IV. O jeden most za daleko

Sen nadszedł szybko. To był ekscytujący dzień i wymagał odpoczynku. Lecz kiedy ciało dziewczyny odpoczywało, umysł chciał dalej zawzięcie pracować. Tyle przygód było jeszcze do przeżycia.
Alicja szła przez mieniące się wszystkimi kolorami tęczy pola. Ktokolwiek jednak wytyczał gdzie jedno pole miało się zaczynać a drugie kończyć był pijany, albo niespełna rozumu. Wszystkie były bowiem nierównymi plamami, to wielkie, tamto malutkie. Tutaj maki, tam żyto, a jeszcze tam róże.


Dróżka, którą spacerowała Alicja skręcała się jak sznurek i nie było wcale takie jasne, dokąd prowadzi. Lidellówna wiedziała gdzie chce dojść, ale czy to na pewno tędy się tam dochodziło? Szympans z cygarem mówił, że Kapelusznik mieszka za mostem, lecz nie było widać tutaj żadnego mostu. Na horyzoncie dalej zbierały się ciemne chmury i Alicja miała nadzieję, że zdąży gdzieś dojść nim zmoknie, jej ubranie bowiem dalej bardzo dużo odkrywało. Z drugiej strony, gdyby była wciąż malutka i przyzwoicie odziana, to podróż trwałaby znacznie dłużej, gdziekolwiek miałaby się skończyć. I tak już szła za długo, w dodatku sama, co zaczynało być nużące. Szympans Powolny po prostu czmychnął do swojego lasu. Jednak po pokonaniu kolejnego z naprawdę wielu zakrętów, Alicja ujrzała w oddali kobietę z charakterystycznymi, białymi uszami. W porównaniu z nią, Liddellówna była ubrana jak zakonnica.


Pani Królik poruszała się bardzo szybko, wyraźnie się dokądś spiesząc. Ni to biegła, ni to szła, w efekcie podskakując zabawnie, jak to króliki miały w zwyczaju.