| Garrett liczył na to, że Warnblak będzie delikatnie mówiąc, zmieszany. A ten po prostu zaprosił ich do środka. Douglas schował odznakę, uśmiechnął się. Kiedy tylko weszli do pomieszczenia, detektywa dosłownie przytłoczyła przestrzeń i panorama. Ta ostatnia bardzo mu się podobała, ze swojego niewielkiego sześcianu miał widok dosłownie na nic, okno było tylko do przepisowego doświetlenia nic więcej.
Mógłbym tu mieszkać, przemknęło mu przez głowę. Ale dopiero po przemalowaniu, dla Garretta biel ścian stanowiła zbyt mocny kontrast. Detektyw nie znał się za bardzo na sztuce, architekturze ani innych takich, ale dla niego nowojorska panorama potrzebowała nieco innej oprawy. Przelotnie rzucił wzrokiem pomieszczenie.
Skoro nie ma nic przeciwko przeszukaniu, to znaczy że już wszystko wyczyścił.
Usiedli, detektyw wyjął notatnik i długopis. Jeden z kolegów z wydziału, Harry Brinkman, pochwalił się raz takim cudeńkiem, telefonem z budowanym notatnikiem, coś jak mini komputer, tylko o wiele mniejsze i służące głównie do notowania, z rozbudowaną, rozkładaną klawiaturą. Garrett wolał staromodne rzeczy. Kwestia przyzwyczajenia.
- Z Pana wypowiedzi wnioskuję, że nie jest Pan zdziwiony naszą obecnością – włączył się do rozmowy. Moore walił z grubej rury, Garrett wolał na razie zacząć przesłuchanie na spokojnie. Warnblak nie sprawiał wrażenia niebezpiecznego i jak na razie nie został złapany na gorącym uczynku. Nacisk psychiczny, stresowanie i wrzeszczenie są dobre w pokoju przesłuchań.
Spytaj go na koniec, czy miał do tej pory zatargi z prawem, o ile nie wyjdzie to wcześniej na jaw.
__________________
Ten użytkownik też ma swoje za uszami. |