Nie licząc tarczy oraz broni, zasnęła w pełnym opancerzeniu. To trochę bolesne doświadczenie, lecz nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. W końcu mająca już swoje lata, lecz wspaniale wykonana zbroja lamelkowa, której krój oraz styl podpatrzono na wzór opancerzenia nilfgaardzkiej piechoty zaciężnej, gdyby tylko mogła, płakałaby ze śmiechu widząc żałosny mieczyk, który dziecinnie marzy sobie o przebiciu jej skórzni i stalowych łusek.
Słuchała słów zbója, a były one pełne przestrachu, bo bydlak dobrze wiedział, że Elke już go nie wypuści. Lubiła późną nocą dobrze zabawić się zarówno z płcią przeciwną jak i ślicznymi kobietkami, a krwawe zarżnięcie drania złapanego na gorącym uczynku to lepsze nawet, niż klin na męczącego ją od kilku chwil kaca. Toporek nie był jej potrzebny, a bystre oczy mogły zauważyć, że w prostej, skórzanej pochwie przymocowanej do jej prawej łydki spoczywa
demeszkowy nóż, który zupełnie jak jego właścicielka łasy jest na karmazynową juchę.
Z rozpuszczonymi włosami, z dzikim wyrazem twarzy, piekielnie szybkim ruchem wyszarpuje broń, rzucając się na przygotowanego do bójki gościa. Szyja, pachy, uda - byleby wykrwawić podłego skurwysyna.