ale zachęca do eksploracji i eksploatacji.
Andy bez ceregieli przeszedł się po pomieszczeniu. Rzucił krótkie spojrzenie na trunek - 20 letnia szkocka, single malt, jeśli dobrze wypatrzył, był to Glenfiddich. Miał gust, to musiał mu przyznać.




Stanął przed oknem, rozkoszując się widokiem. Brakowało mu tego. Spojrzenia na miasto, górowania nad nim, niczym strażnik. Jak klasyczni detektywi z filmów typu noir.

Gość brzmiał spokojnie, zbyt spokojnie. Zupełnie tak, jakby oczekiwał najgorszego możliwego scenariusza, wybranego z najgorszej opcji, wynikającej z najtragiczniejszego wyboru.

Słowa odbiły się od ścian, zatoczyły małe kółko i uderzyły w uszy detektywa. Żesz kurwa, gość miał albo tupet, albo nieźle udawał, lub serio był przygotowany na taki rozwój wypadków. Może wydzwaniał do żony? Wciąż czekali na bilingi z komórki oraz pozwolenie na dostęp do systemu IR na trasach możliwej wędrówki ofiary.
Odwrócił się na pięcie i spojrzał w oczy Garrettowi. Kiwnął tylko głową i rozpoczął, nie mając zamiaru owijać w bawełnę.